In vergelijking met de rest van mijn tijd in Vietnam was dit een hele rustige week. Het merendeel van mijn tijd heb ik binnenshuis besteed, maar de avonden dat ik dan toch buiten kwam waren de moeite waard. Uiteraard zat er ook deze week weer een bioscoopbezoekje in, voorafgegaan door een etentje naast de Engelenburcht (ok, niet de echte, maar de pizza's en pasta's zijn er niet minder om). Ik kon er zowaar een Belgisch biertje bestellen!
De avond erna werden we gevraagd een drankje te gaan doen met een vriendin van Dung ergens in de stad. Het was waarschijnlijk de eerste keer dat ik volledig tussen de lokale jeugd zat en daarom een interessanter uitje dan gewoonlijk. We bevonden ons die avond op een stuk plein vlak voor de grote kathedraal van Hanoi. Want ja, ook in Vietnam bestaat het Christendom, al wordt dit niet altijd gewaardeerd door de overheid.
Iedereen zat op hele kleine plastic krukjes en dronk er verse limonade terwijl men zonnebloempitten openkraakte. De grond was op sommige plekken werkelijk bezaaid met die dingen. Maar al deze zitjes bevonden zich - weliswaar tussen de wirwar van scooters - direct voor of anderzijds dicht in de buurt van het cafeetje dat ons van drinken en snacks voorzag. Waarom konden ze dan geen fatsoenlijke stoelen regelen, vroeg ik? Het antwoord had ik natuurlijk kunnen zien aankomen, als ik wat meer had geweten van de Vietnamese cultuur: we zaten er illegaal. Geen van de café's had een vergunning voor het gebruik van de stoep/het plein, maar ze deden het allemaal. Onze zitplaatsen waren dus bewust zo klein gehouden dat wanneer iemand een agent zag aankomen, het hele 'terras' binnen een paar seconden zou kunnen verdwijnen. Er is immers geen regel dat je niet met je drankje in de hand daar mag staan. Ik zou haast verwachten dat men er ook op komische wijze bij zou gaan fluiten alsof er niets aan de hand is. Wij hadden die avond echter geluk en hebben ons slechts eenmaal moeten verplaatsen naar een plekje iets verder uit het zicht.
Gemakkelijk is anders, als je boven de 1.60 bent...
Later op de avond heb ik de dames even alleen gelaten om een wandeling rond de kathedraal te kunnen maken. Ergens in het amper verlichte straatje werd ik nog aangesproken door een uiterst vriendelijke man die mij erop attent maakte dat ze ook diensten hielden in het Engels, maar hoewel het mij interessant leek dit bij te wonen ben ik er niet meer heen geweest. Misschien een volgende keer.
Enkele dagen later zijn Dung en ik uit eten geweest in het centrum. Zij zou vanuit haar werk komen, zelf was ik al wat eerder de stad in gegaan. Alsof ik wist waar ik heen ging dwaalde ik door de vele straatjes rond het Hoan Kiem meer. Er valt altijd wel iets nieuws te zien. Zo vond ik dit keer bijvoorbeeld een winkeltje waar een "Ninjapan" verkocht werd, en kwam ik er achter dat ik op het menu stond bij een van de vele restaurants.
Iemand nog een stukje Stefke?
Ik ben het gebouw ingelopen, maar heb uiteindelijk besloten een verdieping hoger te gaan zitten, bij het City View restaurant waar ik een mooi tafeltje op het balkon wist te bemachtigen. Mét uitzicht over het meer, dat vanwege het aankomende 1000 jarig bestaan van de stad versierd was met allerlei kleurrijke lichten. Daar kwam ik er, tot mijn grote vreugde, ook achter dat het beetje Vietnamees wat ik inmiddels geleerd had goed genoeg was om met de obers te kunnen communiceren over de inhoud van de gerechten.
De zesde week van mijn verblijf begon met een een bijzondere zaterdag, want Dung had kaartjes geregeld voor een concert/dans- en zangvoorstelling van Hồng Nhung; een van de grote diva's van de populaire muziek in Vietnam. De show werd gegeven in het statige Hanoi Operahuis dat begin 20e eeuw door de Fransen gebouwd is. Misschien dat het rode tapijt er altijd ligt en ook de bloemen standaard zijn, wie weet. De sfeer was in ieder geval prachtig. Natuurlijk verstond ik geen woord van wat er gezongen werd, maar je hoeft niet altijd iets te begrijpen om het te waarderen. Bovendien had ik wel degelijk een uitstekende tolk naast me zitten die zo nu en dan een stuk uitlegde. Na de voorstelling zijn we nog eventjes door het rustige en verassend open gebouw gelopen, alvorens weer de chaos van het verkeer in te duiken op weg naar een afzakkertje bij het "112 café". De rest van de week verdient echter een eigen update, want toen zijn we op vakantie gegaan naar Hoi An!
