De Nederlanders

Mei 2012, Hanoi

Je had het misschien in de vorige update verwacht - of misschien helemaal niet, aangezien ik in Vietnam woon- maar: Koninginnedag! Die ene dag in het jaar dat de straten in Nederland Oranje kleuren. Dankzij de toch aanzienlijke hoeveelheid Hollanders hier in Hanoi, werd er ook door en voor ons een feestje gevierd. Weliswaar niet op 30 april, want dat was voor de Vietnamezen al een nationale feestdag - te weten: de dag dat Noord- en Zuid-Vietnam hereningd werden - maar op 5 mei. Al ruim van te voren waren we uitgenodigd door de Nederlandse ambassade en konden er speciaal voor deze gelegenheid gemaakte T-shirts besteld worden.

Op een bijzonder zonnige zaterdag kwamen er zo'n 50 Nederlanders bijeen op de volledig versierde binnenplaats van een tempeltje. Overal hingen oranje en rood-wit-blauwe vlaggetjes en doeken, en er was zelfs een kleine vlooienmarkt met Nederlandse boeken, strips, games, speelgoed en de gebruikelijke  overige troep waarvan ook de huidige eigenaren niet wisten wat ze ermee moesten. Voor de entreeprijs van nog geen 4 euro kon je er onbepertk bier drinken (of limonade of water ofzo, maar wat moet je daar nu mee?), werden er zo nu en dan bitterballen rondgebracht en 's avonds was er een klein buffet met o.a. worst en friet. Al het goede van thuis! Voor verder vermaak werden er spelletjes georganiseerd, zoals een "Ik houd van Holland"-stijl quiz mét prijzen, en een Idols-achtige talentenshow. Er was een protestlied van een stel hippies, een schattig broer-zus akkoestisch duo, en zelfs een 'laten we gewoon allemaal op het podium gaan staan!' dansnummer. De jury van dit spectakel bestond uit de Nederlandse ambassadeur in Hanoi en overwachts hoog bezoek: Prins Willem-Alexander en Prinses Maxima. Dit koppel arriveerde later in de middag, geheel in stijl - een dikke Mercedes met een Nederlands vlaggetje erop - en werd hartelijk ontvangen door de alle aanwezigen. Na het gebruikelijke handjes schudden en een korte toespraak van Willem, voegden zij zich bij het gezelschap en bleven de hele dag in hun rol. Een mooi gezicht, maar ik had toch wel een beetje medelijden met de man die met 35°C in een strak pak moest rondlopen.

Wij zijn jammer genoeg niet tot 's avonds gebleven, want we hadden al een andere aparte afspraak staan: pyjama feestje in de openlucht restaurant-bar. De wat? Tja, de locatie is lastig in één woord te omschrijven. Stel je het volgende voor: een grote open plek gevuld met kleine plastic tafeltjes en stoeltjes met enkel een dak erboven, waar men heel erg goedkoop bier schenkt en vaak ook wat eten serveert. Dat is een "bia hơi" (te vertalen als 'vers bier') en je vindt dit soort plekken overal in de stad. Ik denk dat er haast wel evenveel bia hơi zijn als karaokebars; d.w.z. zowat één of meer per straat. Nu is het hier in Hanoi vrij normaal om mensen in hun pyjama's over straat te zien lopen, of op scooters te zien zitten, in pjama boodschappen doende of ergens wat aan het drinken. Vandaar dat mijn huisgenoot en ik met een aantal vrienden op het idee waren gekomen om ons eens als locals te gedragen en allemaal in pyjama én 10 cent plastic slippers (ook deel van de standaard outfit in Hanoi) naar een bia hơi te gaan. Hoe hilarisch wij het zelf ook vonden, de mensen daar keken er eigenlijk nauwelijks van op. In die buurt kwamen doorgaans al genoeg buitenlanders, en zoals gezegd is dronken worden in je pyjama sowieso niet heel bijzonder.  Ook hier was Nederland trouwens niet enkel door mij vertegenwoordigd; een stille noorderling die wij een maand eerder ontmoet hadden tijdens een van onze toertochtjes, was ook uitgenodigd. Ik heb echter –om gezichtsverlies te voorkomen- geen foto’s geplaatst van de andere aanwezigen die avond. Het zou toch maar wat vreemd zijn als mijn huisgenoot plots zijn pyjama foto’s op het internet vindt. 

Ook deze maand was er buitenlands bezoek. Niet uit een andere Aziatisch land dit keer, maar uit mijn vertrouwde thuisland. Iemand die ik via-via-via-via ken. Zij kwam voor vijf weken naar Vietnam, zonder vaste plannen en ik mocht zolang zij in deze stad en omstreken was, voor gids spelen. Dat kwam erop neer dat ik wederom de bekenden toeristenplaatsen af zou gaan, maar de kans om weer eens een hele middag Nederlands te kunnen praten maakte veel goed. Ik vond de avonturier, Els, uiteindelijk wandelend langs de oevers van het West Meer, omdat het cafeetje waar we afgesproken hadden toch moeilijker te vinden bleek voor de taxi dan verwacht. Dankzij de regenbuien die in de week ervoor Hanoi dagelijks poogden schoon te spoelen, was het weer gelukkig aangenaam koel. Een uur of wat later vertrokken we op de scooter –zoals het hoort– naar de eerste bezienswaardigheid: de Tempel van Literatuur. Weer op weg naar de uitgang kreeg ik een telefoontje van mijn vriendin. Toevallig hield een vriend van Dung die dag een verjaardagsfeestje in een lokale eetgelegenheid, en was ook Els van harte welkom om mee te genieten van het eten, het bier en het vriendelijk schreeuwende gezelschap. Zij vertrok daarna op verschillende tochten door het noorden van Vietnam, maar kwam daartussen steeds even terug in Hanoi, waar we dan weer wat gingen drinken. Zo zijn we ook nog naar het Museum van Volkenkunde geweest (zeker één van de beste musea in de stad) en hebben we een middagje geklets met het personeel van de bank over reischeques. Supergezellig.

Nog een nieuwjaar

Januari 2012, Hanoi

Januari... het begin van het nieuwe jaar.Twee maal. Hier in Vietnam loopt naast de voor ons bekende Gregoriaanse kalender namelijk nog een andere: de maankalender. En die kwam op 22 januari (onze kalender) tot een eind. We zeggen tijdelijk vaarwel aan alle konijnen en katten* en verwelkomen de draken. Dat was weliswaar bijna aan het eind van de maand, maar ik heb in januari nu eenmaal bijzonder weinig uitgevoerd. Zo'n beetje alles draaide deze maand om Tết; het Vietnamese nieuwjaar. Het is, volgens alle Vietnamezen die ik gesproken heb, het belangrijkste feest van het hele jaar. Dat bleek o.a. wel uit de twee weken vakantie die de school mij gaf. Onbetaald natuurlijk, maar toch wel aardig, vergeleken met die enkele dag dat ik vrij kreeg voor het westers nieuwjaar (en geen vrij met kerst). Bijna iedereen keert rond deze tijd van het jaar terug naar zijn of haar ouderlijk huis, of het huis van het oudste familielid (aan vader's kant, uiteraard) waar de hele familie bijeenkomt. Er wordt veel gegeten, veel gedronken, en veel gebeden. Tempels barsten uit hun voegen van de mensen die er wierook op willen steken. Maar daarover allemaal later meer.

*(de meeste Aziatische landen hebben een dierenriem waarin een konijn voorkomt, maar in Vietnam heeft men in plaats daarvan een kat.)

Lang leve De Partij! (en oh ja, gelukkig nieuwjaar!)

De hele sfeer in de stad veranderde tijdens Tết. Een week of twee voor nieuwjaar verschenen er overal langs de kant van de weg boompjes: mandarijnboompjes (of soms heuse -bomen), perzikboompjes met roze bloesem en perzikboompjes met gele bloesem. Het voelt een beetje als het halen van kerstbomen; iedereen neemt hier een nieuwjaarsboom. Het merendeel van de mensen neemt een boom met kluit. Vandaar dat er ook plots veel meer pottenverkopers op de stoepen te vinden waren dan gewoonlijk. Ook wij hadden een perzikbloesemboompje in de hal staan, gekregen van Dung. Deze heeft ruim anderhalve maand in bloei gestaan, en begint nu vruchten te krijgen. Wellicht dat we binnenkort op ons terras van eigen fruit genieten!

In Dungs huis stond ook wat: een enorme mandarijnboom die haast tot het plafond reikte. Cadeautje van de recentst aangetrouwde schoonzoon voor Dung's ouders, die waarschijnlijk het gevoel had dat hij iets moest bewijzen. Ik durf er niet aan te denken hoeveel die boom wel niet gekost moet hebben. Wij (ik en Dung) hadden een wat bescheidener cadeau: een orchideeën-bloemstuk. Orchideën zijn blijkbaar ook enorm populaire nieuwjaarsplantjes, want deze werden in honderden tegelijk verkocht. Wij haalden de onze in een grote hal vol bloemstukken met enkel orchideeen (paarse en witte), waar een tiental mensen constant bezig was nieuwe te maken.

En hoe vervoer je een boom? Juist, op je scooter.

Zoals ik al zei is Tết een belangrijk familiegebeuren, dus was er mid-januari ook voor Dung's familie een bijeenkomst gepland in het plattelandshuis van haar ouders. Veel mensen daar had ik al eens eerder gezien en de sfeer was vrij ontspannen. Het verliep volgens het standaard patroon: alle vrouwen (op de ouwe omaatjes na) waren druk bezig in de keuken, in de tuin of bezig met het voorbereiden van het altaar, terwijl de mannen wat kletsten en thee dronken. Gezien de taalbarriere was dit even ongemakkelijk als altijd, dus ging ik na mijn eerste kopje thee maar even in de tuin rondstruinen. Toen men de offergaven had bereid en klaar was met bidden, kon iedereen beginnen met eten. Tijdens de maaltijd zaten mannen en vrouwen ook apart, en werd er heel veel sterke drank geconsumeerd door de mannen. Eveneens en bekend tafereel. Zowat na elke hap eten werd er weer geproost. Iedere oom wilde eventjes met mij het glas heffen, wat inhield dat ik dus tien kopjes geleegd had in de tijd dat zij ieders één keer wat dronken. Het zijn weliswaar kleine kopjes, maar als ze telkens tot de rand toe gevuld zijn met 40% alcohol (mijn kopjes tenminste... dat van sommige ooms leek verdacht halfvol), voel je je al snel een stuk lichter in je hoofd. Dat ik het Vietnamees nog niet beheerste maakte al gauw ook weinig meer uit. Wat een gezelligheid.

En nog één!

Naast 'familie bezoeken' staat er nog een ding op ieders te-doen lijst, namelijk 'tempels bezoeken'. Van te voren was mij al verteld dat Hanoi uitgestorven zou lijken tijdens Tết. Wat er niet bij gezegd werd, is dat dat niet zozeer komt vanwege de tijdelijke migratie naar buiten de stad, maar omdat iedereen die in Hanoi woont gedurende enkele dagen bijeenkomt op slechts een handvol plaatsen. De rust op de wegen was geenzins zo groot als de chaos om en nabij de verschillende 'belangrijke' tempels. Het was een haast onvoorstelbare drukte. Een soort spitsuur, maar dan van 's ochtends tot 's avonds. Als je je crowd-surf techniek wilt oefenen, is dit de ideale plaats en tijd: hoewel ik het niet geprobeerd heb, kon je er waarschijnlijk wel letterlijk over de koppen lopen. De grond was in ieder geval nauwelijks begaanbaar, als je niet verdrukt wilde worden door mensen die koste wat kost wat geld naar de boeddha's en heiligen wilde gooien. Bij alle grote tempels stonden zeeën van scooters (2), gevolgd door rijen van tafels waar allerlei offergaven (2) - met name nepgeld, nepbloemen en tig soorten wierook- verkocht werden of door (soms in traditionele kleding gehulde) oude mannetjes gekalligrafeerde amuletten gemaakt konden worden.

Geld wordt echter niet alleen aan goederen en geesten besteed rond nieuwjaar. Een andere uitgavepost is "geluksgeld"; een bedrag (meestal tussen de 7 en 18 euro) dat in speciale envelopjes aan kinderen gegeven wordt. Zelfs ik kreeg nog een paar van zulke envelopjes!

Drukte waar zelfs de Efteling alleen maar van kan dromen.

Oh, en nu ik het toch over mijn 'geluk' heb; even terug naar de chaos van tempelbezoeken. Één van mijn vele ergernissen in het verkeer hier - en dat zijn er echt heel veel - is dat zo veel idioten over de stoep scheuren als het verkeer op de straat te druk wordt. Treurige bijkomstigheid: de politie kan het niets schelen.* Zoals te verwachten viel, werd de stoep ook gebruikt als een extra rijbaan tijdens het nieuwjaar. Ik als voetganger moest met grote moeite de neiging onderdrukken om elke @#$%^ op zijn/haar gezicht te meppen wanneer ze weer eens rakelings langs mij en mijn vriendin reden. En zoals altijd was ik stilletjes ook weer aan het bidden dat zij allen een ongeluk kregen. Of het nu puur toeval was, een kwestie van telekinese/The Force, of een ingreep van Boven weet ik niet, maar op een fortuinlijk moment reed de zoveelste lul mij voorbij op de stoep, en raakte plots een kuiltje. Hij wiebelde even heen en weer op z'n scooter, maar verloor uiteindelijk de controle over het stuur en smakte met zijn gezicht tegen boom. Bravo, en danku. Ik applausiseerde deze stunt en voelde mij daarbij fantastisch. De boom bleef ongedeerd (de scooter landde vóór de boom, alleen de bestuurder ertegen), dus het leek alsof er eindelijk een beetje gerechtigheid was. Dung zei dat ze me in lange tijd niet zó vrolijk had gezien. Goed kans dat dat waar was. Het verkeer is het enige in Hanoi waarvan ik durf te zeggen dat ik het echt haat, dus dit ene kleine ongelukje (de bestuurder stond ook gewoon weer op hoor, zonder wonden) was het leukste dat ik in de afgelopen maand gezien had.

*(over het verkeer en de politie kun je resp. HIER en HIER meer lezen)

zoals ik al zei: druk

Overigens, de nieuwjaarsnacht zelf was niet heel spectaculair. Vuurwerk wordt hier schijnbaar niet aan particulieren verkocht; alleen de overheid mag dingen opblazen. Dus 's avonds even voor twaalf verzamelde de lokale bevolking zich op de paar plaatsen (voornamelijk de meren) waar de lucht wel verlicht zou worden met kleurrijke explosieven. Enkele weken eerder had ik gezien dat men aan een kant van het West Meer bezig was met het bouwen van twee grote met mozaïek betegelde draken. Dit was nabij een pleintje aan de grote weg, dus leek het mij een logische locatie voor het afsteken/bekijken van vuurwerk. Nee, mijn vriendin wist wel beter. Ze had geen idee waar het vuurwerk afgestoken zou worden, want waar dat vorig jaar was wist ze niet meer, maar het was vast niet dáár. Uiteindelijk stonden wij dus exact aan de andere kant van het meer toen het allemaal de lucht in ging. Niet heel bijzonder. De vuurwerkshow van het zomerfestival in Beppu (een relatief klein plaatsje in Japan, waar ik gewoond heb) was zeker tien keer zo groot. Er was weinig variatie in ieder geval, en we stonden nogal ver weg. Na afloop wilde ik toch even kijken bij de draken, want ik vermoedde dat die niet zomaar daar geplaatst waren. Het was immers het begin van het Jaar van de Draak, en ik kon me geen beter moment bedenken om die beeldjes in te wijden dan op oudjaarsavond. Wat bleek? Dáár was die avond het grote vuurwerk afgestoken. Het was er inmiddels niet al te druk meer, dus namen we de tijd om onszelf op de foto te laten zetten met de draken. Dat bleek jammer genoeg niet echt mogelijk, omdat niemand de vaste hand had die nodig was om 's nachts foto's zonder flits te maken met mijn camera.

Één van de draken

Dan maar weer naar huis rijden. Of toch niet? *cue dramatische muziek* Niet dus. Mijn band was lek. Er was nergens een glasscherf of spijker te zien waar ik geparkeerd had, maar desalnietemin zat er in mijn band geen lucht meer. Heel eventjes hebben we gezocht naar iemand die er een nieuwe binnenband op kon leggen, maar dat was op dat tijdstip natuurlijk hopeloos. Over naar Plan B: lopen. Vier kilometer lopen. En dit is geen lichtgewicht aluminium fiets waar je op je gemakje naast wandelt met één hand aan het stuur. Dit kreng moet je duwen. Ongeveer een uur later kwamen we lichtelijk bezweet bij mijn huis aan. Flink wat calorieën armer en een ervaring rijker. Al met al was het een geslaagde avond.

De (f)ee(s)tmaand

December 2011, Hanoi

December is doorgaans een maand vol gezelligheden met vrienden en familie; Sinterklaas, mijn verjaardag, (de verjaardag van mijn vriendin, indien aanwezig), kerst en oud & nieuw volgen elkaar in rap tempo op. Dit jaar zat ik jammer genoeg in Hanoi; geen familie om verjaardagen mee te vieren, geen bijeenkomst onder de kerstboom, en geen vuurwerk als de klok twaalf slaat. De enige overeenkomst met Nederland was dat kerst voornamelijk door winkeliers gevierd lijkt te worden. Dit alles wil niet zeggen dat het geen leuke maand was, want er is genoeg beleefd in die laatste dagen van het jaar. Het was allemaal simpelweg 'anders' dan ik gewend ben.

Op mijn verjaardag had ik de mazzel dat ik niet hoefde te werken. Normaal moet ik op donderdagen van half zes tot negen 's avonds lesgeven, maar op 8 dec. was een revisie-les gepland, en die wilde hoofdleraar graag zelf doen. Dus konden Dung en ik uit eten en naar de bios. Ik kan me niet meer herinneren welke film we gezien hebben, maar het restaurant staat me nog goed bij. Tip: ga er niet heen. De salade zou volgens de Vietnamese omschrijving amandelen bevatten, volgens de Engelse vertaling eronder echter cashew noten en toen het ons uiteindelijk voorgeschoteld werd bleken er alleen pijnboompitten in te zitten. De sinaasappel saus was simpelweg een gekleurde smurrie zonder enige smaak, de wijn was nogal zuur, de pasta was zo matig dat ik denk dat zelfs ik het had kunnen maken en de tiramisu kwam rechtstreeks uit de vriezer; hard en vol ijskristallen. Het beste was aardappel- en pompoensoep. De mensen die mijn eetgewoontes kennen zullen beamen dat ik niet heel kritisch ben over wat ik eet, maar van een restaurant verwacht ik toch echt meer dan dit.



Nee, dan die spontane Vietnamese stijl straat barbecue die we de week ervoor hadden gehad, dat was pas goed eten. Als je 't niet erg vind om verkoold voedsel te eten tenminste. Dung's buurjongens hadden een heleboel gedroogde vis die ze graag wilden verwarmen op een echt vuurtje, dus raapten we wat bakstenen bij elkaar, een hoopje kolen en een stuk krantenpapier en voilà: prima grill. Het was misschien een beetje té krokant, maar als je niet van de smaak hield kon je erop rekenen dat de pikante saus je smaakpapillen wel weg kon branden. Ok, niet zo zeuren. Het was in ieder geval gezellig daar. En het was toen nog lekker warm buiten. Behalve de stoep namen we ook ruim de helft van de straat in beslag, maar gelukkig is het een plek waar bijna niemand langskomt.



Over de vele gerechten die op tafel stonden bij de twee bruiloften van deze maand hoef ik weinig te zeggen. Dat is altijd topspul. De laatste waar ik voor uitgenodig was, was trouwens ook het grootste eetfestijn dat ik tot nu toe heb meegemaakt, met naar schatting 600 aanwezigen en genoeg voedsel om twee keer zoveel mensen tevreden te kunnen stellen. Het werd gehouden in een enorme hal waar een podium stond opgesteld met een 7m x 8m doek waarop de datum en de namen van het bruidspaar stonden. Ik had desondanks nog steeds geen idee wie ze waren, maar dat schijnde niet uit te maken.

Tot slot vond er op 24 december een kerstdiner plaats. Zoals altijd de grootste maaltijd van het jaar. Mijn huisgenoten hadden mij en Dung, samen met wat andere vrienden/collega's, uitgenodigd voor een lopend buffet incl. onbeperkt bier en (tegen een kleine meerprijs) wijn. Het eten was er heerlijk; een mix van Vietnamese en westerse gerechten, waarvan ik meer gegeten heb dan ik eigenlijk op kon. Er was pasta, rijst en aardappelpuree, groenten, vlees en vis. Mijn favoriet was waarschijnlijk toch wel de pecannoten-taart met slagroom; ik ben er twee keer voor teruggegaan naar de dessert-tafel. Ik kan jullie het watertanden echter besparen, want ik was mijn camera vergeten mee te nemen. ... Naast mooie verhalen hebben we die avond ook cadeau's uitgewisseld: op de "Secret Santa" manier. D.w.z. iedereen brengt iets mee (van een bepaald bedrag) en deze cadeautjes worden in een rij op tafel gezet. Vervolgens trekt men lootjes met nummers, en te beginnen bij de persoon die '1' heeft, mag iedereen één voor één iets uitpakken. Je kunt kiezen of je het cadeau van degene vóór je opeist of zelf iets nieuws van de tafel neemt. Ik hield het bij mijn eigen nummer en ging tevreden naar huis met een sneeuwpop-mok met twee mini-flesjes whisky erin. Dung had een assortiment Oreo koekjes gekregen, maar omdat ze niet echt van zulke zoetigheden houdt werden deze een dag later door mij verorberd.

Niet aan eten gerelateerde Gebeurtenissen

De eerste boeiende gebeurtenis in december was de JLPT (Japanese Language Proficiency Test (Japanse Taalvaardigheidstoets)), waar ik mij na jaren studeren dan toch eindelijk voor in heb laten schrijven. Omdat ik er zeker van ben dat mijn Japans ondertussen vrij beroerd is, koos ik voor een relatief laag niveau: N3. De schaal gaat van 5 (makkelijkst) tot 1 (moeilijkst), dus hiermee zat ik in de comfortabele middenzone. Het is heel lang onzeker geweest of ik deze toets daadwerkelijk zou afleggen, want Vietnamese administratie is ****[scheldwoord naar keuze]. Normaal gesproken krijg je na inschrijving een bevestiging thuisgestuurd met daarop het adres van de toetslocatie en een overzicht van de door jouw ingevulde gegevens. "Indien deze gegevens niet correct zijn, graag corrigeren en dit formulier vóór 4 november retourneren naar ---", zo las ik op het briefje dat ik op 3 december, 5 minuten voor aanvang van de toets onder mijn neus kreeg. Goed geregeld jongens! Maar ach, het was ze gelukt om mijn naam correct te schrijven, dus dat vond ik al een hele opluchting. Na een kwartier uitleg in het Vietnamees begon om negen uur 's ochtends dan de toets, bestaande uit drie delen: vocabulaire & grammatica, begrijpend lezen, en luisteren. Vocabulaire en lezen maakte ik me weinig zorgen over, de grammatica en het luisteren daarentegen is en blijft mijn grote struikelblok. Ondanks de onzekerheid over mijn antwoorden in laatstgenoemde, denk ik het wel gehaald te hebben. De resultaten zijn op het moment (3e week van februari) echter nog niet binnen. Tenminste, niet in Vietnam. Mijn vrienden in Japan weten hun uitslagen al, dus over een paar weekjes ik de mijne misschien ook.
[UPDATE: de test heb ik inderdaad gehaald. Blijkbaar wordt men hier gerangschikt naar resultaat, en met mijn score stond ik op de 19e plaats, van de ongeveer 1200 studenten. Goed genoeg.]

De tweede noemenswaardige gebeurtenis is een verhaal op zich, dus dat sla ik even over en vertel in plaats daarvan over de laatste decemberdagen: kerst en oud & nieuw.
Tegen mijn verwachtingen in bleken er met kerst wel degelijk pakketjes onder onze (permanent aanwezige) kerstboom te liggen. Nadat ik lekker tot een uur of 1 's middags geslapen hadden, kon ik aanschuiven bij een geweldige crêpes en toast lunch die mijn huisgenoot Jarrod samen met diens broer Todd en zijn vriendin Anh bereid had, en omdat we geen afwas hoefden te doen hebben we van 's middags tot 's avonds gezellig zitten kaarten in een verwarmde tv-kamer. Vóór het avondeten kwamen er wat andere vrienden van mijn huisgenoten langs (dezelfde mensen die we de avond ervoor hadden ontmoet in het restaurant), en werden de cadeau's uitgepakt. Van huisgenoot, voor mij: nieuwe handschoenen. Ja, het wordt ook in Vietnam koud in de winter, vooral als je aan het rijden bent. Van ons, voor mijn huisgenoten: Angry Birds wekkers. Jan moet altijd vroeg opstaan (en heeft daar soms moeite mee) en Jarrod komt meestal niet voor tienen z'n bed uit, dus dit leek ons wel geschikt. Na het avondeten, wat in sterk contrast met de avond ervoor gegeten werd op de kleine plastic stoeltjes van een straattentje om de hoek, brak het feest pas echt goed los. Ka.. ra.. oke!! Tot 6 uur 's ochtends. Met drank op tafel en microfoon in de hand en zongen we tot we geen stem meer over hadden. 'We' is hier Jarrod, Todd en ik. De andere gasten waren al lang naar huis en/of naar bed.

Ondanks de afstand heb ik ook mijn familie nog gezien met kerst: lang leve Skype. De internet verbinding hield stand, en zowel de camera als microfoon werkte naar behoren, zodat ik iedereen in één keer mijn kamer heb kunnen laten zien. Het blijft jammer om niet in Nederland te zijn rond deze tijd van het jaar, maar eventjes kunnen spreken met de familie maakte toch veel goed.

links: kerstboompje op mijn kamer // rechts: kerstboom in de tv-kamer

Oud en nieuw was niet heel bijzonder. We zijn uit eten geweest met dezelfde groep als tijdens kerst, en daarna naar een bar in het centrum gegaan voor het aftellen. Een bar waar de drankjes, zeker naar Vietnamese standaard, behoorlijk prijzig waren. Een biertje kostte tussen 3,5 en 5 euro. Wilde je sjiek doen met een glaasje champagne, dan mocht je daar zo'n 13 euro voor betalen. Uiteindelijk het aftellen nog gemist ook, want wij stonden te wachten aan de bar op ons drinken. Na het eerste glas zijn Dung en ik weer naar buiten gegaan, voor een korte wandeling door de stad. Het was een aangename temperatuur en met alle verlichting☭, versieringen en mensen op straat voelde het buiten veel meer als een bijzondere avond dan daar binnen op de dansvloer.

Met de afsluiting van het jaar sluit ik ook dit verhaal, want het is lang genoeg geworden. Volgende keer zal ik jullie vertellen over de mijn weekendje weg mid-december, en in de update daarna ga ik weer ouderwets klagen over mijn werk!

------------------------------------------------------

p.s. even nog laten zien wat ik gekregen heb voor mijn verjaardag/kerst/nieuwjaar:

De doos die ik ontving uit Nederland zag eruit alsof de postbode het "Scar's Mufasa behandeling"* gegeven had (voor degenen onbekend met Disney films: dat is massage door een kudde wildebeesten), maar wonder boven wonder was de inhoud nog heel. De inhoud: o.a. veel snoepgoed, een scheurkalender, een denkpuzzelspel en een schilderij met lampjes erin. En van Dung heb ik een mooi jack gekregen én eigen helm.

*Dit schijnt wel vaker te gebeuren. Ook bijvoorbeeld de piano die de zus van mijn vriendin van Japan naar Vietnam heeft laten verschepen was een beetje ruw behandeld. De verpakking was (net als mijn cadeaudoos) aan alle kanten opengescheurd en hier en daar helemaal volgetaped. Ik kreeg de indruk dat iemand de piano voor komisch effect van een gebouw had gesmeten, maar te lui was om het eerst in elkaar te zetten.