Familiebezoekjes

Dag 22 (zaterdag 10 juli)

Dit weekend had Dung het plan opgevat om naar haar nieuwe/oude huis in het platteland te gaan, waar op dit moment alleen haar opa nog woont. Zij wilde hem heel graag opzoeken, ik wilde best graag dat huis en wat meer van Vietnam zien, en bovendien was dit een prima moment, want haar ouders zouden dit weekend vast niet komen. Haar vader – professor op een universiteit hier – moest namelijk bij de toelatingsexamens aanwezig zijn. Het was wel weekend, dus we hebben zaterdag eerst eens goed uitgeslapen, maar ergens in de vroege namiddag zijn we dan eindelijk op de scooter gestapt en vertrokken. Na twee uur scheuren over de snelweg (eindelijk eens harder rijden dan 40km.p/u!) en een half uur hobbelen over plattelandswegen arriveerden wij bij Dung’s geboorteplaats. Zo ver van enige vorm van toerisme was ik tot nu toe niet geweest; een simpel dorpje tussen rijstvelden aan de ene kant en heuvels/bergen aan de andere kant.

Ook hier keek men begrijpelijk erg op bij het zien van een buitenlander. Rijdend op een scooter nog wel! Gelukkig was er op een groep huiswaarts kerende schoolkinderen haast niemand meer op straat, dus bereikten we opa’s huis zonder al te veel hoofden te hebben doen omdraaien. Dat is maar goed ook, want het is eigenlijk nog steeds de bedoeling dat niemand in de familie van mijn vriendin weet dat ik in Vietnam ben. Opa maakt het allemaal niet uit, en hij zou niks tegen haar ouders zeggen, dus konden we met een gerust hart langskomen. Alleen haar neef – die in de buurt woont en voor opa zorgt, – had Dung besloten op de hoogte te brengen van ons ‘geheime’ bezoek. Niet lang nadat we gearriveerd waren – even na zonsondergang – kreeg Dung echter een telefoontje van haar neef met de mededeling dat moeder de volgende dag zou komen. Sh*t! Tja, haar man had het zo druk en opa zat daar zo alleen… (maar nu even niet dus). Dat kwam ons natuurlijk sowieso slecht uit, maar het grote probleem hiervan was dat zij altijd heel erg vroeg is. Verwachte aankomsttijd op zondag: rond 09:00. Er zat niets anders op, voor die tijd zouden wij vertrokken moeten zijn. Na onze portie rijst heeft Dung even zitten kletsen met opa, daarna was het bedtijd. Tot nu toe heb ik van alle nachten hier, die nacht het slechts geslapen. Het bed was een simpele verhoging van planken met een dunne stromat – die een stuk harder was dan ik had gehoopt , maar daar kon ik mee leven–, kussens waren er helaas niet dus propte ik wat extra kleren in elkaar die steeds weer uit elkaar vielen, maar het vervelendste was nog dat er geen airco was om iets te doen aan de hitte. Slechts één ventilator, maar veel hielp het niet. Ik heb er voor mijn gevoel uren over gedaan om eindelijk in slaap te vallen en werd nog vóór de wekker ging weer wakker; 05:30.

de ochtend-opruiming

Dag 23

Op de Sinterklaasochtenden van vroeger na, ben ik nog nooit zo blij geweest mijn bed uit te mogen. Toen de haan eenmaal kraaide zijn we beiden direct opgestaan en begonnen met het vegen van alle bladeren en takken voor het huis. Dung verzamelde in de moestuin nog wat fruit en groenten – dat er wat mij betreft uitzag als een verzameling stengels en bladeren die in geen enkel opzicht anders leken van alle andere planten in de wilde tuin – om mee terug naar Hanoi te nemen. Uiteraard was het dus al weer een stuk later dan de bedoeling was, toen we eenmaal vertrokken. Nog geen 500meter van haar opa’s huis zag mijn vriendin een veld vol met haar favoriete bloemen – lotus – en keerde we om om die van dichtbij te bekijken. Ik moet toegeven, dat was een mooi gezicht. Ondertussen was het echter wel tien over half negen, en de verwachte aankomsttijd van schoonmoeder was negen uur. Tot we bij de snelweg kwamen schrokken we van elke auto/taxi die we zagen. Ik was helemaal ingepakt – lange broek, bloes, mondkapje, zonnebril en helm met vizier – maar toch, ze zou ons maar herkennen! Pas toen we weer op volle snelheid over de verharde wegen reden, konden we opgelucht ademhalen. Onze ontmoeting was weer een tijdje uitgesteld.

Dag 25

Dinsdag gingen we voor het eerst naar de SUPERmarkt. Ik schrijf SUPER-, omdat deze winkel werkelijk enorm was. Ze verkochten er dan ook haast alles: computers, printers, tv’s, camera’s en allerlei elektronica, wasmachines, fietsen, stoelen, kleding, en oh ja, ook eten. Een soort Aldi, maar dan in een grote fabriekshal. Veel producten waren enkel te koop in grote hoeveelheden, maar dan alsnog goedkoper dan losse producten in andere supermarkten. Het leuke aan zo’n supermarkt was voor mij het zoeken naar vreemde nieuwe dingen. En die hadden ze. Voor de bange consument: “veiligheidsvoedsel” - nota bene gefrituurd in een vacuüm ruimte (kan dat?)- en voor de avontuurlijke koper: cashew noten in vier smaken.

v.l.n.r.: kokosnoot, knoflook, zout, sesam

Ik vind cashew noten best lekker. Ik vind knoflook ook best lekker, in bepaalde gerechten. De maffe mixer in mij kon het dan ook niet laten om de knoflook-smaak cashew noten te kopen. Deze waren helaas niet geroosterd in verse knoflook ofzo, maar er was gewoon een potje knoflooksmaak-poeder doorheen geschud. Ik kan nu uit ervaring zeggen dat ik begrijp waarom we dit niet in Nederland verkopen. De pot is nog steeds niet leeg. Misschien dat ik ze maar een keer door het eten moet doen. Andere opmerkelijke producten waren vooral te vinden in de vlees- en visafdeling. Die eerste had een grote ijskoude kamer waar nog karkassen aan de haken hingen, en volledige biggetjes als worsten in plastic verpakt. Daarbuiten hadden ze ook wat warm vlees liggen, voor als je meteen wat wilde eten. Zoals een half biggetje, bijvoorbeeld; netjes van neus tot staart doormidden gezaagd. Daar heb ik geen foto’s van genomen, dus je zult me maar op m’n woord moeten geloven, of niet. Bij de visafdeling lagen uiteraard ook grote (inkt)vissen in bakken ijs, maar daar kon je het ook verser halen, als je liever geen dode vissen koopt. Grote aquaria gevuld met allerlei vissen stonden tegen de muren en in één ervan zwom zelfs een kleine schildpad! Ik had nog een kleine discussie met Dung over het eten van schildpadden, maar dit was volgens haar geen schildpad (iets met het verschil tussen “tortoise” en “turtle” ofzo) dus was het in dit geval schijnbaar niet zo’n probleem. Ik snap het nog steeds niet. Bij de groente en fruit afdeling was ik weer aangenaam verrast door alle onbekende vormen en kleuren, maar het vrolijkst werd ik van de bakkerij met verse broodjes… hmmm. Het vereiste aardig wat zelfbeheersing om niet van alles één zak mee te nemen. Uiteindelijk hadden alsnog we zodanig grote tassen met boodschappen dat het maar net op de scooter paste.

je bent pas echt een Supermarkt als je een plattegrond nodig hebt

Dag 26 (woensdag 14 juli)

Schoonmoeder-alarm! Dung’s moeder zou weer een ochtend/middag langskomen om wat dingen te regelen in de buurt. Dung zelf was natuurlijk gewoon werken, en haar vriend – die officieel nog niet in Vietnam is – zat alleen thuis. Ik had eigenlijk weinig zin om ’s ochtends al vroeg de stad in te gaan op zoek naar een comfortabel plekje met stroom en internet waar ik mijn dag etend en drinkend (want zomaar de tafel in bezet is nogal onbeleefd) door zou moeten brengen. Er zat dus maar één ding op: ik moest mij verschansen in de slaapkamer. De volgende regels gelden voor onderduikende vriendjes:

• geen geluid maken
• geen groot licht aan
• niet naar het toilet gaan
• deur blijft op slot, sleutel aan de binnenkant

De helft van de deur is echter een grote glasplaat, dus moesten we extra maatregelen nemen om te voorkomen dat moeder misschien schimmen zou kunnen zien, mocht ze op de derde verdieping komen. Drie grote posters, bedoeld om kinderen Engels te leren – die ik dus gebruik om Vietnamees te leren – werden tegen het venster geplakt ter verduistering. Toen vertrok Dung en was voor mij een van de spannendste dagen in Hanoi begonnen. Uiteindelijk bleek ik nog voor de middag alweer de enige in dit huis te zijn, en was haar moeder niet eens boven geweest.

Omdat ik weer ontsnapt was gingen we diezelfde avond gezellig naar de bioscoop. Zodoende heb ik ook weer wat nieuws geprobeerd: het openbaar vervoer. Ik woonde al bijna vier weken in Hanoi en ik had nog nooit de bus genomen. Was op zich ook niet nodig, want als ik ergens heenga, is dat met mijn vriendin die een scooter heeft. Maar dit keer zouden we nadat ze klaar was met werken naar de bioscoop gaan, dus ging ik alvast met de bus de stad in om daar op haar te wachten. Tegen mijn verwachtingen in ging dat heel vlot en gemakkelijk. Van te voren had ik aan Dung gevraagd hoeveel een busrit kost – “misschien ongeveer 3000-5000 VND” – dus ik had mijn portemonnee weggestopt en exact 5000 in één broekzak gedaan zodat ik zou kunnen beweren dat dat het enige geld was dat ik bij me had (geleerd van mijn opa), maar toen ik het geld overhandigde kreeg ik netjes 2000 terug. Die dag was het in de bus lekker rustig, dus er was geen zuurstofgebrek en ik had ook nog een zitplaats. Ik was zelfs in slechts 30 minuten in het centrum! “De lijnbus stopt voor niemand”, zo merk ik nu ook eens van de andere kant. Want dat is werkelijk een van de enige garanties die je in het Hanoiaanse verkeer hebt; bij ander verkeer weet je maar nooit wanneer ze ergens afslaan – dat lijken altijd vrij spontane beslissingen, alsof mensen plots beseffen dat ze op die plek moesten zijn – maar de bus gebruikt z’n richtingaanwijzer, en als de bus richting aangeeft, dan gaat ie ook.

het Hoan Kiem meer bij zonsondergang

Dag 27 & 28

Tja, da’s nu al te lang geleden. Er zal verder weinig boeiends gebeurd zijn, want de enige andere foto’s die ik heb van deze week zijn van de kat. …

Rust...

