De laatste reis (1/3)

Juli 2012, Hanoi

Dag 1

Het was zo ver. Juli, en daarmee de laatste anderhalve week dat ik nog in Vietnam zou zijn, was gekomen. Er was nog maar één ding dat ik moest doen: echt op vakantie gaan. Dung nam en paar dagen vrij van haar werk en op een mooie woensdagochtend zochten wij samen een busje naar Ninh Binh.

Het busstation

Geen dikke toerbus, maar een middelgroot blik op wielen dat men zo vol mogelijk propt. Dat wil o.a. zeggen dat ons verteld werd dat we om twaalf uur zouden vertrekken, maar een kwartier later pas de motor werd gestart. En ondertussen stapte er elke twee minuten een nieuwe drank-/snack-/troepverkoper of bedelaar in om ons om een bijdrage te vragen. Ook betekende dit dat we ruim een half uur deden over de eerste paar kilometers. De buschauffeur moest namelijk langzaam rijden zodat zijn compagnon naar elk groepje mensen aan de kant van de weg kon roepen dat wij naar Ninh Binh gingen. Je weet wel, gewoon voor het geval iemand anders nog mee wil in ons tot maximum capaciteit (16 personen) gevulde busje. Bushaltes waren de meest voor de hand liggende plek om extra passagiers te ronselen, maar in principe kunnen mensen overal (m.u.v. snelwegen) instappen en uitstappen. Op het eerste oog lijkt het misschien onhandig, zo ongeregeld: je weet nooit wanneer je bus aankomt. Aan de andere kant is het juist bijzonder handig: je kunt gewoon ergens gaan staan en er komt vanzelf wel een busje die jouw kant op gaat. Het is een bepaalde ‘vrijheid’ waar je even aan moet wennen. Daarnaast functioneren deze kleinere bussen als informele koeriersdiensten. Tijdens de paar uur durende reis gebeurde het meermaals dat mensen brieven of dozen afgaven aan de bijrijder (samen met een paar geldbriefjes), die deze vervolgens weer afstond aan mensen een paar dorpen verder. Een prachtig idee, als je iemand bereiken wilt die ook op de route woont. Het is sowieso sneller, en vast ook wel goedkoper en veiliger dan gebruik maken van de eigenlijke Vietnamese postdienst. Maar genoeg nu over het openbaar vervoer.

’s Middags kwamen we dan aan in Ninh Binh. Voordat we het centrum inreden vroegen we de chauffeur ons er vast uit te laten, want we waren dicht in de buurt van Tràng An: een natuurgebied dat wij graag wilden bezoeken. Samen met een ander stel waar Dung in de bus mee had zitten kletsen, namen we een taxi. Niet veel later stopten wij aan de kant van de gloednieuwe en veel te brede (voor de twee auto’s/drie motoren die er gebruik van maakten) asfaltweg, bij een al even modern en groots ogend gebouw op een betonnen eiland in de rivier. Slechts een handjevol mensen liepen er rond, maar het was duidelijk gebouwd voor honderden. De rust die wij ervoeren bleek te komen doordat het laagseizoen was. Over een aantal maanden kon het wel eens dringen worden bij de bootjes (Google het maar eens, dan zie je het druk het kan zijn). Want wat gingen wij hier nu doen? Tràng An is een gebied vol kalksteen bergen, valleien en grotten, uitgesleten door honderden kleine en grote stromen. Wij gingen op een roeiboot een tochtje maken door dit prachtige water- en berglandschap. 

Het zou wel eens de mooiste plek kunnen zijn die ik tot nu toe gezien heb in Vietnam. Dankzij onze roeier, die met plezier onze vragen beantwoorden, leerden we ook nog wat. Zo vertelde hij dat het water zo’n drie tot tien meter diep is in de 30 vallei meertjes en de riviertjes die deze met elkaar verbinden. Het water stroomt letterlijk door de bergen hier: meer dan 60 grotten vormen doorgangen tussen de meertjes. In totaal duurde onze rondtocht ongeveer drie uur, waarbij we een stuk of zes (? is een gokje achteraf) van deze grotten van héél dichtbij konden bekijken. Één van de redenen dat dit het laagseizoen was, was dat het water juist erg hoog stond rond deze tijd van het jaar. D.w.z. dat een aantal grotten dus geheel onder water komen te staan of nauwelijks door te komen waren. Wij gingen dan maar voor de grotten waar we nauwelijks door konden. Het was al een laag bootje – de rand kwam misschien net 15cm boven het wateroppervlak – maar daarbij moesten we toch flink bukken om in sommige grotten ons hoofd niet te stoten. En met flink bukken bedoel ik dat je je echt dubbelvouwt totdat je knieën kunt kussen. Want doe je dat niet, schraapt een rots je T-shirt van je rug. “Armen en benen binnenboord houden” geldt hier natuurlijk ook. Er waren stukjes dat we ons voort moesten duwen via de rotswanden, omdat die zich aan beide kanten slechts een paar cm van de boot bevonden en de roeispanen dus ingetrokken waren. Meer dan eens duurde het enkele minuten voor we weer in het felle zonlicht voeren. Vandaar dat er in de grotten gelukkig wel om de paar meter lampen opgehangen waren. 

