De Heenreis

Daar zit ik dan. Wederom duizenden kilometers van mijn geboorte- dan wel woonplaats, in de nog net acceptabele hitte van de Vietnamese zomer achter de laptop van mijn vriendin. Ik ben er pas net twee dagen, maar omdat ik nu de tijd en de herinneringen nog heb, begin ik vast met schrijven.

De reis hier naartoe verliep gelukkig erg soepel. De verwachtte files van vrijdag ochtend (de reden dat we rond een uur of 9 ‘s ochtends al vanuit Beek en Donk naar Schiphol vertrokken) bleken er niet te zijn, dus waren we ruim op tijd voor het inchecken. Het vliegtuig zou namelijk om kwart voor drie pas vertrekken. De tijd daarvoor hebben we al kletsend doorgebracht, onder het genot van wat waarschijnlijk mijn laatste Double Cheeseburger XXL met bacon was voor een lange tijd. Natuurlijk nog een paar foto’s genomen met de familie, en toen direct het vliegtuig in.

[klik op foto's voor groter formaat]

"Lions and tigers and bears, oh my!"

Aangezien ik een reis van 19 uur voor de boeg had en mijn aankomsttijd in Hanoi tien voor twee ‘s middags was, besloot ik een poging te doen de eerste 11 uur (de eerste vlucht) slapend door te brengen, ten einde een jet-leg te voorkomen. Helaas had de Chinese mevrouw naast mij eenzelfde voornemen, en had zij tevens besloten dat zij daarvoor best de lege stoel tussen ons mocht gebruiken. Zodoende werd ik regelmatig wakker geschud uit mijn toch al oppervlakkige slaap door een stel ruwe voeten die ongeneerd hard tegen mijn armleuning aan drukten, terwijl mevrouw zich in een comfortabele houding probeerde te wurmen. En ik maar denken dat het hyperactieve peutertje in de stoel voor mij (dat nog een broertje bleek te hebben ook) de grootste ergernis zou gaan worden...

Zonsopkomst boven de wolken blijft toch mooi

Oh, voor ik nu over Bangkok begin, moet ik even iets kwijt over het personeel op vliegvelden.En dan heb ik het niet over de schoonmakers en de koffieschenkers, maar de mensen achter balies e.d. service verlenend personeel. Werken zij niet meer als “visitekaartje” voor een bedrijf of land/regio? Want als dat nog wel de bedoeling was hebben degenen die ik dit weekend ‘gesproken’ heb die les gemist. Misschien dat het dus aan mij lag, maar ik zag een rapport voor me met daarop een 1 voor klantvriendelijkheid en een misschien een 2 voor behulpzaamheid. De eerste misser was op Schiphol, toen ik mijn koffer wilde gaan inchecken. Ik liep richting de balie van China Airlines, maar had daarbij niet gemerkt dat er meerdere paden waren. “Ho.” Staat er plots zo’n kerel voor m’n neus die zijn hand voor mij ophoudt, gebarende dat dit niet mijn rij is. Zonder ook maar iets te zeggen of zelfs om te kijken wijst hij naar een bord rechts van hem, waar “China Airlines” op staat. Als ik vervolgens vraag of dat voor de vlucht naar Bangkok is, wuift hij nogmaals naar het bordje en mompelt een “ja”. Bedankt! Nadat ik eenmaal ingecheckt was, keek ik nog eens om, en wat bleek? Het met lint afgezette kronkelpad naar de balie is voor het plebs, de directe weg er naartoe (waar die steward bij stond) was alleen voor Gold Card houders, Dynasty members etc.