Dag 17

De maandag na onze terugkeer van Sapa had Dung eigenlijk moeten werken, maar omdat ze zo slecht geslapen had in de trein, en wegens de verkeersdrukte toch al te laat was, besloot ze een vrije dag te nemen. We hebben tot ’s avonds laat geslapen, hebben toen we wakker waren twee pizza’s besteld, die vervolgens in bed voor de tv opgegeten en hebben daarna zonder moeite weer tot dinsdag ochtend verder geslapen. ’T was een goeie maandag. :)

Dag 18

Alleen gedaan wat nog moest gebeuren nu we terug waren van zo’n avontuurlijk weekend: uitpakken, wassen en opruimen. Meteen hard werken na een vakantie is af en toe wat moeilijk. ’S avonds eventjes de stad in om een vriendin van Dung’s zus te bezoeken en omdat we allebei niet zo’n honger hadden gingen we voor het avondeten naar de Paris Gâteaux; een lunchroom. Diner van de dag: zoet broodje pindakaas, stuk kwarktaart, twee bolletjes ijs en een beker honing-gras-gelatine ijsthee. Niet bepaald gezond en – in het geval van gelatine in je ijsthee – niet aan te raden, maar wel goed vullend. Tot een week later was dit de enige plek in Hanoi die ik kende waar je brood kon halen. Niet de bruine boterhammen van de warme bakker natuurlijk, maar van die vierkante zoete dingen zoals ik ze maar al te goed herinner van mijn tijd in Japan. Bijna al het brood hier is in de vorm van lekkere snacks/gebakjes voor bij de thee en koffie. Dan toch maar weer rijst bij het ontbijt.

Dag 19

De 7^e van de maand. Deze maand betekent dat dat onze relatie 16 maanden (-10) bestaat. Om dat te vieren gingen we natuurlijk uit voor een etentje en een filmpje. De keus voor het restaurant was dit maal gevallen op Kichi-kichi, een hot-pot/nabe (voor de Japanologen) restaurant met een lopende band zoals we dat kennen van de sushi bars. Voor degenen die niets van dit alles kennen volgt een beschrijving en plaatje. Bij binnenkomst heb je de keuze uit verschillende ‘basissoepen’ – o.a. Chinees, Japans, Thai – en deze soep wordt in een klein pannetje op een kookplaat in de tafel geplaatst. Je zit er aan lange tafels, terwijl allerlei ingrediënten voor je neus op een lopende band voorbij komen. Voor een vast bedrag kun je onbeperkt eten, dus je neemt gewoon alles wat je lekker lijkt van de band en gooit het in je soep tot het gaar is. Ieder heeft zijn/haar eigen pan, maar je kunt makkelijk dingen delen en het is best gezellig in kleine gezelschappen. Bij ingrediënten heb je een ruime keus uit vlees, vis, schaaldieren/garnalen, tofu, allerlei groenten, paddenstoelen en zelfs eieren. Als het aan mij ligt gaan we hier zeker nog wel een keer eten.

De film van de avond was The A-Team. Ik was geen groot fan van de serie, maar keek het wel regelmatig, dus ik had hoge verwachtingen van deze verfilming. Hoewel de actie uiteraard een stuk gewelddadiger was dan de serie (kogels raakten doel en mensen gingen echt dood in de film), en de special effects veel groter en duurder, werden de vier hoofdrollen uitstekend gespeeld en was ook het verhaal A-Team waardig. De grote plotwending – die ik niet wil verklappen – was naar mijn mening wel een beetje te ver gezocht, maar vooruit. Goeie film. Als je 'm nog niet gezien hebt en hij draait nog in de bios, blijft dan zitten tot na de aftiteling. Twee van de acteurs uit de originele serie komen voorbij in stukjes die helaas uit de uiteindelijke film zijn geknipt. Wie dat zijn moet je zelf maar zien.

Dag 20 & 21

Donderdag ben ik voor het eerst alleen wat kleine boodschappen wezen doen bij één van de vele winkeltjes een paar straten verderop. Ik was daar al vaker geweest met Dung, dus ik ging ervan uit dat ik daar niet plots een speciale – dubbel zo hoge – buitenlander-prijs zou hoeven betalen (prijskaartjes hebben ze alleen in grote supermarkten, dus ik weet daarbuiten eigenlijk nooit voor hoeveel ik koop). Helaas spreek ik nog steeds bar weinig Vietnamees, dus toen de winkeleigenaar wat tegen me zei kon ik niets anders dan me verontschuldigen en hem vertellen dat ik dus nog geen Vietnamees spreek, maar verder was het winkelen op zich geen probleem. De korte wandeling er naartoe was gek genoeg vervelender dan ik had verwacht. Ik ben al wel vaker nagekeken, aangewezen, aangestaard of zelfs eh… “toegelachen”, in Japan en hier, maar toen heb ik er nooit zo’n last van gehad. Als je zelf toerist bent en overal rondkijkt, is het visueel aftasten van “de ander” wederzijds. Jij bestudeert de lokale bewoners, zij bestuderen de vreemde buitenlander. Wanneer je voor langere tijd ergens woont en gewoon je dagelijkse ding wilt doen, is het een beetje naar als jouw aanwezigheid constant diezelfde reacties oproept bij de mensen om je heen. Dan heb ik het over dat recht-in-je-gezicht gestaar wanneer je langsloopt, die vage glimlachen en onderling gemompel dat ermee gepaard gaat, het zachte “hello” roepen als je eenmaal een paar meter van ze vandaan bent, en oma’s die tegen hun kleinkind over jou praten alsof je in een safaripark loopt. “Kijk, dat is een westerling!” Ik begrijp het wel; in deze buurt komen nu eenmaal maar weinig – waarschijnlijk geen – buitenlanders. Die lopen allemaal rondjes rond het Hoàn Kiếm meer. Toch vind ik het enigszins vervelend om als een loslopend zeldzaam dier bekeken te worden. Nou ja, zeldzaam mens dan. Zeldzame dieren zouden ze vangen en verkopen of opeten. Ik denk dat ik nog heel vaak boodschappen zal moeten doen voordat dit verandert.

Sa Pa: 3 dagen vol bergen en rivieren

MEDEDELING:
Omdat ik heel veel foto's heb die ik zou willen laten zien, maar de tekst-foto balans niet in de war wil schoppen, probeer ik mij te beperken tot één foto per alinea. Andere relevante foto's krijgen links in de tekst, en minder of niet relevante foto's zul je zelf op moeten zoeken bij de Extra Media.



Dag 13 (donderdag 1 juli)

In eerste instantie wilden we om half zes vertrekken, maar later werd dat bijgesteld naar vijf uur. Het zal echter niemand verbazen dat het al bijna zes uur bleek te zijn toen we eenmaal in de taxi zaten. Bij navraag aan het loket bleek onze trein gelukkig pas om 19:40 te vertrekken, dus we hadden nog tijd om wat te gaan eten in de buurt van het station. Daar voegde ook Hương – een vriendin van Aike die met ons mee zou reizen – zich bij ons gezelschap. Uiteraard gingen we naar zo’n eettentje aan de kant van de weg die, hoewel ze er vaak ranzig uitzien, toch goed eten hebben. Maar wat “goed eten” inhoudt, kan sterk verschillen per cultuur, en dit soort plekken hebben vaak een interessante diversiteit aan – voor mij nog – onbekende gerechten. Zoals de meesten van jullie echter wel zullen weten ben ik niet gauw bang iets nieuws te proberen, al dan niet met een beloning in het vooruitzicht. En deze donderdagavond zag mijn oog iets dat het eventjes geheim hield voor mijn maag, om te voorkomen dat deze zich bij voorbaat om zou keren. De larven van zijderupsen.

Itadakimasu!

Tja, een kans als deze kon ik niet voorbij laten gaan, dus bestelde ik een portie. Ik moest nog wel even de moed opwerken ze daadwerkelijk te eten, maar als het al op je bord ligt mag je niet meer terugkrabbelen. Smaakt naar kip? Nee. Het smaakt naar … eh… nou ja, het heeft een melige structuur en dito smakeloze smaak in een knapperig korstje. Vies zijn ze niet, zo blijkt, maar ik hoef het geen tweede keer te proberen. Bij vertrek werd ik nog gewezen op een andere delicatesse die ik niet geprobeerd heb, maar ik denk dat ik dat voorlopig zo laat.

De treinrit naar Sapa was bijna exact zoals vorig jaar, toen ik er ook met Dung voor een weekend heen ging. Vrij comfortabel, alleen was het dit keer helemaal de bedoeling niet dat het hetzelfde zou zijn. De bedoeling was namelijk dat wij bedden zouden hebben. Even terugspoelen naar een paar dagen eerder: De rit naar het station van Lào Cai – van waaruit men met de bus naar Sa Pa kan – duurt ongeveer negen uur, dus wil je wel een beetje een comfortabele rit. Op de treinen die deze route rijden zijn er vier mogelijke plaatsen: zachte bedden of harde bedden in aparte hokjes, en zachte stoelen of harde stoelen in rijen in één wagon. Omdat in het geval van zachte bedden er maar vier personen in een kamertje konden en wij op de heenweg althans met z’n vijven waren, gingen we voor de harde bedden (zes personen per hok). Ook wilden we graag onze vrijdag direct kunnen beginnen met genieten van de omgeving, dus probeerden we een nachttrein te regelen, zodat we ’s ochtends aan zouden komen. Niets van dit alles was mogelijk, mede dankzij de toerisme maffia. Ten eerste omdat er geen treinen van 10 of 9 uur ’s avonds meer reden. Alles zat vol. Meer dan dat kregen Aike en Nhung – die de kaartjes voor ons regelden – simpelweg niet te horen. Tot ze het nogmaals probeerden bij het volgende loket, waar ze nog wel kaartjes bleken te hebben voor een trein van half acht. Ach, dat was die ander vast gewoon vergeten te zeggen. Probleem twee waar A&N tegenaan liepen was het feit dat er sowieso geen bedden beschikbaar waren. Deze plaatsen waren schijnbaar allemaal al verkocht aan reisbureaus en zwarte markt handelaren. Het kwam er dus op neer dat wij op de heenweg in zachte stoelen zouden zitten en op de terugweg in harde.