 

Telkens als we weer een donkere gang achter ons lieten, werden we getrakteerd op prachtige groene heuvels die afstaken tegen de helder blauwe hemel. Natuurlijk kan een gebied als dit niet zonder een tempel hier en daar. Ééntje zag eruit alsof het er al een tijdje stond, maar de eerste die we bezochten was gloednieuw en de derde op onze route was nota bene nog in aanbouw. Vermoedelijk maakt dit deel uit van een groter plan. Volgens onze roeier wordt Tràng An in overweging genomen voor een plaatsje op de UNESCO werelderfgoedlijst, op zowel natuur als cultuur criteria. Als dat lukt, betekent dat een zekere mate van bescherming, maar jammer genoeg vast ook een enorme toename van toerisme in dit gebied. Zo las ik op de Vietnamese wikipedia pagina (ja, die heb ik even geraadpleegd) dat er plannen liggen voor infrastructuur verbetering voor een gebied van 12.000ha, waarbij ook gedacht is aan parkeerplaatsen, hotels, motels, restaurants, souvenir winkels, recreatieplekken e.d. Vietnam heeft nu niet bepaald een goede reputatie als het gaat om natuurbeheer, dus ik vrees het ergste.  De overheid denkt alleen op de korte termijn: nu het geld, morgen de zorgen. Maar morgen is altijd weer een dag later. Zie bijvoorbeeld de beroemde baai van Ha Long. Een uniek natuurgebied waar inmiddels heel wat vissoorten al niet meer voorkomen en het water zo smerig is geworden dat je op één meter diepte al niets meer ziet. Honderden boten met oude dieselmotoren varen tegelijk het water op met tig toeristen en al het biologisch afval gaat hup overboord. Het blijft wel een mooi gebied, maar het wordt er beetje bij beetje steeds minder op. Zo ook in Ninh Binh, o.a. bij Tam Cốc. Daar heb ik het later nog wel over.

Hoe dan ook, de boottocht door Tràng An was mooi. De verleiding in het heldere water te springen weerstaan hebbende, kroop ik opnieuw in een taxi met Dung en de andere twee toeristen. Wij gingen nog eventjes niet naar huis, maar de tempels in de buurt. Eerst naar de vermeende tombes van de Lê en Đinh keizers. Ik zeg vermeende, want hoewel de tempels ongetwijfeld aan deze twee heren gewijd zijn, zou de ware graven naar verluid ergens in een nabij gelegen berg liggen. Daar hebben wij verder maar niet naar gezocht. Lang had ik daar überhaupt niet willen zijn. Op het moment dat we de taxi uitstapten, rende een groep oude vrouwen op ons af als aasgieren die een stervend dier zien. Het was op zich een best leuk plekje, maar als er constant mensen je voor de voeten lopen die ook nog eens met waaiers in je gezicht zwaaien en je zakjes ananas in je handen proberen te stoppen, wordt het een beetje vervelend. Uiteindelijk toch van iemand één zakje ananas gekocht, zodat we de anderen konden vertellen dat ze echt op konden houden met aandringen. Nog een paar foto’s en toen gauw de taxi in, naar de stad. Geen van ons had namelijk nog een onderkomen geregeld. We waren gewoon op de bus gestapt in Hanoi; een hotel moesten we hier nog zoeken. We waren best moe ondertussen en hadden geen zin om moeilijk te gaan doen, dus bij het eerste hotel dat er fatsoenlijk uitzag hebben we meteen twee kamers genomen. Kamers met tv, en bij navraag aan de balie konden we ook een dvd-speler huren. Gelukkig maar, want omdat Dung nog geen enkele batman film had gezien, had ik Batman Begins en The Dark Knight dvd’s gekocht en meegebracht. Ik kon haar immers niet naar het sluitstuk van de trilogie in de bios laten gaan zonder de andere delen getoond te hebben. 

