De Laatste Les

Mei 2012, Hanoi

Na zeven maanden werken, kwam dan eindelijk het eind in zicht. Al in mei zat het schooljaar op de universiteit erop. Voor de leerlingen betekende dat een hoop extra examenstress, maar ook een moment om terug te kijken op alles wat ze samen het afgelopen jaar hadden beleefd. Het programma waar ik voor lesgaf was namelijk voor studenten van allerlei verschillende universiteiten in Hanoi. Zij kwamen allemaal voor één jaartje naar deze universiteit om Engels te leren, daarna ging ieder weer terug naar zijn/haar eigen uni om daar hun studie af te ronden.

Als ik zelf terugkijk, moet ik zeggen dat het toch wel een leuk jaar is geweest. Het begin was wat zwaar, maar ja, wat kun je anders verwachten als je zonder ervaring plots voor een klas staat. De lesindeling was onbegrijpelijk, het materiaal was vaak slecht, mijn collega’s heb ik weinig gesproken, en het Engels van de leerlingen was veel slechter dan ik had gehoopt. Uiteindelijk ben ik alleen de leerlingen nog een beetje gaan waarderen. Althans, het handjevol leerlingen dat tot het einde van het jaar in mijn klas bleef. Van de gemiddeld 25 leerlingen in mijn klassen kwamen er zo’n 7 tot 15 nooit meer opdagen. De slapers, de brutale knulletjes, het handjevol dat sowieso niet op dit niveau les had moeten krijgen; ik was er niet rouwig om. Met de leerlingen die wel naar de les kwamen en (meestal) ook nog opletten, kon ik des te beter opschieten, nu ik ze meer aandacht kon geven. Ik kan enkel hopen dat ze ook alles onthouden dat ik ze geprobeerd heb bij te brengen.

De laatste lesdag van elk van mijn klassen bestond eigenlijk maar voor de helft uit echte les. De andere helft? Foto’s maken! Eerst een foto met de hele klas en daarna nog eens met alle jongens en/of alle meiden (en daarna dan de andere groep) en daarna nog eens met een heleboel meiden/jongens apart… 

Verdeeld over dit verhaal zie je een kleine greep uit deze plaatjes.  

Een week na de laatste examens organiseerde onze Engels afdeling een grote show, met zang- en dans optredens van alle klassen. Zelfs een aantal leraren had een kort nummer voorbereid. Er waren diapresentaties en filmpjes gemaakt door/voor zowel klassen als leraren, er was een “ken je docent”-quiz, en enkele hoge piefen beklommen tussendoor het podium om een praatje te geven over hoe trots ze wel niet waren op hun studenten. Er was ook nog een modeshow, want veel klassen hadden de moeite genomen om een T-shirt te laten drukken voor iedereen in de klas. Hoewel iedereen elkaar slechts één schooljaar kende heerste een hecht groepsgevoel deze avond. Natuurlijk bestond er geen twijfel over wat er na afloop gebeuren zou: foto’s maken! Het was een hels kabaal in de hal en ik werd letterlijk heen en weer getrokken door groepjes studenten waarmee ik op de foto moest. Na ongeveer tien minuten (wat trouwens langer is dan je denkt, als je alleen maar foto’s aan het maken bent) ben ik met de leerlingen van één van de leukere klassen en hun hoofddocente wat gaan drinken bij een cafeetje om de hoek. Het is op de een of andere manier toch vreemd om te denken dat dat zeer waarschijnlijk de laatste keer was dat ik die mensen zal zien. Ik mocht zo tegen het eind dan wel aan alle chaos gewend zijn, maar als ik nog eens terugga naar Vietnam om te werken, dan hoef ik mijn baan aan de universiteit niet meer terug.

 Afscheid nemen van de leerlingen op mijn andere school en mijn privé student hoefde ik pas een maand later, maar nu ik het toch over werk heb, noem ik hen ook even. Bij de Stepping Stones talenschool (zie foto hieronder) ging het allemaal vrij onverwachts. Dit was een groep studenten die ik met veel plezier les gegeven had en ik had een leuke laatste les in gedachten, met wat taalspelletjes en open discussies. Jammer genoeg bleek die laatste les uit te vallen vanwege universiteitsexamens. Ik heb niet eens fatsoenlijk gedag kunnen zeggen. Via Thuy (mijn collega/baas – zie vorige post) kreeg ik nog wel een kaart en cadeautje van de leerlingen! Een sjaal. Alsof ze al wisten door wat voor zomer ik in Nederland ontvangen zou worden.

Met mijn privé student Tomofumi was het beter afgesproken wanneer de laatste les zou zijn. Het is nu eenmaal een zakenman, dus dit werd een normale les zoals ik het altijd deed. Maar ook van hem en zijn vrouw (aan wie ik ook Engelse les gaf) kreeg ik een afscheidspresentje: het boek “Het Noorse woud” (uiteraard wel in het Japans, dus eigenlijk:ノルウェイの森),  van de inmiddels ook in Nederland bekende schrijver Haruki Murakami , een zak groene thee en enkele koekjes. Nooit gedacht dat ik ooit nog eens een gewaardeerd leraar Engels zou zijn voor een Japanner in Vietnam.