De zachte stoelen waren comfortabel. Daarmee zijn alle positieve kanten aan de reis wel genoemd. Beenruimte was er maar weinig, de airco stond zo hoog dat je het gevoel kreeg in een koelkast te zitten en de idioten in het midden van de trein waren de hele nacht luidruchtig. In principe geldt er een soort van regel dat het licht na tienen uit moet en mensen zich rustig moeten houden. Dit gold blijkbaar niet voor een tiental personen op groepsreis die nacht. Zij gingen gezellig met z’n allen – met lampen aan en onder luid gepraat – tot ver na middernacht zitten kaarten. Voor geld. En oh ja, gokken is in Vietnam verboden, maar ook dat waren de ‘bewakers’ (of hoe je die mannen in blauwe pakjes dan ook wilt noemen) eventjes vergeten. Regelmatig kwamen ze langs lopen, stapten over de mannen in het gangpad heen en vervolgden hun weg naar de andere wagons. Mijn gok, eh.. vermoeden, is dat iemand wat biljetten in hun handen heeft laten vallen. Dung had nogal moeite met slapen, maar durfde niets te zeggen tegen de personen in kwestie, want “gokkers zijn zeker foute mensen en je weet maar nooit wat die zullen doen als je ze aanspreekt”, zo was het idee. Toen ze na een tijdje zachtjes een bewaker besloot aan te spreken op hun gedrag – “die personen daar laten het licht aan en gokken” – kreeg ze een flauwe glimlach en een kort “ja” terug, alvorens de man weer doorliep. En bedankt!

- Dag 14 (vrijdag 2 juli)

Rond een uur of half zes/zes uur waren we dan eindelijk in het prachtige Sapa. Vooral in de vroege ochtend is het er heerlijk stil. Tot je de straat op gaat, waar je ongetwijfeld tientallen malen “Hello! You buy from me?” zult horen. Overal lopen meisjes en vrouwen – van 5 tot 75 jaar – met handgemaakte spullen die ze je constant voor de neus houden. Elke toerist die stilstaat om met één te praten, heeft weldra een hele groep om zich heen verzameld. Wij hadden daar nog geen tijd voor, want we hadden enkel treinkaartjes naar Sapa gekocht en geen hotel geregeld; tijd voor een kamerjacht dus! De meeste hotels helaas waren nog gesloten en de enkelen die open waren hadden enkel plaats voor één nacht. Voor het weekend waren de kamers al gereserveerd. Uiteindelijk vonden we een fijn plekje net aan de rand van de stad: Guest House Luong Thuy Family. Echt een aanrader! Aardige mensen, mooie en schone kamers met fantastisch uitzicht, een restaurantje met prachtig uitzicht, goed ontbijt, plus – niet onbelangrijk – goede prijzen en had ik het geweldige uitzicht al genoemd?

Uitzicht vanuit het balkon van onze kamer

Zelfs in Huize Achtenswaerdig hebben we niet zo’n ansichtkaart waardige uitzichten. Over 108 gesproken, raad eens in welke kamer wij (ik en Dung) sliepen…

oost west - bijna - net als thuis is ook goed

Na een stevig ontbijt trok iedereen zich even terug op de kamers om een paar uurtjes extra slaap te pakken voordat we de omgeving gingen verkennen. Iedereen behalve ik, want ik had een kaart gekocht en was bezig routes uit te zetten voor de trekking tocht van zaterdag. Daarover later veel meer. Na onze korte periode van rust was het tijd om ons eerste bergje van dichtbij te gaan bekijken; Hàm Rồng. Het is een mooi gebied, met veel bloemen en groen en een mooi uitzicht over de vallei waar Sapa in ligt. Ik wil echter niet al te veel van jullie ongetwijfeld kostbare tijd in beslag nemen, en ik weet dat dit verhaal nog lang genoeg gaat worden, dus voor verdere beschrijvingen van die middag verwijs ik jullie graag meteen door naar de extra foto’s. Op dit moment - d.w.z. tot ik meer foto's toevoeg - beginnen de foto's van Ham Rong halverwege de pagina.

Na de lunch brachten we een bezoekje aan de plaatselijke kerk (hierboven) met interessante Oosterse trekjes, het altijd drukke marktplein en het Museum van Minderheden (Sapa staat bekend om de verschillende “etnische minderheden” die er in harmonie met elkaar wonen - propaganda). Een museum dat overigens weinig meer dan een viertal vertrekken met wat posters, kleding en sieraden bleek te zijn – echt, zelfs op straat zie je meer cultuur dan in dat museum. Dan maar terug naar ons hostel om ons in het oranje uit te dossen. Die avond was het grote duel Nederland - Brazilë, en we hadden nog maar een uur of twee voordat we in de bar moesten zitten. De grote keus was nu: eten of karaoke. Met meerderheidsstem werd het karaoke! Je moet je stembanden immers wel opwarmen voor zo’n wedstrijd. En wat een wedstrijd! Spannend tot de laatste minuut. Het café ging uit z’n dak toen het laatste fluitsignaal ging. Het oranje gedeelte in ieder geval wel, en onze vuvuzela liet goed van zich horen. Dit moest uiteraard gevierd worden: een fles wijn op het balkon, nakletsen, fruit eten en vuurvliegjes tellen. En toen gauw naar bedje toe, want zaterdag was de Dag van de Wandeling.

Hà Lan Vô Dịch!

- Dag 15

Redelijk op tijd opgestaan (09:00) en in het restaurant op de bovenste verdieping genoten van het niet zichtbare uitzicht. Het was flink aan het regenen die ochtend en zo mistig dat je helemaal niets meer zag buiten het raam. We waren compleet ingepakt in dikke witte wolken, alsof het hostel alleen in onze dromen bestond. Tijdens het ontbijt klaarde de lucht langzaam maar zeker op, en weldra verschenen de machtige bergen weer, die zich afstaken tegen de heldere blauwe lucht. Het beloofde een mooie dag te worden voor een trektocht door de vallei. Het plan bestond uit een route van 15km; eerst in het dal in, dan langs een waterval, een rivier over, een berg over, een dorp van de H’mông bezoeken en vervolgens terug de berg op naar Sapa. In werkelijkheid liep het weer heel anders. Het begon goed, met een rustige afdaling naar de Cát Cát waterval en een kalme wandeling langs de rivier naar een brug die we niet over zouden moeten steken. Huh? Afslag gemist. Ik moet toegeven, met een schaal van 1:75000 was onze kaart ook niet de meest geschikte voor tochten over bergpaden, maar het was wel de enige, dus het moest maar. De brug was gelukkig niet de enige optie: links van ons was er was nog iets dat op een pad in de juiste richting leek, terug over de berg, naar een andere tak van de rivier. Dit leidde ons naar een mooie heuveltop en via via naar de weg die we eigenlijk van plan waren te volgen. Een heel mooi wandelpad van beton en keien volgde de rivier voor ongeveer een kilometer. Toen kwam het punt dat we deze stroom – volgens Dung is dit in Vietnam geen rivier – moesten oversteken. Één probleempje: er was geen brug.

tja, daar sta je dan

Na eerst maar even een pauze genomen te hebben, besloten Aike en ik manieren te zoeken om aan de andere oever te geraken. Een eindje verderop lagen twee lange bamboe palen over een smal stukje rivier, dus het lag voor de hand dat we daar zouden proberen over te steken. Moesten we wel eerst daar zien te komen natuurlijk, en dat bleek niet zo gemakkelijk. Op de een of andere manier was er niet echt een pad naar dat zelfgemaakte bruggetje. Je kon via de bergwand, maar dan zou je een stuk moeten springen en dat leek ons te gevaarlijk voor de rest van ons gezelschap. Een andere optie was via de oever, maar ook dan was er een groot gat tussen twee rotsblokken dat overbrugd zou moeten worden. Mijn eerste idee was met behulp van allerlei losse boomstammen en grote planken die er lagen, een brug te bouwen over dat gat, maar daar bleek het materiaal helaas te kort voor. Er stond een erg sterke stroming, dus er doorheen waden deden we liever niet als we in plaats daarvan het bamboe konden gebruiken. Uiteindelijk zijn we dus toch maar langs de oever gegaan. Aike en ik zijn tussen de rotsen in het water gaan staan om alle spullen en de dames op te vangen en zo zijn we verder geklommen naar de oversteekplaats, waar ik nogmaals de dames van de rotsen tilde. Maar toen waren we er nog niet: de “brug” zelf bestond slechts uit twee bamboe palen… als je valt wordt je meegesleurd door de rivier. Dung - het lichtgewicht - kon er overheen lopen, de rest ging schuifelend op ons achterste naar de overkant. Het was ons zowaar gelukt!

Evenwichtsoefeningen op de balk

Eenmaal aan de overkant zetten wij onze tocht voort over eenzelfde pad als we voorheen hadden gevolgd: beton en keien. Zoals eerder gezegd was onze kaart niet erg behulpzaam, maar dit leek ons een betrouwbare indicatie dat meer mensen van dit pad gebruik maakten. Algauw kwamen we bij een aftakking van de rivier die weliswaar niet op de kaart stond, maar ja, met die schaal… Voorwaarts gingen wij. Nadat het merendeel van de groep de voeten weer droog had liepen we door en kwamen bij een volgende splitsing: één pad dat volgens mijn kompas de juiste richting op ging, maar haast volledig overgroeid was, en één pad dat de verkeerde richting op ging, maar er erg belopen uit zag. Wellicht zou het ons goed gedaan hebben aan Robert Frost’s “The Road Not Taken” te denken, maar aangezien niemand op dat moment met zijn/haar hoofd bij poëzie zat, namen wij het laatstgenoemde pad in de hoop dat deze gauw af zou buigen in de juiste richting. Over of dit geluk of pech was valt achteraf te discussiëren, maar het pad boog niet veel later inderdaad af naar het zuiden. En zo gingen wij vol vertrouwen verder de berg op, beetje bij beetje steeds hoger klimmend. Toen het pad op een gegeven moment westwaarts keerde had dat misschien meer argwaan moeten creëren, maar ik nam aan dat het pad langzaam omlaag zou slingeren omdat je natuurlijk niet direct de helling af kunt gaan. Toen ditzelfde pad echter na een tijdje uitkwam bij een waterval en een extreem stijl “pad” omhoog (zuidwaarts) hadden we beter gewoon kunnen stoppen.

Het begin van het einde

Niet vies van een uitdaging en om de een of andere reden nog in de waan dat we uiteindelijk in de goede richting zouden lopen deden we dat dus niet. Het is misschien moeilijk te zien op de foto’s, maar we hebben hier te maken met een helling van – naar mijn schatting – bijna 70 graden. Een helling van klei, met zo weinig houvast dat ik mijn handen in de grond heb geboord om omhoog te kunnen klimmen. En dat waren pas de eerste tien meters. Ik schat dat we na dit punt nog ruim 200 tot 300 meter omhoog zijn geklommen, wellicht al halverwege Fansipan (met 3100+m. de hoogste berg van Vietnam). Het was een zware klim en het pad liep alsmaar westelijker, terwijl wij juist oostwaarts moesten gaan. Na een half uur klimmen was het pad nog niet gekeerd, was de top van de berg nog niet in zicht, en was het einde van onze voorraad water wel in zicht. Ik ben nog tien minuten doorgeklommen – en later Aike ook – om het verloop van het pad te bekijken, maar helaas. Hoewel ik uitkwam bij een prachtig uitzichtpunt op een zowaar horizontaal stukje berg, vervolgde het pad zich niet in de gewenste richting. Het risico dat wij zonder drinken zouden komen te zitten of dat één van ons iets zou overkomen op dergelijke afstand van de bewoonde wereld, was simpelweg te groot. Tijd om de aftocht te blazen.

Zoals iedereen wel zal weten is een afdaling vaak stukken lastiger dan een beklimming. Zeker in een geval als deze, waarbij de beklimming al moeilijk was. Iedereen had ondertussen gelukkig wel een wandelstok gevonden, wat een onmisbaar hulpstuk was op de gladde hellingen. Desalniettemin was hier op zo’n berg natuurlijk veel meer ruimte voor ongelukken dan in bijvoorbeeld een klein hoekje, dus schoof ik onbedoeld een paar meter omlaag op m’n rugzak een gat in, waar ik mijn onderarm een beetje openhaalde. Verder is er godzijdank niets misgegaan en kwamen we een half uur later allemaal weer veilig bij de voet van de helling. Onze volgende uitdaging – problemen kennen we niet – kwam toen we weer bij de over te steken rivier waren gekomen. Iemand had de bamboepalen weggehaald en ergens aan de andere oever tegen een rotswand geplaatst. Wie? Hoe? (want zoiets lukt je niet in je eentje) Waarom?? Geen idee. [Complottheorieën volgen later] Feit was wel dat we nu sowieso door het water naar de overkant zouden moeten lopen. Aike ging ons voor en met wat hulp volgde weldra ook de rest.

Aike trotseert de wilde wateren

Nu was het hoog tijd voor een lange pauze. Ik was moe, heet, klam, zat onder het zand en ik kon het werkelijk niet laten; ik ging zwemmen. Heeeerlijk. Genietend van een prachtig uitzicht lag ik daar ontspannen in het ijskoude stromende water tot de zon haast achter de bergen verdween. Afgedroogd door de laatste zonnestralen vertrokken we bijna een uur later dan toch weer richting Sapa. Als er één ding is waar ik nooit genoeg van zal krijgen, zijn het bergen met rivieren. Eh, nou ja, op gedeelde eerste plaats met pizza dan. Over pizza gesproken; die avond hebben wij onszelf getrakteerd op een goed diner bij een Italiaans restaurant, waar ze ook verrassend lekkere pasta hadden. Die Dung met stokjes at. Zegt ze af en toe wat over dat ik zo’n Hollander ben…

- Dag 16

Weer op tijd het bed uit, want om 09:00 moesten wij (ik, Dung en Huong) uitchecken. Aike en Nhung zouden op maandag vanuit Sapa naar China gaan, maar voor ons was zondag onze laatste dag in het hoge noorden. En op deze mooie dag gingen wij motorrijden. We huurden bij het hostel drie scooters, vulden de tanks en reden het oostwaarts het dal in. Of je nu langzaam de slingerende wegen afrolt, of met volle snelheid de bochten neemt, in de zon motorrijden met je vriendin achterop terwijl om je heen de bergen lijken te groeien en de vallei steeds dichterbij komt, is een geweldige belevenis. Beneden bij de rivier zijn we gestopt voor een drankje en een kleine wandeling door het dorp en de rijstvelden.

Onze "bikerbabes"

Na de lunch in hetzelfde dorp was het al bijna half vier. De bus die ons naar het treinstation in Lào Cai zou brengen kwam om zes uur, dus moesten we maar weer eens vertrekken. Voor we direct naar Sapa gingen, zijn we nog wel eventjes een stukje verder gereden om naar een stel rotsen en stenen met eeuwenoude inscripties te kijken, wat een beetje teleurstellend was. De rotsen op zich niet, want ze lagen op een prachtige locatie en er was een kleine hal bij gebouwd waar men duidelijke foto’s van alle inscripties ten toon stelde. Nee, de grote teleurstelling was het ongelooflijke gebrek aan respect voor natuur en geschiedenis dat de mensen hier toonden. Nota bene in ons bijzijn begon een meisje rustig in enorme koeienletters haar naam in de rots te kerven. Een rots die overigens aan één kant volledig bedekt was met namen, hartjes en weet ik veel wat nog meer. Onvoorstelbaar triest. Het was moeilijk te zien of er oorspronkelijk iets anders gestaan had, maar ik ga er vanuit van wel. De andere zijden van de rots hadden immers ook oude inscripties, al dan niet onder een recenter ingekraste naam. Dat het pad naar de rotsen bezaaid lag met plastic prul verbaasde me al niet eens zo veel meer, maar dit?

Terug in Sapa hadden we nog ongeveer één uur voor de bus kwam, dus gingen we nog gauw op zoek naar souvenirs en proviand voor de terugweg. Speurend naar dat laatste kwam ik het volgende tegen:

Fish & chips in één handige verpakking!

Nee, dit is geen nepspul en de foto is onbewerkt. Ze hadden Pringles met zeewier, krab en garnaal smaak. Geen van allen heb ik ooit ergens anders gezien en ik vermoed dat het geen groot gemis is. Zeker weten doe ik het nog niet, want in mijn haast foto’s te nemen en op tijd terug te zijn bij het hotel ben ik gek genoeg vergeten een bus van elke smaak te kopen. Maar ik zal ze in Hanoi vinden en proberen! Toen was het moment daar: we moesten (tijdelijk) afscheid nemen van Aike, Nhung en Sapa.

En toen waren we in Lào Cai. Twee uur te vroeg welteverstaan, dus was er voldoende tijd om wat te gaan eten. Als iemand binnenkort toevallig die kant op gaat, ga niet naar Restaurant Terminus. Ik weet het, de naam klinkt erg verleidelijk, maar nee. Het menu is één grote verzameling (bij vlagen hilarische/compleet onbegrijpelijke) drukfouten, wat je wilt eten hebben ze niet, en wat je wel bestelt vergeten ze te brengen. Klantvriendelijkheid kennen ze ook niet, want behalve dat er sowieso geen glimlach af kon, nam de ober gewoon zijn mobiel op en begon te bellen terwijl hij eigenlijk bezig was onze bestellingen op te nemen. Enige voordeel is dat we een goeie tafel hadden om te kaarten. Daar gingen we zo in op dat we bijna te laat kwamen voor onze trein. We mochten dan nog maar vijf minuten hebben, ik kon niet vertrekken voor ik wat chips had gekocht. Jawel! Het toeval wil dat de straatverkoper op de stoep van het restaurant één van de drie zee-thema Pringles had: “shoft-shell crab”. Laat ik jullie maar meteen uit de illusie helpen: het is niet de beste smaak ooit gemaakt. Denk ik. Gelukkig hebben we het aloude gezegde “smaken verschillen”, dus ik kan jullie tegen mijn eigen advies in adviseren om allemaal deze smaak zelf te proberen.

Eerder had ik al gezegd dat wij op de terugweg zogeheten “hard seats” zouden hebben. En hard waren ze. Het waren simpele houten bankjes, allemaal tweezitters tegenover elkaar met tafeltjes in het midden. Voor een negen uur durende reis zou dit wel eens ongemakkelijk kunnen worden, dacht ik. Mijn eerste plan van aanpak was om dan maar niet te gaan slapen en dat werkte aardig goed. De eerste twee uur hebben we weer zitten kaarten. Omdat Dung maandag gewoon naar haar werk moest is zij daarna vast gaan slapen en heb ik de daarop volgende drie uur gezellig geklets/goede gesprekken gehad met Huong.

Slaap lekker!

Ondanks dat ook ditmaal er in het midden van de wagon een gokgroep aanwezig was – zij het iets minder luidruchtig dan die op de heenweg – en wij netjes op fluistertoon praatten, werden we enkele malen tot stilzwijgen gemaand door de mensen achter ons. Net toen we het over boeiende onderwerpen zoals religie gingen hebben. Ik denk dat ze zich vooral aan ons stoorden omdat we Engels praatten en zij dus niet mee konden luisteren, maar goed. Uiteindelijk hebben wij dan ook maar geprobeerd te slapen. Zittend is dat jammer genoeg nauwelijks mogelijk. Het merendeel van de mensen had dan ook kleden meegebracht en sliep met één of twee personen op de grond tussen en onder de bankjes. Mijn pogingen tot slapen bleven helaas beperkt tot zittend slapen en waren dus gedoemd te mislukken. Bovendien stond de airco weer op “diepvries” stand, wat ook niet bepaald hielp. Het meest vervelende aan die airco is echter de grote klap die je krijgt wanneer je de trein verlaat. Toen we om half acht (een uur later dan gepland) uitstapten, was de Hanoiaanse Hitte al in volle glorie aanwezig, wachtend om ons te kunnen laten smelten. Gecombineerd met de overweldigende drukte op en zeker ook rond het station, was het niet bepaald een “fijn om thuis te zijn” gevoel.

De drukte was werkelijk ongelooflijk. Er was bijna geen asfalt meer te zien, zoveel verkeer reed er rond, en in veel straten stonden enorme files. Schijnbaar waren de toelatingsexamens voor universiteiten in Hanoi begonnen, en stroomden studenten van heinde en verre nu de stad in om deze af te leggen. Natuurlijk werden zij vergezeld door één of meerdere ouders/vrienden die nu en masse zittend op hun scooters aan het wachten waren voor de scholen. Dit zal sowieso nog een week aanhouden, aldus Dung, dus straten met scholen kunnen beter vermeden worden. De rit van het station naar haar huis duurde ruim twee keer zo lang als normaal, en dat was nog met mazzel, want de taxi chauffeur kreeg genoeg van de files en besloot zich eruit te wurmen en een alternatieve route te nemen. Anders had het nog wel tot de middag kunnen duren.

Het oversteken van de Long Bien brug

P.s. Vergeet niet de overige foto's van dit weekend te bekijken. Sapa is te mooi om te missen.

Voedsel en voetbal

Dag 8 (zaterdag, 26 juni)

Net zoals vorige week ben ik ook dit weekend weer naar het zwembad gegaan, waar ik nu min of meer zwemleraar ben geworden voor Dung en Nhung. Ook dit keer besloten we dat het leuk zou zijn om met z’n vieren wat te gaan eten, maar omdat Aike nog hard aan het werk was toen wij het zwembad verlieten, gingen wij voor het voorgerecht alvast naar een van de oevers van Hồ Tây (West Meer). Wederom heb ik toen mijn grenzen verlegd wat betreft motorrijden: ik heb gereden met twee passagiers achterop – er was maar weinig verkeer in dat gebied die avond – en heb daarnaast ook gereden over onverharde wegen tussen de lotusvelden, in het schijnsel van de (bijna) volle maan. Met een “als zij het kunnen, kan ik het ook”-houding, manouvreer ik tegenwoordig al redelijk vlot door de chaos van de Hanoiaanse spitsuren. Het is echt een aanrader voor wie van spannend houdt; geen twee ritten zijn hetzelfde. Nou gaat dat natuurlijk voor rijden in Nederland ook wel op, maar met al onze verkeersregels gaat het toch allemaal wel erg kalm en gemoedelijk. Niets van dat alles in Hanoi. De enige regel die ze hier ook kennen is die van een rood verkeerslicht = stoppen. En zelfs dat nemen ze met een korreltje zout. Verkeerslichten hier hebben namelijk een teller erop, die je precies verlicht wanneer het licht weer op rood – danwel groen – springt, en twee seconden na rood/voor groen is er altijd nog een handvol bestuurders die even doorrijdt, of alvast optrekt, wat het kruispunt veranderd in een wirwar van scooters die elkaar toeterend ontwijken. Eigenlijk precies zoals ieder kruispunt zonder verkeerslichten dus. Ook rotondes zijn een beetje anders. Dit zijn geen mooie cirkels met één of twee wegen er omheen en drie of vier toegangswegen, maar grote pleinen met ongeveer in het midden een groot - met betonblokken afgezet - gebied waar je omheen zult moeten en verkeer dat van alle richtingen tegelijk zich een weg baant over het altijd bezette asfalt. Het is als een achtbaanrit zonder G-krachten.

Maar goed, na een kort ritje kwamen we dan uit op een dijk aan de oever van het West Meer. Een erg populaire dijk, zo bleek, want werkelijk overal stonden scooters, stoelen, kleedjes en knuffelende stellen. Met de geur van lotusbloemen komende van de ene kant, en de schitterende lichtjes over het water aan de andere, kan je ze ook moeilijk ongelijk geven; ‘t is een mooi plekje, ‘s nachts. Overdag ben ik er nog niet geweest, maar waarschijnlijk mist het dan toch een deel van z’n charme. “’s Nachts is Hanoi op haar mooist” zei Dung laatst. “Ja, omdat je er dan minder van ziet” dacht ik hardop. Maar daar was zij het ook wel mee eens. Na een tijdje eten en kletsen vond Aike ons en reden we door naar het eerste goeie restaurant dat nog wel open was – en een scherm had voor voetbal, natuurlijk. Daar hebben wij vervolgens de tweede helft kunnen kijken van Uruguay – Zuid Korea en zijn wij na net iets te pittig eten (serieus, alsof ik nog niet genoeg zweette) allen tevreden huiswaards gekeerd.

Snackfood op z'n Vietnamees

- Dag 9

Zondag hadden we vroeg op moeten staan – enkele vrienden zouden namelijk bij ons komen lunchen (om 11 uur ‘s ochtends...) –, maar dat hebben we niet gedaan. In plaats daarvan hebben we ons gewoon gehaast. Naar de altijd fascinerende markt om de hoek, waar tientallen vrouwen onder parasols en rieten hoeden in de bakkende hitte hun fruit en groente aanbieden in grote draagmanden. Waar de verse vissen nog liggen te spartelen op eenzelfde manden, en de garnalen hopeloze pogingen doen uit de plastic tassen van kopers te blijven. De markt waar de grote hompen onherkenbaar rood vlees en veel te herkenbare dooie kippen naast elkaar liggen op de ruwe houten tafeltjes... Zonder sterke maag kun je hier maar beter niets meenemen.

De slager

Eenmaal thuis werd alles gekookt/gebakken, aan reepjes gesneden en klaargezet voor het smulfestijn. Er was in principe maar één gerecht, maar ieder was vrij dit samen te stellen naar eigen inzicht: het is “nem cuốn”. Een soort rauwe loempia, zeg maar. Voor degenen die in Leiden wonen, de Asia2Go heeft ze ook. Goed kans dat ze daar echter anders genoemd worden, want de mensen die de zaak runnen zijn Vietnamezen uit het zuiden en we zitten hier in het noorden. Oh ja, en bovendien staan ze op de kaart alleen in het Engels als ‘rice wraps’ of zoiets, geloof ik. Dat terzijde. Na het eten gingen we nog wat thee drinken in de woonkamer, maar daar werd het zo stil dat ik mijn/Dung’s gitaar heb gehaald en gespeeld tot ik haast blaren op m’n vingertoppen had staan. Toen we erachter kwamen dat ik helaas toch veel te weinig meezingers in mijn repertoire heb voor de huidige groep toehoorders, stelde Dung voor om allemaal naar de bios te gaan. Fantastisch! Om vele redenen ga ik hier graag naar de bioscoop. Ten eerste omdat ik dan weer mag rijden, wat ik leuk blijk te vinden. Ten tweede omdat het een goeie bios is die nieuwe films draait in grote zalen met comfortabele stoelen. En niet te vergeten: het kost je maar de helft van een bioscoopkaartje in Nederland. Bij nader inzien had ik het beter in omgekeerde volgorde kunnen zetten, maar zo zit er een soort climax in. Helaas, eenmaal daar aangekomen bleken ze voor de eerstvolgende voorstelling enkel nog stoelen te hebben op de voorste rij, en latere films waren voor onze vrienden – wegens andere afspraken – niet haalbaar. Toen hebben we eerst wat met ze gedronken en zijn Dung en ik alsnog naar de film geweest van een uur later. Toy Story 3(D), best vermakelijk.

Op de terugweg vroeg Dung of ik naar de supermarkt wilde. Nou, daar had ik eigenlijk weinig behoefte aan, maar toen ze me vertelde dat ze daar heel veel Japanse producten hadden wilde ik best even een kijkje nemen. Het bleek een winkel van redelijk formaat, vol importproducten. Inderdaad erg veel uit Japan, maar ook wat dingetjes uit Korea en China natuurlijk en hier en daar wat uit Amerika of Europa. Zoals bijvoorbeeld Nederlandse kaas – uit Gouda en Edam – en Belgisch bier; Leffe blond/bruin en Duvel.

Het was allemaal wel een beetje duur...

Nee, dit waren natuurlijk niet echt dollars. Men bedoelde gewoon 500.000 VND. Maar serieus, sommige dingen waren behoorlijk aan de prijzige kant, zelfs ver voorbij wat je normaal zou achten voor import producten. Zoals €3,50 voor één appel. Of wat te denken van €22,- voor nog geen 300g kersen? Voor dat zelfde bedrag kun je ook 16 pakken kippenpoten kopen!