 

Tussendoortje: het verkeer (2)

Wat, valt er nog meer te klagen?? Jazeker, maar om het voor jullie niet te lang te maken, heb ik het opgesplitst in twee delen. Dit is het tweede.
[lees HIER eerst deel 1]

[B] De categorie: verkeerssituaties (kruispunten)

Ik haat:

3) mensen die voorsorteervakken/andere weghelften in beslag nemen

Het is niet erg gevaarlijk (m.u.v. wanneer er een ambulance langswil) maar o zo irritant. De rijstroken voor rechtdoor zijn al bezet, dus gaat iedereen die ook rechtdoor wil maar stilstaan voor het groene licht van de rijstroken voor links- en rechtsaf. Gebeurt eigenlijk altijd en bij elk kruispunt. Behalve dat het sowieso asociaal is, zorgt het voor net dat beetje extra overlast omdat mensen die haast hebben constant blijven claxoneren in een kansloze poging toch nog af te kunnen slaan terwijl het licht nog op groen staat. 

Erger dan deze types zijn de mensen die het tegemoet komend verkeer blokkeren, door bij een verkeerslicht beide weghelften in beslag te nemen. Dat gebeurt o.a. wanneer voor henzelf het licht op rood staat, en voor verkeer uit tegenovergestelde richting ook, omdat nu kruisend verkeer even groen heeft. Dat betekent dus dat één weghelft niet gebruikt wordt. Vlug iedereen, vul die leegte! Licht springt op groen, en ooh.. shit, honderd mensen die tegelijk op elkaar afrijden en dus nauwelijks vooruit kunnen komen.

Of, nóg vervelender (ja, Hanoianen zijn experts in verkeershinder): Zelfde situatie - licht op rood, dus lege baan, dus bezetten die hap! Oh, wacht, verkeer van links of rechts dat af wil slaan? Eh, nee, geen rekening mee gehouden. Dan moet iedereen één voor één zich langs de tegenliggers af zien te wurmen, terwijl ondertussen de lichten al weer twee keer van kleur versprongen zijn. Stiekem hoop ik altijd dat een buschaffeur met een slechte bui er eens gewoon op in rijdt. 

 

















Gedrag zoals dit leid vaak tot het volgende:

N.B. - links en rechts stort zich hier later ook in.

2) mensen die per sé het kruisingsvlak willen bezetten

(Dit gebeurt zo nu en dan ook in Nederland. Ongelooflijk irritante egoïsten heb je overal...) Stel, het kruispunt staat helemaal vol met scooters en auto's, maar.. het licht voor jou baan springt op groen. Wat te doen? Karren!! Het licht staat op groen, dus aanrijden. Nee, je kan nergens heen, en ja, zo zorg je ervoor dat mensen van links en rechts ook nergens meer heen kunnen. Toch, geloof me, ook díe mensen zullen zodra hun licht groen wordt zich in de groeiende massa midden op het kruispunt proppen. Zo krijg je dus honderden mensen op een paar vierkante meter die allemaal een andere richting in willen, en elkaar geen centimeter ruimte gunnen. Blijkbaar willen ze allemaal liever dik een half uur zo blijven staan, dan vijf minuten wachten tot de weg vrij is. Als ik tegenwoordig op zo'n situatie stuit, sla ik altijd direct rechtsaf (hoef ik niemands pad te kruisen) en zoek een omweg. Vaak   ben ik dan alsnog eerder thuis dan wanneer ik was blijven wachten. 

1) de idioot die de verkeerslichten heeft ingesteld

Ik zal het toch toe moeten geven: irritante verkeerssituaties zijn niet altijd de schuld van de weggebruikers. Wel is het menselijke stommiteit. Het gebeurt bij verschillende kruispunten, maar jammer genoeg kom ik dagelijks langs twee daarvan, dus ik vind het absoluut vreselijk: onlogische verkeerslichten. Idioterie nummer één is het tegelijk groen geven van rechtdoor gaand verkeer en linksaf slaand verkeer uit tegenovergestelde richtingen. Toen ik hier net woonde kregen mensen in vier verschillende richtingen tegelijk groen. Recentelijk is dit een beetje aangepast: verkeer voor linksaf krijgt nu 5 seconden eerder groen. Dit helpt natuurlijk absoluut geen zier, want het betekent alsnog dat iedereen gedurende ruim een halve minuut tegelijk groen heeft, en iedereen probeert door elkaar heen te rijden.

[C] De Verkeerspolitie

Natuurlijk zeg ik 'de verkeerspolitie' alsof het één groep is, maar in feite zijn het twee of drie verschillende organisaties... -wacht, "organisatie" zou je de indruk kunnen geven dat ze georganiseerd zijn, laat ik het op 'groepen' houden- en deze groepen verschillen in uniform en werkwijze, maar nauwelijks in vaardigheid. Daarmee bedoel ik te zeggen dat de meesten niet helemaal goed bezig zijn.

                De laagste groep agenten is de 'civiele politie'; de CSDS (cảnh sát dân sự), in het groen.

Zij hebben vrij weinig authoriteit, behalve om mensen staande te houden en over te leveren aan de standaard verkeerspolitie. Op straat betekent dit dat ze ergens op een hoek staan te lanterfanten en enkel ingrijpen bij serieuze overtredingen zoals het veroorzaken van een frontale botsing ofzo. Zelfs dan heb je kans dat ze alleen op je af komen om je geld af te troggelen voor het niet uitschrijven van boetes. Ja, als je ze wat contanten overhandigd, mag je naar alle waarschijnlijkheid weer gewoon doorrijden. De goede mensen van de CSDS zijn ook degenen die ik noemde in het eerdere stuk over verkeer; zij stonden langs de kant van de weg rustig toe te kijken hoe tientallen gekken over de stoep scheurden in Carmageddon stijl ("100 punten voor die voetganger!").

                Dan hebben we de standaard verkeerspolitie; de CSGT (cảnh sát giao thông), in beige.

Zij zijn alom aanwezig, vooral bij kruispunten, rijden soms van die oude witte Honda motoren met een rode zwaailamp op een stokje, en doen zo nu en dan nog eens wat. Bijvoorbeeld plots de weg op lopen omdat ze iemand zien die geen helm heeft of met vijf op een scooter zit. Dan zwaaien ze met hun knuppel naar je en moet je stoppen. Vaak genoeg zie ik echter mensen met helm, alleen, en soms zelfs met spiegels op hun scooter, langs de kant staat praten met deze agenten, dus ik begrijp niet goed waar ze dan mee bezig zijn. Wel weet ik dat ze een talent hebben voor verkeer regelen, als je daarmee tenminste chaos veroorzaken bedoelt. In bovenstaande situatie [B]1 (onlogische verkeerslichten) staat er 's avonds twee verkeersagenten midden op het kruispunt om het allemaal nog wat erger te maken. Ik begrijp dat zij pogen iets goeds te doen, maar het maakt het er werkelijk niets beter op. Wat ze doen, is al het verkeer dat linksaf wil verzamelen in het midden van de weg, zodat het eerst het verkeer dat rechtdoor wil kan blokkeren, en daarna al het kruisend verkeer kan hinderen. Verkeer voor linksaf mag namelijk pas doorrijden als de lichten voor rechtdoor op rood zijn gesprongen, en dus de lichten van de dwarsstraat op groen. Een mooi idee, maar zodra je het verkeer voor linksaf laat stoppen, gaat iedereen die linksaf wil om alle anderen die stilstaan heen rijden om een "beter" plekje te bemachtigen. Dat dat plekje de rijbaan is van het rechtdoorgaand verkeer boeit ze niet. Chaos. Dan krijgt kruisend verkeer groen, en zoals ik eerder schreef betekent dat dat men direct (of nog eerder al) het kruisingsvlak op rijdt, ook al is deze niet begaanbaar. Nogmaals chaos. Zie visuele toelichting hieronder.

                Tot slot is er nog de 'dynamische politie'; de CSCD (cảnh sát cơ động), in donkerblauw.

Dit is de hard-core nachtdienst waar mensen serieus voor uitkijken. Zij rijden in tweetallen op donkere scooters/motoren,  en gebruiken deze zo waar niet om door de stad te touren, maar om overtreders te achtervolgen. Ook dragen ze een flinke gummi knuppel en -om onbekende reden- een AK-variant machinegeweer. Éénmaal heb ik deze agenten van dichtbij meegemaakt: toen ze mijn vriendin aanhielden omdat ze volgens hen geen richting aan had gegeven. Dat had ze wel, maar blijkbaar niet lang genoeg. Aangezien Dung netjes de voorsorteer baan had gebruikt -en richting aangeven in principe bedoeld is om het verkeer achter je, niet voor je, te laten weten wat je gaat doen- had ze haar aanwijzer uitgezet toen ze de bocht om ging. De CSCD stond een eind verderop in de straat die wij in gingen, en één van de agenten had  dus niet gezien dat ze richting aan had gegeven en gebaarde haar te stoppen. Nadat ze haar commandeerde 'fatsoenlijk' te groeten (d.w.z. als een militair) volgde een verhitte discussie over wat ze nu wel of niet gedaan had. Voor het eerst heeft Dung haar oom -ook politie, maar van hogere rang- gebeld om dit op te lossen. Dit was niet zomaar om er gemakkelijk vanaf te komen, want als ze echt fout zit geeft ze dat heus wel toe. Meer dan eens heeft ze een boete afgekocht bij een verkeersagent, maar deze avond had ze echter niets misdaan en hield voet bij stuk. De agent sprak even met haar oom over de telefoon, hing op, en eiste alsnog een betaling. Begrijpelijk ging Dung even over de rooie, en belde nogmaals haar oom om van deze agent af te komen. Uiteindelijk ging hij akkoord en liet haar gaan met een waarschuwing. Ik weet niet goed wat ik hiervan moet denken. Was het een goede agent, die niet wilde wijken voor de connecties van (wat hij oprecht zag als) een overtreder? Of was het een corrupte, die probeerde zijn salaris aan te vullen door dames te beschuldigen van overtredingen die ze niet gemaakt hadden, in de hoop dat ze liever wat contant geld overhandigen?

v.l.n.r.: de beoogde situatie, de eigenlijke situatie, het daarop volgende probleem

Tussendoortje: het verkeer (1)

Ik heb het er vaak over gehad, en nu gaat het er van komen: ik ga al mijn frustraties met betrekking tot het verkeer in Hanoi uitstorten over mijn toetsenbord. Lees en huiver. Voor het gemak maak ik er een top 10 lijst van, te beginnen bij de kleine dingetjes en eindigend met mijn nummer 1 ergernis.

[A] De categorie "rijgedrag"

Ik haat:

10) mensen die alleen aan zichzelf denken

Dit omvat wel haast iedereen in Hanoi, zo lijkt het soms. Wat ik er mee bedoel, is dat "sociaal rijgedrag" hier een contradictio in terminis is. Men geeft elkaar geen centimeter de ruimte, ook al ontregeld dit het hele verkeer en zorgt het voor een kilometer file achter hen. Bijvoorbeeld - de meest voorkomende situatie waarin dit merkbaar is - wanneer een auto uit een oprit of afslag wil invoegen. In plaats van eventjes te stoppen (5 seconden 'ongemak') zodat de auto weg kan rijden en iedereen zijn/haar weg kan vervolgen, blijven mensen stug doorrijden en geven zelfs gas bij zodat ze de auto voorbij kunnen voordat deze zich verplaats. "Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken" zal wel het stedelijk motto zijn. Vanwege deze onbereidheid de auto wat voorrang te geven (n.b.; 'voorrang geven' is een term die vast nergens in de belachelijk simpele rijexamens genoemd wordt), moet de auto centimeter voor centimeter vooruit rollen, langzaam maar zeker steeds meer weg in beslag nemend en zodoende onstaat er een dikke file. Ondertussen probeert iedereen zich nog steeds langs te auto te wurmen, want zolang er nog genoeg ruimte is om zelf erlangs te kunnen, als het maar nét genoeg voor één scooter, is er natuurlijk geen enkele reden om even deze auto aan de kant te laten gaan. Zelf door kunnen rijden is het allerbelangrijkst.

Het absolute dieptepunt maakte ik laatst mee, toen er een ambulance aankwam met loeiende sirenes en er bijna niemand aan de kant ging, terwijl daar wel degelijk ruimte voor was. Sterker nog, ik zag sommige mensen bij het kruispunt nog kalmpjes oversteken, voor de ambulance af. Ik hoop maar dat ik nooit accute medische hulp nodig heb in Hanoi, want die bereikt me niet binnen een uur.

9) mensen die niet vooruit kijken

Ik weet niet of ik hier wel het juiste werkwoord gebruik. Het is mogelijk dat men wel vooruit kijkt, maar niet vooruit denkt. Of men denkt wel, maar volledig verkeerd - naar mijn mening. Of misschien gedragen de mensen zich zo omdat het ze nu eenmaal niets kan schelen (dit is in alle gevallen van horkengedrag mijn 2e hypothese). Het gedrag dat ik hier bedoel, is het racen naar files. Dit is iets waar ik mij ook in Nederland behoorlijk aan stoor. Stel, enkele kilometers verderop is er een file. Dan hebben we op de snelweg vaak borden met een (lagere) adviessnelheid. Als men even 90 i.p.v. 120 rijdt, kunnen we straks allemaal lekker doorrijden, want tegen de tijd dat je bij het punt komt waar de file was, is deze met enige mazzel al opgelost. Maar nee, ondanks dat wij zo graag klagen over de files, wil iedereen er toch zo snel mogelijk bij zijn. Zo ook hier. Behalve dat men in Hanoi natuurlijk geen borden met een adviessnelheid heeft. Hahaha, het idee alleen al. Borden van alle soorten worden gezien als slechts suggesties; iets met een snelheid erop zou hoogstwaarschijnlijk gewoon genegeerd worden. Even een voorbeeldje van hier: als ik 200m verderop een heleboel mensen zie remmen, rem ik ook alvast. Op die manier kan ik tenminste rustig doorrijden, en hoef ik straks niet (of niet te lang) stil te staan in een groep van tientallen ronkende motoren. Niemand lijkt dit idee echter met mij te delen. Als ik afrem, rijdt iedereen mij op volle snelheid voorbij, zodat ze de file kunnen verlengen. De file groeit als het ware om je heen; terwijl jij langzamer gaat rijden, haast de rest zich voort om maar zo snel mogelijk stil te kunnen gaan staan, en voor je het weet zit je er plots middenin. Sommige mensen denken dit op te kunnen lossen door flink op hun claxon te leunen. Dat brengt mij bij het volgende punt:

8) mensen die onnodig veel claxoneren

Er zijn situaties waarin het geoorloofd is een keertje op die toeter te drukken. Misschien is er inderdaad ruimte om in te halen, als ik aan de kant zou gaan. Of misschien staat mijn richtingaanwijzer nog aan, of valt mijn rugzak open. Dan mag je me dat eventjes laten weten. Is geoorloofd. In 99.9% van de gevallen wanneer ik hier mensen fanatiek hoor toeteren, is dat niet zo'n situatie. Dit zijn de mensen die denken dat wanneer ze claxoneren, of als ze dat maar lang of vaak genoeg doen, al het verkeer voor hen op magische wijze aan de kant zal gaan - ook al is daar geen enkele mogelijkheid toe. Alsof ze Mozes zelve zijn! De ergste gevallen zijn wanneer de straat propvol staat en in feite niemand ergens heen kan, maar de idioot achter je toch denkt dat je er maar mooi overheen moet vliegen, want hij wil erlangs. Het is haast onvoorstelbaar irritant en het heeft helemaal geen nut. Het is zelfs zo dat de meeste Hanoianen inmiddels praktisch doof zijn geworden voor claxons, hetgeen helaas betekent dat wanneer er echt iets is waar je iemand op wilt attenderen, je niemands aandacht krijgt. Misschien is dat ook wel waarom niemand aan de kant ging voor de eerdergenoemde ambulance. Mensen hoorden lawaai en dachten "ja, dus?". Of was het omdat er geen verkeerslichten waren bij die splitsing? Alhoewel, ik betwijfel of dat veel geholpen zou hebben...

7) mensen die denken dat verkeerslichten niet voor hen gelden

Ja, mensen die door rood rijden zijn er overal. In Hanoi gebeurt het echter altijd. De verkeerslichten hier werken met een afteller. Je kunt precies zien hoeveel seconden je nog hebt voordat het licht weer groen/rood wordt. Het maakt alleen niet heel veel uit, want als het licht op rood springt zijn er zat gekken die doorrijden, mits daar genoeg ruimte voor is. Ik bedoel; is het kruisingsvlak nog leeg of grotendeels leeg, dan wordt het licht genegeerd. Constant claxonerend, dat wel natuurlijk - het zou onbeleefd zijn mensen niet te waarschuwen voor je onverantwoord gedrag. Dit op zich is al gevaarlijk genoeg, zou je zeggen, maar het wordt nog veel gevaarlijker wanneer je je bedenkt dat de mensen uit de kruisende richting net zo gek zijn. Is het licht nog niet groen, maar is het kruisingsvlak al (grotendeels) leeg en zijn er slechts een paar seconden over op de klok, dan rijdt men vast aan. Mensen die gaan rijden vóór groen + mensen die niet stoppen bij rood = recept voor chaos en ongelukken.

Wonder boven wonder gaat het meestal goed. Soms zijn de rood-rijders echter wat te laat en komen ze midden in de stroom kruisend verkeer tot stilstand, waar ze stapvoets - of langzamer - alsnog proberen de andere kant van het kruispunt te bereiken. Lukt dat niet, blijven ze staan om de boel te blokkeren voor de rest. In een tegenovergestelde situatie (d.w.z. wanneer het licht wel groen is, maar men niet aan moet rijden) zijn deze mensen ook vreselijk, maar daarover meer in deel [B].

6) mensen die de stoep als een extra rijbaan beschouwen

Het komt regelmatig voor dat de weg vol staat met scooters en auto's en misschien hier en daar een bus. Niemand kan erlangs - het verkeer staat werkelijk vast van stoep tot stoep. Betekent dat dat je moet wachten tot iedereen door kan rijden? Als je zojuist "nee" zei; gefeliciteerd, je bent klaar voor integratie in Hanoi! Natuurlijk hoef je niet te wachten, want we hebben de zojuist genoemde stoep nog. Eigenlijk is dat voor iets voor voetgangers, maar het aangezien het ook gebruikt wordt als een uitstalplaats voor waren en een parkeerplaats voor scooters, waarom niet ook als extra stukje straat? Race er lustig op los; voetgangers gaan wel aan de kant voor je, en zo niet, toeter dan maar eens flink. Je kunt direct door naar de kruising om je weer bij het gewone verkeer te voegen! Oh, als ik toch eens een flinke zak stenen had... ik zou ze één voor één naar de arrogante koppen gooien van de mensen die over de stoep rijden om de file te 'omzeilen' (lees: verergeren, want omdat ze zichzelf even verderop weer op de straat duwen, moeten alle anderen erachter nog langer wachten voor ze door kunnen rijden). Telkens als ik dit zie gebeuren, zorg ik dat ik mij met m'n eigen scooter bij de stoeprand kom zodat ik verderop kan voorkomen dat deze mensen van de stoep komen. Wat, wil je nu plots wel weer gebruik maken van de straat zoals normale mensen? Well, suck it! Pech, jij koos de stoep, dus daar mag je nou blijven ook. Ik zorg dat ik geen centimeter ruimte laat tussen mijn voorwiel en het achterwiel van degene voor mij, en als ze toch proberen ertussen te komen: claxoneren en gas geven. Dit overkomt mij regelmatig onderweg naar mijn werk, trouwens. Gelukkig maar dat ik dan dus op een scooter zit en niet over de stoep loop, of het zou wel eens slecht af kunnen lopen. Ik heb al éénmaal spontaan (niet bewust, het was een reflex, echt waar!) uitgehaald naar een klootzak die door rood reed toen ik de weg overstak. Bijna reed ie over m'n tenen, en bijna had ik 'm vol op z'n gezicht gemept. Dieptepunt voor geval nr.6: langs de weg waar ik dit regelmatig zie gebeuren, staat ook politie. Die kijkt alleen maar toe.

5) mensen die de rijbaan van tegemoet komend verkeer als hun eigen rijbaan beschouwen

Nu zitten we toch echt in gevaarlijk gebied: spookrijders. Ze doen het, gewoon omdat het kan. Als één weghelft een beetje weinig verkeer heeft, dan neemt de andere helft het als het ware in bruikleen. Vrij gevaarlijk wanneer je een auto in denkt te kunnen halen en plots iemand je op jouw weghelft tegemoet komt scheuren. Bijzonder frustrerend bovendien, omdat zo op sommige wegen verkeer in één richting helemaal dichtslibt. Het begint met één iemand die net over het midden van de weg gaat rijden. Dan volgt er nog iemand, of nog twee, die daarachter een klein beetje verder links rijden, en voor je 't weet neemt verkeer uit één richting de volledige weg in beslag. Mensen doen dit overigens ook wel als het wél druk is. Dus dan kan het zijn dat je naast twee of drie anderen rijdt (tegen het midden van de weg), en iemand van het tegemoet komend verkeer denkt een ander in te kunnen halen, terwijl jij geen mogelijkheid hebt om uit te wijken, waardoor je haast bij een frontale botsing betrokken bent. Al even erg is het wanneer jij degene bent die in het midden van je eigen weghelft rijdt met iemand links van je. Als een tegenligger dan iemand inhaalt, kun je er donder op zeggen dat degene naast je zonder om te kijken naar rechts uit zal wijken. Als je geluk hebt kun je zelf nog gauw je spiegels checken en afremmen/uitwijken, zo niet, dan wordt het stuurtje-knuffelen en hopen dat je niet omvalt. En over spiegels gesproken...

4, 3 & 2) mensen zonder spiegels, mensen die wel spiegels hebben maar ze niet gebruiken, en mensen die hun richtingaanwijzers niet (correct) gebruiken

Deze drie vallen een beetje in dezelfde groep, namelijk: mensen die absoluut geen *** geven om de veiligheid van zichzelf of anderen, en daarom nooit het idee hebben dat ze verkeerd bezig zijn wanneer ze zonder te kijken en/of zonder richting aan te geven drie rijbanen afsnijden om af te slaan. Bij verreweg de meeste bijna-ongelukken die ik heb gehad, waren dit soort gekken betrokken. Als deze types überhaupt omkijken (voor het andere verkeer is dit de enige manier om te zien wat ze van plan zijn), is dat vaak pas nadat zij zich inmiddels al op de volgende rijbaan hebben gemaneuvreerd.

                4) Mensen zonder spiegels: stom. Kijken nauwelijks naar wat er om hen heen gebeurt, want zij duidelijk zijn de belangrijkste persoon op de weg; waarom zou iemand anders hinder ondervinden van hun schitterende aanwezigheid? Dit zijn dezelfde mensen die haast altijd de lengte van hun voertuig zwaar onderschatten wanneer zij zich weer eens in een niet aanwezige open plek in de verkeersstroom willen proppen, en daardoor dus regelmatig andermans voorwiel schampen.

