De laatste reis (1/3)

Juli 2012, Hanoi

Dag 1

Het was zo ver. Juli, en daarmee de laatste anderhalve week dat ik nog in Vietnam zou zijn, was gekomen. Er was nog maar één ding dat ik moest doen: echt op vakantie gaan. Dung nam en paar dagen vrij van haar werk en op een mooie woensdagochtend zochten wij samen een busje naar Ninh Binh.

Het busstation

Geen dikke toerbus, maar een middelgroot blik op wielen dat men zo vol mogelijk propt. Dat wil o.a. zeggen dat ons verteld werd dat we om twaalf uur zouden vertrekken, maar een kwartier later pas de motor werd gestart. En ondertussen stapte er elke twee minuten een nieuwe drank-/snack-/troepverkoper of bedelaar in om ons om een bijdrage te vragen. Ook betekende dit dat we ruim een half uur deden over de eerste paar kilometers. De buschauffeur moest namelijk langzaam rijden zodat zijn compagnon naar elk groepje mensen aan de kant van de weg kon roepen dat wij naar Ninh Binh gingen. Je weet wel, gewoon voor het geval iemand anders nog mee wil in ons tot maximum capaciteit (16 personen) gevulde busje. Bushaltes waren de meest voor de hand liggende plek om extra passagiers te ronselen, maar in principe kunnen mensen overal (m.u.v. snelwegen) instappen en uitstappen. Op het eerste oog lijkt het misschien onhandig, zo ongeregeld: je weet nooit wanneer je bus aankomt. Aan de andere kant is het juist bijzonder handig: je kunt gewoon ergens gaan staan en er komt vanzelf wel een busje die jouw kant op gaat. Het is een bepaalde ‘vrijheid’ waar je even aan moet wennen. Daarnaast functioneren deze kleinere bussen als informele koeriersdiensten. Tijdens de paar uur durende reis gebeurde het meermaals dat mensen brieven of dozen afgaven aan de bijrijder (samen met een paar geldbriefjes), die deze vervolgens weer afstond aan mensen een paar dorpen verder. Een prachtig idee, als je iemand bereiken wilt die ook op de route woont. Het is sowieso sneller, en vast ook wel goedkoper en veiliger dan gebruik maken van de eigenlijke Vietnamese postdienst. Maar genoeg nu over het openbaar vervoer.

’s Middags kwamen we dan aan in Ninh Binh. Voordat we het centrum inreden vroegen we de chauffeur ons er vast uit te laten, want we waren dicht in de buurt van Tràng An: een natuurgebied dat wij graag wilden bezoeken. Samen met een ander stel waar Dung in de bus mee had zitten kletsen, namen we een taxi. Niet veel later stopten wij aan de kant van de gloednieuwe en veel te brede (voor de twee auto’s/drie motoren die er gebruik van maakten) asfaltweg, bij een al even modern en groots ogend gebouw op een betonnen eiland in de rivier. Slechts een handjevol mensen liepen er rond, maar het was duidelijk gebouwd voor honderden. De rust die wij ervoeren bleek te komen doordat het laagseizoen was. Over een aantal maanden kon het wel eens dringen worden bij de bootjes (Google het maar eens, dan zie je het druk het kan zijn). Want wat gingen wij hier nu doen? Tràng An is een gebied vol kalksteen bergen, valleien en grotten, uitgesleten door honderden kleine en grote stromen. Wij gingen op een roeiboot een tochtje maken door dit prachtige water- en berglandschap. 

Het zou wel eens de mooiste plek kunnen zijn die ik tot nu toe gezien heb in Vietnam. Dankzij onze roeier, die met plezier onze vragen beantwoorden, leerden we ook nog wat. Zo vertelde hij dat het water zo’n drie tot tien meter diep is in de 30 vallei meertjes en de riviertjes die deze met elkaar verbinden. Het water stroomt letterlijk door de bergen hier: meer dan 60 grotten vormen doorgangen tussen de meertjes. In totaal duurde onze rondtocht ongeveer drie uur, waarbij we een stuk of zes (? is een gokje achteraf) van deze grotten van héél dichtbij konden bekijken. Één van de redenen dat dit het laagseizoen was, was dat het water juist erg hoog stond rond deze tijd van het jaar. D.w.z. dat een aantal grotten dus geheel onder water komen te staan of nauwelijks door te komen waren. Wij gingen dan maar voor de grotten waar we nauwelijks door konden. Het was al een laag bootje – de rand kwam misschien net 15cm boven het wateroppervlak – maar daarbij moesten we toch flink bukken om in sommige grotten ons hoofd niet te stoten. En met flink bukken bedoel ik dat je je echt dubbelvouwt totdat je knieën kunt kussen. Want doe je dat niet, schraapt een rots je T-shirt van je rug. “Armen en benen binnenboord houden” geldt hier natuurlijk ook. Er waren stukjes dat we ons voort moesten duwen via de rotswanden, omdat die zich aan beide kanten slechts een paar cm van de boot bevonden en de roeispanen dus ingetrokken waren. Meer dan eens duurde het enkele minuten voor we weer in het felle zonlicht voeren. Vandaar dat er in de grotten gelukkig wel om de paar meter lampen opgehangen waren. 