- Dag 10

Zowaar zelf gekookt! Rond een uur of zes kreeg ik een sms van mijn vriendin dat ze naar huis kwam, en ineens besloot ik dat het tijd was om het gasfornuis te testen. Met wat restjes rijst en mie van vorige dagen, plus wat ham en een beperkt assortiment groenten – er lag wel veel in de koelkast, maar ‘t was me allemaal zo vreemd dat ik het meeste ook daar heb laten liggen - heb ik een lekkere pan yakimeshi weten te maken. Het is een éénpansgerecht, maar je moet ergens beginnen hè. Zodra ik meer verstand heb van de Oosterse groenten kan ik wat gaan experimenteren. Na dit geslaagde keukenavontuur was het al bijna tijd voor de wedstrijd Nederland-Slowakije, dus haastten wij ons richting het huis van Aike en Nhung, waar wij deze zouden kijken. We waren een klein beetje laat... maar gelukkig hadden de teams zich wat ingehouden voor ons; in de eerste vijf minuten waren er nog helemaal geen goals gescoord! Al zo’n beetje bij binnenkomst werd ons gevraagd wat voor pizza we wilden bestellen. Eh.. tja, we hadden eigenlijk net gegeten, maar er is bij mij altijd ruimte voor een extra pizza! Enfin, een goed half uur later zaten we gezellig met bier en pizza’s voor de tv te juichen voor Oranje. Ik ben verder geen voetbal commentator, dus een beschouwing van de wedstrijd laat ik achterwege. Hoewel sommigen al bij aanvang van de wedstrijd op het punt leken te staan in slaap te vallen, zijn we na afloop toch nog de straat op gegaan voor een extra drankje. Het moest gewoon even gevierd worden.

- Dag 11

Dinsdagmiddag kreeg ik (want Dung was werken) bezoek van een busje vol met koffers, dozen en tassen vol spullen. Oh, en de eigenaren daarvan; Aike en Nhung. Omdat zij heel binnenkort op vakantie gaan en binnen afzienbare tijd het land voor een lange tijd verlaten, hebben zij hun woonruimte opgezegd en zijn tijdelijk bij Dung komen wonen. Ik heb weer eventjes huisgenoten. Later die middag, na een paar uurtjes – vast en zeker nodige – rust, maakte Nhung wat kroepoek, in afwachting van Dung’s thuiskomst. We schijnen het in Nederland ook te hebben – en dat geloof ik ook wel – maar ik had het nog nooit zelf gezien; de dikke schijfjes ‘beslag’(? Hoe noem je dit?) die de pan in gingen om flink in flink wat olie een paar maal zo groot te worden. Gelukkig had ik niet veel gesnacked. Om Dung te bedanken voor het verschaffen van onderdak trakteerden A&N ons die avond namelijk op een heerlijk etentje bij een Indisch restaurant. Na de uitgebreide maaltijd zochten we weer een ander tentje op voor een laatste drankje. Langs het Trúc Bạch Meer vonden we er uiteindelijk één met tv, zodat we terloops nog de wedstrijd Japan-Paraguay konden volgen. Wat een slaapverwekkend saaie strijd was dat. We zijn nog tot het eind van de tweede helft blijven zitten, maar toen ze aan de verlenging begonnen zijn we toch maar naar huis gegaan. Op penalties zou Japan verliezen, dat garandeerde Aike. Zijn theorie over penalties ondersteunde dat volledig en na acht schoten op doel kreeg hij dan ook zijn gelijk. Een theorie die ik jullie overigens niet wil onthouden, dus bij deze: Landen met meer religieuze devotie winnen, omdat men daar allemaal bidt, rituelen uitvoert en/of zich anderzijds met magie bezighoudt om het schot te beïnvloeden. Of het effect hiervan toe te schrijven is aan het bidden/de rituelen zelf, of aan het feit dat de spelers zich gesteund voelen door god en vaderland en hieraan kracht ontlenen – die bij spelers uit sterker geseculariseerde landen ontbreekt – is vooralsnog onduidelijk, maar het werkt wel.

- Dag 12

Een hele kalme dag, met eigenlijk niets bijzonders om over te schrijven, dus om wat op te vullen ga ik het over de kat hebben. In het kort. Hij heet Cún, wat in het Vietnamees een typische (schattige) hondennaam schijnt te zijn. ´T is echt een kat, maar nogal een grote, vandaar. Toen ik hier de eerste paar dagen rondliep rende hij steeds weg zodra hij me zag aankomen, maar mettertijd is het een behoorlijke aandachtstrekker gebleken. Soms blijft ie de hele dag weg, maar sinds een tijdje loopt ie constant om me heen te miauwen voor een nekmassage. Af en toe ging hij zelfs rustig op mijn voet liggen terwijl ik in de keuken stond te praten. Ondanks dat katten graag rondstruinen, moet hij de laatste tijd veel binnenblijven vanwege de verbouwing bij de buren. Ik wil niet zeggen dat Vietnamezen rare mensen zijn, maar... Dung wil dat Cún niet naar buiten gaat omdat ze bang is dat de bouwvakkers hem anders zullen vangen voor wat extra vlees op het menu. Dat zie ik Nederlanders in ieder geval toch niet gauw doen.

- Dag 13

Goed, de week is nog niet voorbij, maar ik sluit hem bij deze wel af, want vanavond gaan we naar Sapa en dat wordt natuurlijk een verhaal op zich. Gisteravond was iedereen – minus de schrijver – dan ook druk bezig met inpakken. Vandaag moest er echter ook nog een hoop gebeuren. Vooral Aike en Nhung hadden een druk programma, waarop o.a. het versturen van hun huisraad en scooter stond. Vanochtend deed Aike een dappere poging al hun spullen in de gebruikelijke Vietnamese stijl te vervoeren, maar helaas; zonder een stevig rek bleken de zware dozen niet te balanceren. Althans, je zou er een eind mee komen, maar uiteindelijk zou het toch vallen, dus werd er toch een taxi gebeld.

Vanmiddag hebben we de vissen nog van een gewisse dood gered. Een dag of twee geleden was het waterpeil wat gezakt, dus vulden we het bij. Gebeurt wel vaker, met die temperaturen hier verdampt er nogal eens wat. Gisteren was het weer een aardig eind gezakt, dus vulden we het weer bij. Ook vanochtend weer. Rond een uur of twee kwam Dung thuis en was een derde van het aquarium alweer leeg! En er lag een hele grote plas water over de vloer rond de trap en keuken. “Sh***t, een lek”, was de eerste gedachte. Na lang zoeken bleek de filter in het pompje echter verstopt, waardoor het water niet meer in, maar juist uit het aquarium werd gepompt. Mooi dat we dat nu ontdekten, want als het een paar uur later pas overstroomd was, zou de hele bak waarschijnlijk morgen al droog staan. Het zijn zo’n leuke vissen… Putin, Bush, Obama.. de rest ken ik niet bij naam. Ik weet wel dat één van de naamloze visjes een enorme racist is. Een klein licht-oranje visje jaagt namelijk altijd achter de grote zwarte vis aan.

Nou, het wordt tijd dat ik ga inpakken. Tot volgende week!

Het weerzien; schoonmoeders en scooters.

Sorry. Ik heb niet de tijd gehad om elke dag netjes te updaten, maar heb hier en daar wel genoeg momenten gehad om wat te schrijven. Vandaar dat ik u nu presenteer: alle avonturen van de afgelopen week!

Dag 1 (zaterdag, 19 juni)

Eindelijk was ik in Hanoi! Jammer genoeg was het enige ontvangst dat mij wachtte de constante vraag “You need taxi?”. Het maakt niet uit hoe vaak je weigert, als je zoekend blijft rondlopen, blijven ze het vragen. Ze hebben wel doorzettingsvermogen, dat moet ik ze nageven. Nou ja, lang heeft het gelukkig niet hoeven duren. Al redelijk gauw hoorde ik dan toch mijn naam, en zag Dung op mij af vliegen. Een vreemd gevoel, na 10 maanden van afwezigheid. De eerste paar minuten konden we elkaar slechts aankijken met eenzelfde blik van “we zijn echt weer allebei hier...”. Deze zaterdag bleek een beetje zo’n Murphy dag* te zijn, want later, terwijl we in een cafeetje op het vliegveld wat dronken, vertelde ze me dat haar ouders op dat moment bij haar thuis waren en we dus daar niet heen konden gaan. Tja, daar zat ik dan met al die tassen... Tot Dung op het idee kwam in de tussentijd gewoon naar de bioscoop te gaan. Zij kende een van de managers persoonlijk, en belde haar direct om te vragen of we onze spullen bij haar mochten achterlaten, wat inderdaad mocht. Na het wachten op/zoeken naar en vinden van onze taxi en de rit naar de bioscoop, bleven we natuurlijk nog wel een tijdje kletsen met eerdergenoemde manager. Tegen de tijd dat we konden gaan was het al ruim na vijven. Om half zeven – Vietnamese tijd – speelde Nederland tegen Japan, en hadden wij om zes uur bij het café afgesproken. Een film kijken zat er dus niet meer in. Dan maar wat potjes air-hockey in de arcade hal.

*d.w.z. zo’n dag waarop alles dat fout kan gaan, fout gaat.

Vuvuzela's in de bios... laten we hopen dat ze noooit de zaal in mogen

En om half zeven was het dus zover: de lang naar uitgekeken wedstrijd van de Lage Landen tegen het Land van de Rijzende Zon! Uit de broeierige hitte, naar een lekker koel café met koud bier en grote schermen. Ondanks dat de taxi die we in eerste instantie gebeld hadden wegreed met andere mensen, kwamen we precies op tijd aan: ze waren net begonnen met het volkslied op het moment dat we uitstapten. De wedstrijd op zich was niet bijzonder boeiend, maar het was wel erg gezellig met Aike, Nhung en andere vrienden van hen. Omdat we toch met een redelijk groot gezelschap waren besloten we in de rust naar het dakterras te verplaatsen, waar ze welliswaar geen airco hadden, maar wel meer ruimte en een ander projectie scherm. Dat betekende helaas wel dat ik ook mijn enorme koffer en tassen vier trappen op moest zeulen, want de bar telde drie verdiepingen. En ja hoor, we zaten er nog geen minuut of de beamer deed het niet meer... Er werd driftig aan gewerkt, maar men had geen idee waar het aan lag, dus moesten we ons weer een verdieping omlaag met de baggage. Ik had al bijna meer vocht gezweet dan ik met het lokale tapbier had kunnen compenseren. Desalnietemin heb ik dat wel geprobeerd, want het bier had een apart kruidig smaakje dat nadere inspectie behoefde. Na afloop van de wedstrijd hebben we met z’n allen nog wat eten besteld en gezellig nageklets met de volgende wedstrijd alweer op de achtergrond. Aan het begin van de avond waren er ook wat Japanners in de bar, maar die waren niet met ons mee verhuisd en we hebben ze verder ook niet meer gezien...

Dung en Nhung, met de speciale Holland-Japan sjaal
(gekocht net voor ik op Schiphol het vliegtuig in ging)

- Dag 2

Zondag hebben we allereerst maar eens goed uitgeslapen. Was wel weer even wennen, op zo’n Vietnamees bed:

Ja, dat zijn allemaal houten blokjes, bijeengehouden door een netwerk van plastic buisjes. Een dergelijke bovenlaag – ter grootte van een 2-persoons bed – maakt het matras – dat van zichzelf al harder is dan mijn bank, voor diegene die dat ding kennen – er niet bepaald zachter op. Maar alles went, en als dat eenmaal gebeurt is is het niet heel oncomfortabel meer. Na een licht ontbijt van tropisch fruit en lotuszaden zijn we meteen vertrokken, want we waren de avond ervoor namelijk door Nhung uitgenodigd om mee te gaan zwemmen. Ik ben helaas vergeten om foto’s te nemen van de buurt, die in sterk contrast stond met de omgeving. Het was namelijk geen openbaar zwembad, maar dat van een duur hotel/appartementencomplex in wat “International City” heet; een groots opgezette dure wijk met moderne hoogbouw. Nhung schijnde daar echter iemand te kennen, en zolang wij allemaal maar deden alsof we bewoners waren, was er niets aan de hand. Zodoende lagen wij enkele minuten later heerlijk te drijven in het koele water. Wat heb ik dat gemist! Het was niet eens echt druk; gezien de capaciteit van de gebouwen er omheen had ik veel meer mensen verwacht. In ieder geval, daar zijn wij tot een uur of zeven gebleven, waarna we ons met z’n drieën weer richting Dung’s huis begaven. Voordat we vertrokken besloot Dung echter dat het tijd werd dat ik – misschien in het kader van integratie – motor leerde rijden! Gewoon, even de straat op en neer en twee rotondes in de buurt meepakken. Het was daar sowieso erg rustig, en nu de avond gevallen was, was er helemaal amper verkeer. Hoewel het terugschakelen wat lastig ging, bleek al het andere wat erbij kwam kijken verassend eenvoudig. Voor de daadwerkelijke rit terug naar huis ging Dung toch maar zelf achter het stuur, al helemaal nu er 2 personen achterop moesten.

Stefke de motormuis
(en nee, da's geen sok aan m'n oor, maar een mondkapje)

Thuis voegde Aike zich ook bij het gezelschap en speelde we een door hem zelfgemaakte versie van “Who wants to be a Millionaire?” (in Nederland beter bekend als Weekend Miljonairs). Helaas, ik kwam niet verder dan de 500 (ik ging de mist in bij een vraag over voetbal... tja), maar ik mocht het gewonnen bedrag daadwerkelijk houden! Jawel, vijfhonderd Vietnamese đồng, oftewel... 2 eurocent dus. En daar hebben ze gek genoeg toch al papiergeld voor, hoewel ik ook een munt heb van 5000. Als slotronde mochten we het een keer met z’n drieën proberen, toen kwamen we tot 50.000 VND. Daar gaan we volgende week, wanneer we met z’n viertjes een weekend weggaan, ijs voor kopen.

- Dag 3

Maandag en dinsdag zou Dung ook vrij hebben, maar door een of ander probleem van langzame werkers moest ze maandagmiddag toch gaan werken. Ik dacht dat we dan alsnog ‘s ochtends wel uit zouden kunnen slapen, maar dat had ik mooi mis. Ze zijn namelijk het huis ernaast aan het herbouwen, en beginnen daar uiteraard om 7 uur ‘s ochtends al mee, waarbij men zoveel lawaai maakt dat geen mens er doorheen zou kunnen slapen. Dat komt vooral omdat ze met grote drilboren aan de slag gaan tegen de muur van de slaapkamer... De hitte was die dag al minder dan in het weekend, maar toch wordt je er gauw moe van. Toen de bouwvakkers van hiernaast rond de middag een uur of wat pauze hielden, viel ik dan ook als een blok weer in slaap, en heb verder weinig gedaan – op het schrijven van deze verhalen na. Over bouwen hier gesproken, het viel mij vorige keer dat ik in Vietnam was al op dat men steigers bouwde waar ik nog niet onderdoor zou durven lopen, laat staan erop werken, maar nu had ik eens een kans het van dichtbij te bewonderen. Wat een knutselwerk! Het merendeel van de palen zijn korte bomen of dikke takken, met hier en daar wat planken er dwars overheen gespijkerd. In het geval dat de palen te kort zijn, spijkert men er aan beide kanten gewoon een plank tegenaan om ze te verlengen. Of meerdere planken, als één alsnog te kort is. En dan is dit nog maar een klein huis. In de stad heb ik grotere stunts gezien, die ik moeilijk kan beschrijven zonder foto’s. Één ding is zeker; veiligheidsvoorschriften kennen ze hier nauwelijks. Heel opvallend vond ik trouwens dat de mensen (hiernaast in ieder geval) ook blijven slapen op het bouwterrein. In wat de woonkamer gaat worden liggen wat matten, aan de stutten voor het huis hangen verschillende hangers met kleding (waar ze die wassen weet ik niet, waarschijnlijk met de hand) en ‘s avonds brand er altijd nog licht. Misschien makkelijker vanwege de lange dagen die ze maken. Ik heb het Dung nog niet gevraagd.

- Dag 4

Dinsdag begon erg spannend, want schoonmoeder – die min of meer tegen onze relatie is, en dus ook niet op de hoogte is van het feit dat ik hier ben – zou langskomen om zeven uur ‘s ochtens. Ons eigenlijke plan was om voor die tijd het pand te verlaten, want Dung zou immers normaal gesproken toch naar haar werk zijn rond die tijd. Misschien omdat moeder haar dochter toch even wilde zien, kwam ze tot onze beider verbazing om half zeven al! Wat een dikke mazzel dat we nog niet bij de voordeur stonden om te gaan... Het nieuwe plan was als volgt: Dung zou met haar moeder meegaan naar de bank, daarna zou ze terugkomen en ging mam alleen naar de fietsenmaker. Op dat moment moest ik klaarstaan, en zodra Dung het sein gaf naar beneden komen, zodat we direct konden vertrekken. Wat een actie. We waren echter pas net de hoek om toen mijn vriendin mij vroeg of haar kamerdeur nog open was. “Ja”. Ik had daar geen sleutel van, en had er ook niet aan gedacht, maar er lag nogal wat bewijs in haar slaapkamer dat daar meer dan één persoon sliep. Wederom hadden we geluk; haar moeder was nog niet terug, dus ging zij gauw haar deur op slot doen terwijl ik buiten zicht wachtte. Gelukt! Wat een ontsnapping.

Daarna zijn we wezen ontspannen in de bios (Prince of Persia = eerste goeie game verfilming die ik gezien heb) en hebben we wat gewinkeld bij verscheidene straatwinkels en supermarkten. Nog nooit heb ik zoveel verschillende merken van LEGO-achtige producten gezien. Van de creatieve namaak tot de exactie kopie, ze hebben het allemaal. ‘S avonds nog even naar de kapper geweest, waar ik nota bene op aanraden van mijn vriendin ook een hoofdmassage kreeg van een meisje waar Dung voor mij naar had gevraagd (omdat ze zo’n zachte handen heeft, aldus D). Heel apart. Er werd veel gelachen tussen de dames, voornamelijk om mij; de eerste westerling die ze daar hadden gehad. Dat ie zelfs blonde wenkbrauwen heeft, en een zachte huid, en zo lang is, etc. Dung vertaalde veel, maar of het alles was? Volgende keer dat ik langskom krijg ik ook een gezichtsmassage...

Communistische propaganda: ook bij de kapper

Ah, en daarna gingen we bij het restaurantje ernaast wat eten. Voor degenen die mijn foto’s van en verhalen over Vietnamees eten van vorig jaar niet hebben gehoord; het is even wennen. Soms krijg je nogal rare dingen op je bord, en als die onherkenbaar zijn, mag je daar eigenlijk maar beter blij om zijn. Dinsdag had ik mijn eerste nieuwe gerecht geprobeerd van deze vakantie. Aan jullie de vraag: waarvan zijn die donkerbruine blokken op de volgende foto van gemaakt?

• A: chocolade
• B: een soort gefermenteerde bonen pasta
• C: runderbloed
• D: keutels van een of andere katachtige

Wie het goede antwoord weet, krijgt een speciaal souvenirtje!

- Dag 5

Woensdag was een bijzondere dag, want die dag heb ik (de twee straatjes op zondag niet meegerekend) voor het eerst echt op een ‘motorbike’ gereden en daarbij het verkeer van Hanoi getrotseerd! Wow. Het is één ding om achterop te zitten als Dung ons door de chaos heen werkt, maar zelf zo’n ding besturen is heel wat anders. Nu kon ik helaas geen foto’s maken van de enorme ladingen die sommige mensen op hun scooters weten te balanceren, maar het is zo gaaf zelf te rijden, dat ik me daar niet zo druk om maakte. Gelukkig had ik eerder van Aike al een belangrijke les gekregen; jij bent hier verantwoordelijk voor alles wat vóór je gebeurd. Wat jij doet, is daarmee dus de verantwoordelijkheid van degene die achter je rijdt. Je moet dus als een gek anticiperen, en vooral breed blijven kijken, want tig straten kennen geen verkeerslichten en mensen kunnen van alle kanten de straat op komen. Ook voetgangers steken – zij het langzaam – gewoon tussen het verkeer over. Nog een eigenaardigheidje: grote t-splitsingen hebben ook geen verkeerslichten. Wil je afslaan, de doorgaande weg op/af, zul je dwars door het verkeer van de andere rijbanen heen moeten. De eerste keer had ik geluk, want toen ging een bus dezelfde kant op, dus kon ik daar lekker achter schuilen bij het oversteken – als gazelle achter een olifant, als het ware. Andere keren heb ik het alleen moeten doen. Nou ja, wat is alleen in Hanoi... je bent altijd met een handvol mede weggebruikers die dezelfde manouvres maken, al maakt dat het er niet altijd makkelijker op. Ook wel even wennen is het feit dat je aan alle kanten ingehaald kan en zal worden, al dan niet onder luid getoeter voor het geval je ze niet aan zag komen.

