Een scooter, een huis, een baan (of twee)

[Voorwoord]Het is voor mij niet gemakkelijk om een blog bij te houden. Een verhaal schrijven dat interessant genoeg is om te lezen kost moeite, en na een dag lesgeven en thuis nieuwe lessen voorbereiden, kan ik die moeite meestal niet opbrengen. Dat wil niet zeggen dat ik het vergeten ben, of dat er hier niets gebeurd dat het vertellen waard is (dat laatste is zeker niet waar), maar het vergt energie en tijd; dingen waaraan het mij regelmatig ontbreekt. Oh, en laten we niet vergeten: ik ben lui. Laat ik dus geen valse beloften meer maken aan jullie of mezelf ("ja, volgende week heb/maak ik tijd, dan ga ik wat uploaden"): ik zal misschien één keer in de twee maanden een fatsoenlijk stuk bloggen. Foto's komen waarschijnlijk wel eerder online, ofwel op de Picasa site (zie blog) of op Facebook.

Oktober 2011, Hanoi.Mijn leventje in deze metropool ging behoorlijk vlot van start. Het begon met een -- inmiddels voor mij vertrouwd -- potje verstoppertje/rondje leugens voor de ouders van mijn vriendin. Rond half één 's nachts kwam ik bij Dungs huis aan en om zeven uur 's ochtends stonden deze vriendelijke mensen al weer voor de deur. Ditmaal was hun komst gelukkig even van te voren aangekondigd, zodat wij ons konden voorbereiden. De oplossing: alle tassen en koffers bij de deur zetten, en beweren dat ik zojuist was gearriveerd. Ik had voor mijn gevoel nauwelijks geslapen, dus een vermoeid gezicht opzetten (om ze te overtuigen dat ik net een lange reis achter de rug had) kostte me weinig moeite. Ondanks de gezelligheid aan de ontbijttafe.. eh ontbijt-vloerkleed, wilde ik toch liever snel een plekje voor mezelf vinden. Hoe eerder ik hier op eigen benen kon staan, hoe beter. Het eerste dat geregeld werd was eigen vervoer: de scooter van Dungs zwager. Hij had er op het moment twee, en dat was één meer dan hij tegelijkertijd rijden kan, dus tja. Er moest wel het een en ander aangepast worden (slot vervangen, remmen bijstellen, nieuwe spiegels erop zetten, nieuwe koplamp en sowieso een wasbeurt), maar verder was het een prima ding. Bovendien betaal ik er verder niets voor, wat op zich al reden genoeg is om niet te klagen.




Het vinden van een eigen adres ging al net zo vlot: na een paar dagen advertenties lezen, vond ik een mooi huis, zo'n 10 minuten lopen van mijn vriendin vandaan, waar twee andere buitenlanders een nieuwe huisgenoot zochten. Ik reageerde direct en mocht ook dezelfde week nog langskomen voor een 'interview'; geen gekke hospiteervragen, maar gewoon een gezellig gesprek. Dung en ik waren nog geen vijf minuten thuis of ik werd al teruggebeld. Als ik 'm nog wilde, was de kamer voor mij. Dat was op vrijdag. Maandag zette ik de eerste boeken in de kast.
Mijn kamer is heel wat kleiner dan de andere twee, maar ach, ik heb niet veel ruimte nodig. Het uitzicht is van een school tegenover (d.w.z. de betonnen muur ervan, die zo dichtbij is dat ik 'm aan zou kunnen raken), maar ach, er wordt daar Japanse les gegeven, dus dat is niet heel storend. De badkamer is een standaard Vietnamees geval: een losse douchekop hangt tussen de wc en de wasbak, maar ach, ik heb deze badkamer wel helemaal voor mezelf. Het internet is niet erg snel, maar a.. nee, sh*t. Internet heb ik hard nodig! Gelukkig hebben we al besloten dat we daar wat aan gaan doen. Een extra router en/of nieuwe provider zal hopelijk verbetering brengen. Verder is het huis prima. Mooi balkon op de 4e verdieping voor de zomerse avonden, en een goed uitgeruste tv kamer (grote tv, dvd-speler + veel films en series, games en het belangrijkste: een karaoke machine) voor alle andere. We hebben uiteraard een keuken die van alle gemakken is voorzien, en een zithoek in de hal die nooit gebruikt wordt. Ook fijn: de schoonmaakster. Drie keer per week komt er iemand langs die de was doet, strijkt, afwast en de vloeren dweilt.

