De maandag na onze terugkeer van Sapa had Dung eigenlijk moeten werken, maar omdat ze zo slecht geslapen had in de trein, en wegens de verkeersdrukte toch al te laat was, besloot ze een vrije dag te nemen. We hebben tot ’s avonds laat geslapen, hebben toen we wakker waren twee pizza’s besteld, die vervolgens in bed voor de tv opgegeten en hebben daarna zonder moeite weer tot dinsdag ochtend verder geslapen. ’T was een goeie maandag. :)
Dag 18
Alleen gedaan wat nog moest gebeuren nu we terug waren van zo’n avontuurlijk weekend: uitpakken, wassen en opruimen. Meteen hard werken na een vakantie is af en toe wat moeilijk. ’S avonds eventjes de stad in om een vriendin van Dung’s zus te bezoeken en omdat we allebei niet zo’n honger hadden gingen we voor het avondeten naar de Paris Gâteaux; een lunchroom. Diner van de dag: zoet broodje pindakaas, stuk kwarktaart, twee bolletjes ijs en een beker honing-gras-gelatine ijsthee. Niet bepaald gezond en – in het geval van gelatine in je ijsthee – niet aan te raden, maar wel goed vullend. Tot een week later was dit de enige plek in Hanoi die ik kende waar je brood kon halen. Niet de bruine boterhammen van de warme bakker natuurlijk, maar van die vierkante zoete dingen zoals ik ze maar al te goed herinner van mijn tijd in Japan. Bijna al het brood hier is in de vorm van lekkere snacks/gebakjes voor bij de thee en koffie. Dan toch maar weer rijst bij het ontbijt.
Dag 19
De 7e van de maand. Deze maand betekent dat dat onze relatie 16 maanden (-10) bestaat. Om dat te vieren gingen we natuurlijk uit voor een etentje en een filmpje. De keus voor het restaurant was dit maal gevallen op Kichi-kichi, een hot-pot/nabe (voor de Japanologen) restaurant met een lopende band zoals we dat kennen van de sushi bars. Voor degenen die niets van dit alles kennen volgt een beschrijving en plaatje. Bij binnenkomst heb je de keuze uit verschillende ‘basissoepen’ – o.a. Chinees, Japans, Thai – en deze soep wordt in een klein pannetje op een kookplaat in de tafel geplaatst. Je zit er aan lange tafels, terwijl allerlei ingrediënten voor je neus op een lopende band voorbij komen. Voor een vast bedrag kun je onbeperkt eten, dus je neemt gewoon alles wat je lekker lijkt van de band en gooit het in je soep tot het gaar is. Ieder heeft zijn/haar eigen pan, maar je kunt makkelijk dingen delen en het is best gezellig in kleine gezelschappen. Bij ingrediënten heb je een ruime keus uit vlees, vis, schaaldieren/garnalen, tofu, allerlei groenten, paddenstoelen en zelfs eieren. Als het aan mij ligt gaan we hier zeker nog wel een keer eten.
De film van de avond was The A-Team. Ik was geen groot fan van de serie, maar keek het wel regelmatig, dus ik had hoge verwachtingen van deze verfilming. Hoewel de actie uiteraard een stuk gewelddadiger was dan de serie (kogels raakten doel en mensen gingen echt dood in de film), en de special effects veel groter en duurder, werden de vier hoofdrollen uitstekend gespeeld en was ook het verhaal A-Team waardig. De grote plotwending – die ik niet wil verklappen – was naar mijn mening wel een beetje te ver gezocht, maar vooruit. Goeie film. Als je 'm nog niet gezien hebt en hij draait nog in de bios, blijft dan zitten tot na de aftiteling. Twee van de acteurs uit de originele serie komen voorbij in stukjes die helaas uit de uiteindelijke film zijn geknipt. Wie dat zijn moet je zelf maar zien.
Dag 20 & 21
Donderdag ben ik voor het eerst alleen wat kleine boodschappen wezen doen bij één van de vele winkeltjes een paar straten verderop. Ik was daar al vaker geweest met Dung, dus ik ging ervan uit dat ik daar niet plots een speciale – dubbel zo hoge – buitenlander-prijs zou hoeven betalen (prijskaartjes hebben ze alleen in grote supermarkten, dus ik weet daarbuiten eigenlijk nooit voor hoeveel ik koop). Helaas spreek ik nog steeds bar weinig Vietnamees, dus toen de winkeleigenaar wat tegen me zei kon ik niets anders dan me verontschuldigen en hem vertellen dat ik dus nog geen Vietnamees spreek, maar verder was het winkelen op zich geen probleem. De korte wandeling er naartoe was gek genoeg vervelender dan ik had verwacht. Ik ben al wel vaker nagekeken, aangewezen, aangestaard of zelfs eh… “toegelachen”, in Japan en hier, maar toen heb ik er nooit zo’n last van gehad. Als je zelf toerist bent en overal rondkijkt, is het visueel aftasten van “de ander” wederzijds. Jij bestudeert de lokale bewoners, zij bestuderen de vreemde buitenlander. Wanneer je voor langere tijd ergens woont en gewoon je dagelijkse ding wilt doen, is het een beetje naar als jouw aanwezigheid constant diezelfde reacties oproept bij de mensen om je heen. Dan heb ik het over dat recht-in-je-gezicht gestaar wanneer je langsloopt, die vage glimlachen en onderling gemompel dat ermee gepaard gaat, het zachte “hello” roepen als je eenmaal een paar meter van ze vandaan bent, en oma’s die tegen hun kleinkind over jou praten alsof je in een safaripark loopt. “Kijk, dat is een westerling!” Ik begrijp het wel; in deze buurt komen nu eenmaal maar weinig – waarschijnlijk geen – buitenlanders. Die lopen allemaal rondjes rond het Hoàn Kiếm meer. Toch vind ik het enigszins vervelend om als een loslopend zeldzaam dier bekeken te worden. Nou ja, zeldzaam mens dan. Zeldzame dieren zouden ze vangen en verkopen of opeten. Ik denk dat ik nog heel vaak boodschappen zal moeten doen voordat dit verandert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten