In den beginne, was er een kalender. Later bedacht iemand dat aangezien het toch gebaseerd was op de maan, men er net zo goed de sterren bij kon betrekken. Als we dan toch bezig zijn, zei iemand toen, laten we dan ook sommige sterren "goed" maken en anderen "slecht". Dan kunnen we mensen geld laten betalen voor een gebedje om hun "slechte" sterren "beter" te maken. Ja, dat doen we! En zo geschiedde het dat ook dit jaar weer duizenden mensen in één niet al te brede straat bijeenkwamen om een monnik een goed woordje te horen doen voor hun ongunstige sterren. Ik kon wederom mijn ogen niet geloven. Van een 8-baanse weg werden er 3 tot 4 volledig in beslag genomen door de mensenmassa, over een lengte van zeker 250m. Dat zorgde uiteraard voor een enorme verkeerschaos, maar daar leek niemand zich druk over te maken. Aan één kant probeerde de politie nog een beetje een grens te trekken om zo een totale opstopping te verkomen, maar op de straat waar de politie niet aanwezig was, parkeerden tig mensen hun scooters langs de vangrails, op de stoep of zelfs op het wegdek om te kunnen luisteren en bidden. Zo'n tien minuten bleef ik verdwaasd luisteren naar het Vietnamese gezang en de gong-geluiden (onderbroken door een constante stroom van aggresief getoeter van auto's, scooters en bussen). Daarna besloot ik dat ik wel lang genoeg in de benauwde groep had gestaan en ging op pad om van alle kanten van het spektakel wat foto's te maken. Zodoende ontdekte ik dat de menigte groter was dan ik aanvankelijk had gedacht. Wat je op de foto hieronder ziet is niet eens in de buurt van de monniken; die stonden om de hoek, verder dan je hier kunt zien. Wij waren op zich nog vroeg gekomen. Later op de avond stond ook het viaduct (rechtsboven op de foto) vol met mensen. Op een voetgangersbrug - een eindje lopen van het centrale gebeuren - kreeg ik een mooi overzicht van hoe chaotisch het wel niet was. En tevens een leuk plaatje van de verkeersstroom (aan de kant van de weg waar nog wel gereden kon worden).
zover je kunt kijken; alleen maar mensen, schouder aan schouder
Ook deze maand was ik weer te gast bij een huwelijk. Voor het eerst was echter een huwelijk van iemand die ik daadwerkelijk kende! Xuan, een goede vriendin van me uit Japan, ging trouwen. Jammer genoeg wel net op die ene dag in de week dat ik van 's ochtends tot 's avonds werken moet, en op een locatie ver van de universiteit vandaan. Maar - geluk bij een ongeluk - de korte plechtigheid en daarop volgende receptie begon om 11:30; exact het begin van mijn lunchpauze. Voor deze ene keer besloot ik dat mijn studenten een wat langere pauze verdient hadden, en vertrok dus wat eerder.
Ik heb het geven van de ringen kunnen zien, ik heb het bruidspaar een hand gegeven en heb eventjes wat gegeten, toen moest ik mij terug haasten.
zwart-wit feestje
Verder wat standaard sociale gelegenheden: met mensen die ik niet of nauwelijks kende naar karaoke plekken waar ze slechts een handvol standaard Engelse nummers hebben. Of erger; plekken waar ze wel een lijst hebben met Engelse nummers, maar als je dan 20+ titels opschrijft, slechts 2 liedjes krijgt. Dat betekent dat ik dus urenlang luister naar hoe onbekenden iets aan het zingen zijn in een taal die ik niet begrijp. Supergezellig dus, totdat de batterij van mijn iPod het begaf. Blijft gelukkig altijd wel grappig om te zien hoe ze voor sommige buitenlandse liedjes (of anderen waarvoor geen rechten betaald zijn) bizarre clips gebruiken. Soms simpelweg video's van budgetloze wannabe producenten die de meest willekeurige dingen op straat filmen, soms zijn het clips van andere artiesten (live Madonna optreden onder 'Tears in heaven', bijvoorbeeld), en soms zijn het trailers of cut-scenes van Chinese video games.
Februari had ook wel een paar interessante dagen, maar dat is weer een verhaal apart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten