Het afscheid

Juli 2012, Hanoi

Tja, het einde kwam nu toch echt in zicht. Met slechts drie dagen te gaan voor ik op het vliegtuig zou stappen, organiseerde ik een bescheiden feestje voor een handvol goede vrienden. Dat begon natuurlijk in een bia hơi [zie ook hier]. En wat is er nou een betere locatie voor een laatste dranknacht in Hanoi dan de brouwerij van “het” bier: Bia Hanoi? De bia hơi lag werkelijk direct naast de brouwerij, dus weinig kans dat het bier op zou raken. Wij (ik, vriendin, huisgenoot) bestelden direct maar een biertoren – een zelftap met een paar liter bier en kolom ijs in het midden – en wat te eten. Wanneer andere uitgenodigden zich bij ons voegden, lieten we een nieuwe brengen en kozen wat extra gerechten uit. Twee uur later was iedereen niet hongerig meer en nog niet dronken genoeg, dus konden we door naar de volgende standaard uitgaansplek: karaoke. Natuurlijk zijn daar nog een paar drankjes genuttigd en heeft iedereen zich goed vermaakt. Zeer zeker dat ik deze avonden missen zal. Net als het nachtelijke straatvoedsel dat we altijd na zo’n avond gingen halen. Niks lekkerder dan een enorme kom noodles met wat ei als je om drie uur ’s nachts op een klein plastic stoeltje langs de stille straten zit met halfbezopen vrienden. En over eten gesproken, weet je hoe je ‘halfgedroogde’ inktvis bereid in Vietnam? Je neemt twee van die platte dingen, doet ze in een koekenpan die je vult met ethanol, draait ze een paar keer om (zodat ze goed van de ethanol doorweekt zijn) en steekt de pan in de hens. Awesome cooking.

Zondag, toen ik eenmaal weer wakker was, zijn we eventjes op bezoek geweest bij Dungs oudste zus. Lachen om de baby, schaken met Dungs nichtje (van wie ik ditmaal verloor) en thee drinken met opa en oma; het gebruikelijke. Onderweg erheen nog genoten van een demonstratie van Vietnamese transportkunst en een stukje Nederland in de mozaïekmuur van Hanoi. Nog één keer uit eten bij de Italiaan… en toen zat het erop. Het was tijd om terug te gaan. 

Hoewel ik voor mijn gevoel al veel had achtergelaten, woog mijn koffer uiteindelijk toch 27kg. Beetje overgewicht dus. Gelukkig werkte er een familielid van Dung op het vliegveld, die wel even hier en daar met iemand sprak en voilà, ik hoefde er maar 2kg uit te halen. ’T is maar goed dat niemand het gewicht checkte van mijn rugzak (meer dan 10kg) of mijn laptoptas (die ik ook volgepropt had). Het daadwerkelijke afscheid was kort maar emotioneel, daar ga ik het verder niet over hebben. 

In plaats daarvan, een korte reisbeschrijving: het duurde lang. Niet zo lang als de heenweg (±33 uur), maar toch lang (±24 uur). Dat kwam voornamelijk omdat ik tijdens mijn overstap in Guangzhou acht uur moest wachten op de aansluitende vlucht. Ik heb een tijdje geprobeerd om via een infopunt met touchscreen mijn blog te schrijven, maar met het kleine on-screen toetsenbord werkte dat niet zo makkelijk. Plus, na 15 minuten liep de boel vast. Gelukkig had ik de boeken van The Lord of the Rings bij me. Rond twaalf uur ’s nachts mochten we het vliegtuig in, en twee films en een paar uur slapen later zette ik weer voet op Nederlandse bodem. Op het moment dat er zowel boven als onder het vliegtuig wolkenpartijen hingen, wist ik het: ik was weer thuis. Lang leve de Nederlandse zomers!