Het huis aan de buitenkant (eerste links) en aan de binnenkant

Het vinden van ingrediënt 3 uit de titel van dit stuk - werk - was ook geen probleem. Toen ik een huis vond binnen een week en daar 750 USD voor moest overhandigen (huur wordt hier per 3 maanden betaalt) raakte ik even in paniek, maar gelukkig had ik een week later al een baan bij twee scholen. Hoe? Dankzij de juiste connecties natuurlijk! Dung kende iemand op de Nationale Universiteit (departement van Talen en Internationale Studies) die een goed woordje voor mij heeft gedaan bij de vice-president, die mij vervolgens een baan als docent Engels aanbood. Daarnaast runt onze contactpersoon zelf ook een talenschool waar ze mij meteen ook een baan aanbood. Beide kansen heb ik met beide handen aangepakt. De universiteit ligt op slechts 10min rijden van mijn huis, en ik kon er per direct voor 19 uur per week aan de slag. Het salaris is wel wat laag, zeker vergeleken met de privé school die het bijna het dubbele betaalt, maar het is toch nog bijna het dubbele van wat een Vietnamese docent krijgt - voor exact hetzelfde werk. Enige minpuntje aan het werk op de andere school is dat het een beetje ver is, en het verkeer in Hanoi absolute hel is rond spitsuren. Over alle frustratie, angst en woede daaromtrend schrijf ik later nog wel een tergend lang stuk. [UPDATE: dit staat nu hier online]

Gebouw B3 (links) en A2 (rechts), waar ik lesgeef.

Goed, en wat is er verder nog gebeurd in oktober? vraag je je misschien (niet) af. Dat zal ik je vertellen. De dag na mijn aankomst in Hanoi was het "Vietnamese Vrouwendag". Er bestaat al een Internationale Vrouwendag, maar in Vietnam vond men dat de Vrouw nog een extra dagje aandacht verdient. Dit betekende in mijn geval dat ik naar een 'muziekgelegenheid' (Hanoi Rock City is moeilijk te labelen; niet echt een dansclub, maar ook geen bar) ging waar ze speciaal voor de gelegenheid de rode loper hadden uitgerold. Eerste drankje was gratis, dresscode was semi-formeel, dames en heren hadden ieder hun eigen ingang. Dit omdat de dames er een beetje make-up kregen en een professionele fotoshoot - van 1 foto, welke op een groot scherm vertoond werd in het buitengedeelte - en de heren een klein bosje bloemen om aan hun favoriete dame van de avond te geven. De muziek was top daar, eventjes voelde het weer alsof ik in de Next stond. Waarmee ik bedoel; het was een heel klein zaaltje, waar 1 DJ enthousiast stond te draaien en slechts 2 mensen op de dansvloer stonden. Ik had graag het feest doorgezet, maar jammer genoeg wilde het gezelschap waar ik mee was gekomen al na vijf minuten weer naar huis... het zijn niet echt Bunzingen.

Wel een hele bekende wandschildering bij HRC

Daaropvolgende dagen ben ik op familiebezoekjes geweest, heb ik een prettig weerzien gehad met enkele vrienden uit Japan, en ben ik verschillende keren naar de bioscoop geweest. Ik was van plan daar zo regelmatig heen te gaan dat ik maar meteen een klantenkaart heb aangemaakt. Standaard 5% korting, na 10 stempels (filmkaartjes kopen, 1 stempel per bezoek) wordt dit opgewaardeerd tot 10%. Nu (3 maanden later) nog steeds maar 4 stempels op staan...

Tot slot ben ik die maand naar de eerste in een hele reeks van bruiloften geweest. Wanneer je in Vietnam klaar bent met je studie, is het redelijk gebruikelijk dat je gaat trouwen. Vele oud-klasgenoten en vriend(inn)en van mijn vriendin hebben nu een partner gevonden, en zodoende ben ik in de afgelopen 2 maanden te gast geweest bij maar liefst 7 recepties. De herfst is schijnbaar een populair seizoen hiervoor. Deze feesten zijn veelal een enorme geldsmijterij met honderden genodigden, veel meer eten dan tweemaal het aantal gasten op zou kunnen eten, wat vuurwerk en slide-show presentaties van huwelijksfoto's op grote schermen. Persoonlijk vind ik het allemaal nogal overdreven, maar dat laat niet weg dat het eten overheerlijk is. Op een enkele bonkende hoofdpijn na - wellicht een gevolg van de combi alcohol + overmatig gebruik van MSG in de keuken - beleef ik daar doorgaans het meeste plezier aan op bruiloften.

...word vervolgd...