Op Bangkok had men al evenmin zin om veel woorden te gebruiken om iemand iets duidelijk te maken. Zoals jullie weten (of nu in ieder geval door hebben) moest ik één overstap maken voor ik in Hanoi zou zijn. Ik had op Schiphol echter maar één boarding pass gekregen, de tweede zou ik op het vliegveld in Bangkok kunnen halen. Eenmaal daar aangekomen werd er tweemaal omgeroepen dat mensen die als bestemming Taipei hadden, door moesten naar Gate 3. ... Daar bleef het bij. Alle andere passagiers die mogelijk een andere eindbestemming hadden moesten het maar uitzoeken. Helaas was er nergens een bordje waarop stond waar ik heen zou moeten, dus volgde ik in eerste instantie de meute richting het bordje “ Transit flights”, maar eenmaal door de baggage controle kwam ik op een verdieping met alleen maar winkels en lounges, dus dat kon het niet zijn. Terug beneden vond ik een kleine balie met “International Transfer”, maar daar zaten maar drie luchtvaartmaatschappijen, en dat waren niet die ik moest hebben. Gelukkig was er ook nog een info balie! Ik legde uit aan de dame in kwestie dat ik een vlucht naar Hanoi had, maar nog geen boarding pass had en dus op zoek was naar de balie van Vietnam Airlines. “Die kant, rechts” (of zoiets dergelijks) zei ze kortaf in het ‘Engels’. In die richting bleken inderdaad veel meer maatschappijen te zitten, maar weer geen van allen Vietnam Airlines. Na een tijdje zonder resultaat gezocht te hebben naar nog zo’n hoekje ben ik het maar gaan vragen aan een van de medewerkers die er wel zaten, die mij wist te vertellen dat Vietnam Airlines wel in haar rijtje thuis hoorde, maar dat ze gewoon nog niet open waren. Had die ene bij de info balie me dat niet kunnen vertellen? Maar goed, na 3 uur wachten op de grond (want bankjes hadden ze niet) kon ik eindelijk inchecken en het vliegtuig in.

Groeten uit hailand... (oeps) :s

Die laatste twee uur vliegen waren iets minder gerieflijk, voornamelijk door de krappe beenruimte en de luidruchtige Vietnamezen om mij heen. In het bijzonder de man naast mij, die een dringende behoefte had de hele reis te filmen door het raampje, hetgeen nogal ongemakkelijk was aangezien ik op de stoel naast het raam zat. Nadat hij – zich verontschuldigend – enkele minuten haast op mijn schoot heeft gelegen om door het raam te kunnen kijken, stelde ik voor dat we van plaats wisselden. Een aanbod dat hij dankbaar accepteerde, en ik was op mijn beurt even dankbaar dat ik minder last van hem had. Bij aankomst op het vliegveld van Hanoi was er nog slechts één hindernis te overbruggen: het verkrijgen van een visum. In principe zou het geen probleem moeten zijn, want ik had er in Nederland één aangevraagd, ik had de officiële “Letter of Approval” die bewees dat ik voor drie maanden Vietnam zou mogen zijn, en ik had de benodigde 25 USD in contanten bij me. Maar zo soepel kan het natuurlijk allemaal niet gaan. Toen ik aan het loket de dame vriendelijk groette in het Vietnamees, had ik toch een andere reactie verwacht dan ... helemaal niets. Ze keek om (want ze stond al met haar rug naar mij toe), knikte een keer en keerde zich weer om, om verder te gaan met het tellen van biljetten. Ondertussen zat de man op de stoel naast haar kalmpjes een of ander kaartspel te doen op z’n computer. Na vijf minuten draaide de vrouw zich weer om – wellicht om te kijken of die buitenlander al weg was – en bij het zien van mij vroeg ze verbaasd “visa?”. Ja, misschien sta ik daarom wel te wachten bij het ‘Visa on arrival’ loket hè! Goed, na inname van paspoort en brief kreeg ik een extra aanvraagformulier voor mijn neus, waarop bizar genoeg bij ‘naam’ al “Mohammed al blablabla nog wat” was ingevuld. Nou ja, dat ben ik niet, lijkt me. Maar probeer dat maar eens duidelijk te maken aan iemand die geen Engels lijkt te verstaan. “This is not me!” probeerde ik meerdere malen, ondertussen wijzende op het overduidelijke verschil tussen mijn naam op alle andere papieren en die op het formulier. “Yes, yes, name (t)here” was het antwoord... Omdat ik bleef doorzeuren kwam er uiteindelijk een andere man uit hetzelfde hok aanlopen, die na kort overleg terugliep om een nieuw vel van een flinke stapel formulieren te halen. Tot mijn stomme verbazing bleek daar exact dezelfde naam op te staan! En jawel, bij nadere inspectie bleek deze naam niet geschreven, maar gekopiëerd te zijn. Met mijn gezicht nog in de “waar zijn jullie eigenlijk mee bezig??”-stand wees ik nog éénmaal op de fout, maar zonder reactie. Dat heb ik toen maar opgelost door de hele naam zorgvuldig en meerdere malen door te strepen en mijn naam er onder te schrijven.

If you can’t beat ‘em, at least be a pain in the ass for them.
Ik mocht het land in.