Hanoiaans verkeer bij dag / nacht

Na een gezellige late lunch in een Westerse stijl lunchroom/bakkerij, zijn we nog wat wezen rijden, om uiteindelijk naar Aike en Nhung te gaan voor wat drankjes en fruit. Zoals eerder gezegd gaan we volgende week met z’n vieren weg, dus moesten we ook nog wat dingetjes regelen m.b.t. de heen- en terugreis. Van Aike heb ik ook nog een waterbestendig gemaakte kaart van Hanoi gekregen, die zeer van pas gaat komen in mijn ontdekkingstochten door deze stad. Tegen de tijd dat we terug gingen naar huis was het al zo laat dat er nauwelijks meer verkeer op de weg was, dus konden we lekker vaart maken. Altijd alert blijvend, dat wel. Want regelmatig zitten er flinke deuken/kuilen – soms zelfs gaten – in het wegdek waar je gevaarlijk van zou gaan stuiteren als je erin terecht komt. Voor jullie geruststelling: Dung en ik zijn beide helemaal heel. Ik heb mijn vuurdoop succesvol doorstaan, al zeg ik het zelf.

- Dag 6

Binnen gezeten om nansenhokuba.blogspot te maken, en verder te schrijven aan deze verhalen. We wilden Nederland-Kameroen nog wel kijken, maar dat was pas om 01:30 vrijdagnacht, voor Vietnamese tijd. Had op zich gekunt, als we vroeg waren gaan slapen, maar helaas... Ik ben in ieder geval erg blij dat zowel Nederland als Japan door zijn! Nu heb ik weer wat meer wedstrijden om naar uit te kijken. Misschien komen ze elkaar nogmaals tegen, wie weet. Oh, en ik heb nu een telefoon. Mijn Japanse kon niet gekraakt worden, dus had Dung besloten om maar direct een nieuwe te kopen van één miljoen! Goed, dat is alsnog maar 42,50 euro (ongeveer) en omdat zij – als het goed is – deze straks ook in Nederland kan gebruiken, delen we de kosten, maar toch een aanzienlijk bedrag, gezien het feit dat ik daags van tevoren telefoons had gezien van driehonderd duizend. Hoe dan ook, ik ben nu in ieder geval wat makkelijker bereikbaar voor haar en andere vrienden die ik wellicht nog ga maken gedurende de komende twee maanden.

- Dag 7 (vrijdag, 25 juni)

Het begon zo goed als hetzelfde als gisteren: slapen, internetten en schrijven. En toen kwam mijn vriendin thuis met heel wat tassen aan fruit en een bos bloemen. Dat vroeg om een uitleg. Morgen (ik bedoel zaterdag, wat voor mij technisch gezien al vandaag is), zo legde ze uit, is het de 15e dag van de maand volgens de maankalender – waar men zich in Vietnam nog aardig veel mee bezig houdt. Dat is de dag waarop offers gebracht worden op het altaar van de voorouders. Voordat ze het avondeten ging koken, begon ze echter eerst de offerschaal met fruit klaar te maken. “Maar, morgen is het toch pas offerdag? Waarom ga je dan nu al de schaal voorbereiden?”, vroeg ik. “Nou, ik mag niets hebben vóór de voorouders, dus als ik nu voorbereidingen doe, kan ik de rest eten!” zo luidde het weloverwogen antwoord. We waren nog niet klaar met eten of we hadden al weer gasten, dit keer een vriend van Dung’s middelbare school, die afscheid kwam nemen voordat hij voor twee jaar in het buitenland ging studeren. Ook in dit geval werd ik geinstrueerd niet te vertellen dat ik hier sliep, maar bij een vriend elders in de stad, mocht hij ernaar vragen. Gelukkig bleef hij maar een half uurtje, want bijna het hele gesprek verliep zoals verwacht in het Vietnamees, waar ik nog geen woord van begrijp.

Daarna vertrokken wij zelf ook direct, voor een avondje karaoke! Achteraf gezien had ik me er waarschijnlijk wel iets te veel van voorgesteld, toen ik het beeld van Japanse karaoke in mijn hoofd had. Helaas was ik mijn caera vergeten mee te nemen dus jullie zullen het moeten doen met mijn beschrijvingen. Althans, tot we een volgende keer naar karaoke gaan, dan zijn er gegarandeerd foto’s en filmpjes! Hoe dan ook, ik mocht ons weer naar de club rijden, zoals nu gebruikelijk is als we samen ergens heengaan en ik niet gedronken heb. De “X-Men Club”, wel te verstaan. Ondertitel/motto: “Beautiful Life”. Even veelzeggend als nietszeggend. Wat dat betreft verschilde het nog niet veel met Japan. De apart te huren kamers met twee tv’s, banken en eten & drinken en een veel te luid volume kwamen me ook erg bekend voor. Maar dan het karaoke gebeuren zelf... Ze hadden Vietnamese nummers, Chinese, zelfs Koreaanse, maar jammer genoeg geen Japanse. Wat betreft hun selectie Engelse nummers, laat ik zeggen dat die ‘beperkt’ was. Daarmee bedoel ik dat ze enkel liedjes hadden van mijn ouders’ tijd (of daarvoor) en dan nog niet eens de grote hits die ik ken. Terwijl ik toch graag en vaak naar 60s, 70s en 80s muziek luister. Ook het samenstellen van een playlist loopt hier iets anders dan in Japan. Daar neem je gewoon een draadloos touchscreen apparaat waar je je nummers opzoekt op artiest of titel, in de gewenste taal, klikt deze aan, en voila het staat in de lijst. Hier zoek je nummers op in een boek, gesorteerd op titel, en schrijft deze op een blaadje dat je buiten de deur aan iemand die het weer aan iemand anders geeft die in controle is over wat er op tv verschijnt in alle karaoke ruimtes.

Hoewel ik er niet zeker van was dat ik alle coupletten kende, leek het mij erg leuk om wat klassiekers te zingen, en schreef zodoende een tiental nummers op mijn blaadje. Na een uur of wat geluisterd te hebben naar Vietnamese geblabla, met enkel Wonderful Tonight als nummer dat ik zelf uitgekozen had, hield de muziek plots op en verscheen er een enkele zin op het beeldscherm. “Zoek nieuwe nummers uit” zo vertaalde mijn vriendin. Blijkbaar waren alle nummers die wij uitgezocht hadden, voorbij gekomen. Niet dus! Misschien dat ze consequent onze blaadjes kwijt raakten, of een computer storing hadden, maar ook de tweede poging Engelse nummers ten gehore te kunnen brengen leverde slechts één liedje op (Oh Carol). Pas de derde keer, aan het eind van de avond, kreeg ik zowaar meerdere uitgekozen nummers op onze tv. Dat was natuurlijk niet het enige verschil met Japan. De videoclips daar mogen vrij willekeurig zijn wanneer ze de rechten ervoor niet hebben, maar hier gebruikten ze voor het gemak gewoon een foto, of niets als achtergrond. Hadden ze wel een video, dan sloeg die 9 van de 10 keer nergens op. Zo werd “Wonderful Tonight” bijvoorbeeld vergezeld door beelden van een live optreden van Madonna. Zo ook “Tears in Heaven”, maar dan een veel ouder optreden. Alleen “Dancing Queen” had een videoclip die daadwerkelijk bij het nummer hoorde. Over de Vietnamese nummers kan ik natuurlijk weinig zeggen, maar het lijkt me toch ongemakkelijk als je een witte achtergrond gebruikt om witte tekst op weer te geven. Niet dat je per sé op die tekst hoefde te letten, want meer dan eens klopte deze toch niet met wat er gezongen werd – in het Engels dan. En koos je een nummer dat welliswaar in het boek stond, maar ze toch niet bleken te hebben, kreeg je het beste wat ze ervan konden maken. “Under the bridge” werd zodoende “Under the broadway”, wat een Vietnamees nummer bleek te zijn. Oh, en wat ik later pas opmerkte: op een van de muren stond in grote letters “Happy Birthday!”. Wij hadden de verjaardagskamer, blijkbaar. Mijn laatste commentaar op de karaoke – ik moet het toch even kwijt – gaat over het bier. Ik had een veel bekwamere bestuurder naast mij zitten, dus ik dacht ‘een paar biertjes moet kunnen’. In mijn misplaatste poging in te burgeren vraag ik om Hanoi Beer. Werkelijk ongelooflijk. Het was gewoon zó warm, dat de ijsklontjes die ik daarna bestelde, smolten, resulterende in lekker waterig en nogsteeds lauw bier. De mooie groene Heineken flesjes die tien minuten later volgden, waren gek genoeg ijskoud. Waarom? Ik heb werkelijk geen idee.

Al vroeg op de avond was merendeel van ons gezelschap vertrokken. Begonnen we met een man of twaalf, na enkele uren bleven er slechts vijf over. Deze vijf besloten na het beëindigen van de karaoke avond nog gezellig wat te gaan eten/drinken in het hotel van één van de groepsleden. Een heel erg duur hotel. Meneer hoefde maar met zijn vingers te knippen en de obers stonden naast je stoel. De groepsgenoot in kwestie was de broer van de officiële hoofddistributeur van een of ander motorolie product en had het blijkbaar breed. Alles zou op zijn rekening komen. We hebben uiteraard beleefd geprotesteerd, maar hij stond erop. Goed. Ik had niet echt veel honger, maar zag dat er pizza op de menu kaart stond, met een aanbieding van twee gratis bier. Mag ook wel voor die prijs – voor Vietnamese begrippen – maar toch een aanbod dat ik niet af kan slaan. Zoals jullie wel zullen begrijpen heb ik me op de terugweg laten rijden. ;) Al met al een zeer geslaagde avond. Nu even gauw dit overzetten naar blogspot, de foto’s uploaden, en dan heb ik het nog op vrijdag ge-update, zoals ik sommigen gezegd had.