 

Telkens als we weer een donkere gang achter ons lieten, werden we getrakteerd op prachtige groene heuvels die afstaken tegen de helder blauwe hemel. Natuurlijk kan een gebied als dit niet zonder een tempel hier en daar. Ééntje zag eruit alsof het er al een tijdje stond, maar de eerste die we bezochten was gloednieuw en de derde op onze route was nota bene nog in aanbouw. Vermoedelijk maakt dit deel uit van een groter plan. Volgens onze roeier wordt Tràng An in overweging genomen voor een plaatsje op de UNESCO werelderfgoedlijst, op zowel natuur als cultuur criteria. Als dat lukt, betekent dat een zekere mate van bescherming, maar jammer genoeg vast ook een enorme toename van toerisme in dit gebied. Zo las ik op de Vietnamese wikipedia pagina (ja, die heb ik even geraadpleegd) dat er plannen liggen voor infrastructuur verbetering voor een gebied van 12.000ha, waarbij ook gedacht is aan parkeerplaatsen, hotels, motels, restaurants, souvenir winkels, recreatieplekken e.d. Vietnam heeft nu niet bepaald een goede reputatie als het gaat om natuurbeheer, dus ik vrees het ergste.  De overheid denkt alleen op de korte termijn: nu het geld, morgen de zorgen. Maar morgen is altijd weer een dag later. Zie bijvoorbeeld de beroemde baai van Ha Long. Een uniek natuurgebied waar inmiddels heel wat vissoorten al niet meer voorkomen en het water zo smerig is geworden dat je op één meter diepte al niets meer ziet. Honderden boten met oude dieselmotoren varen tegelijk het water op met tig toeristen en al het biologisch afval gaat hup overboord. Het blijft wel een mooi gebied, maar het wordt er beetje bij beetje steeds minder op. Zo ook in Ninh Binh, o.a. bij Tam Cốc. Daar heb ik het later nog wel over.

Hoe dan ook, de boottocht door Tràng An was mooi. De verleiding in het heldere water te springen weerstaan hebbende, kroop ik opnieuw in een taxi met Dung en de andere twee toeristen. Wij gingen nog eventjes niet naar huis, maar de tempels in de buurt. Eerst naar de vermeende tombes van de Lê en Đinh keizers. Ik zeg vermeende, want hoewel de tempels ongetwijfeld aan deze twee heren gewijd zijn, zou de ware graven naar verluid ergens in een nabij gelegen berg liggen. Daar hebben wij verder maar niet naar gezocht. Lang had ik daar überhaupt niet willen zijn. Op het moment dat we de taxi uitstapten, rende een groep oude vrouwen op ons af als aasgieren die een stervend dier zien. Het was op zich een best leuk plekje, maar als er constant mensen je voor de voeten lopen die ook nog eens met waaiers in je gezicht zwaaien en je zakjes ananas in je handen proberen te stoppen, wordt het een beetje vervelend. Uiteindelijk toch van iemand één zakje ananas gekocht, zodat we de anderen konden vertellen dat ze echt op konden houden met aandringen. Nog een paar foto’s en toen gauw de taxi in, naar de stad. Geen van ons had namelijk nog een onderkomen geregeld. We waren gewoon op de bus gestapt in Hanoi; een hotel moesten we hier nog zoeken. We waren best moe ondertussen en hadden geen zin om moeilijk te gaan doen, dus bij het eerste hotel dat er fatsoenlijk uitzag hebben we meteen twee kamers genomen. Kamers met tv, en bij navraag aan de balie konden we ook een dvd-speler huren. Gelukkig maar, want omdat Dung nog geen enkele batman film had gezien, had ik Batman Begins en The Dark Knight dvd’s gekocht en meegebracht. Ik kon haar immers niet naar het sluitstuk van de trilogie in de bios laten gaan zonder de andere delen getoond te hebben.