                3) Mensen die spiegels niet gebruiken: heel stom. Je hebt een kans om je wat veiliger te gedragen, maar in plaats daarvan richt je de spiegels op je eigen mooie gezichtje, zodat je je haar en/of dikke make-up kunt checken. In andere gevallen zijn de spiegels naar beneden/naar boven/naar elkaar gedraaid, zodat niemand er wat aan heeft, of zijn ze zo verrekte klein dat ze haast niets anders tot doel kunnen hebben dan decoratie.

                2) Mensen zonder richtingaanwijzers: val kapot. Ook deze mensen lijken ervan overtuigd dat iedereen zo telepatisch hoogbegaafd is dat ze wel aanvoelen wanneer zij af willen slaan en dus ook direct hen daarvoor de ruimte zullen bieden. Aan de andere kant hebben we de mensen die hun richtingaanwijzers constant aan laten staan terwijl ze links en rechts inhalen. Je kunt nooit weten of ze inderdaad af willen slaan, dus het enige wat je kunt doen is uit de buurt blijven. Als ze namelijk wél afslaan, doen ze dat zoals gezegd toch zonder te kijken, dus dan kun je er beter niet naast rijden.

1) mensen die 's nachts constant met groot licht rijden

Waarom is dit nummer 1? Groot licht is gevaarlijk, maar niet veel erger dan andere dingen op de lijst toch? Maar de lijst is niet zozeer een losse opsomming van verschillende ergernissen, maar meer een beschrijving van de eigenschappen van een gemiddelde Hanoiaanse weggebruiker, en is cumulatief. D.w.z. de mensen die met hun groot licht aan rijden maken zich vaak ook schuldig aan 10 t/m 2. Als een op zichzelf staand feit is groot licht echter al gevaarlijk genoeg. Je verblind je tegenligger. Wat het hier in Hanoi zo levensgevaarlijk maakt, is dat (al zou iemand verder perfect rijden) alle andere weggebruikers daarnaast dus ook allerlei idioot rijgedrag vertonen. Terwijl jij niets meer kunt zien vanwege de koplamp van die ene scooter (in werklijkheid 15 scooters en 2 auto's met groot licht, maar laten we het voor de situatieschets bij één houden), rijden er twee anderen mensen plots op jouw weghelft, wordt je ingehaald door een derde die niet schroomt om je af te snijden en wellicht steekt er tussendoor ook nog een voetganger over, want iedereen loopt hier over straat op het moment dat het hem/haar uitkomt - of er nu verkeer is of niet. Ook fietsers delen het wegdek, en ook zij kijken nauwelijks om voordat ze afslaan, geven sowieso nooit richting aan en hebben geen licht op hun fietsen. Daar komt nog bij dat de wegen in Hanoi vol kuilen zitten, waarvan sommigen nog best een aardig ongeluk op zouden kunnen leveren als je daar plots in rijdt. Kortom: 's nachts rijden is vreselijk.

Mensen met groot licht zijn de reden dat ik 's avonds liever een paar kilometer omrijd om een éénrichtingsweg te kunnen nemen. Dan word ik tenminste alleen verblind door de mensen die achter me rijden (zij die dus constant in mijn spiegels schijnen). Andere rijders stoort dit niet, omdat 97% van hen toch geen spiegels heeft of er niet in kijkt.  

Wat ik niet zo erg vind:

·         Mensen die zonder helm rijden. Ik vind het erg onverantwoord en gevaarlijk, maar als ze verongelukken heb ik met hen weinig medelijden. Meer met degene die de troep op moet ruimen, of de nabestaanden wellicht. Het is alleen wel vervelend dat de knulletjes zonder helm ook vaak belachelijk hard rijden en zigzaggen alsof ze een hitte-zoekende raket proberen te ontwijken. Moet je even rekening mee houden.

·         Mensen die met drie of vier+ mensen op één scooter zitten. Wederom, onverantwoord - als je verongelukt heb je mooi twee of drie extra levens op je naam staan - maar ik wind me er niet te veel over op. Gek genoeg dragen deze extra mensen ook vaak geen helm. Hm... is dat nu het lot tarten?


P.S. - Zie ook:
+ Een vergelijkbare indruk van het verkeer in poëzie-vorm! "De Spookrijdersballade"
    [externe link: Rotsblog]
+ Deel 2 van mijn geklaag: over verkeerssituaties en de politie.
+ Een rijbewijs halen in Hanoi is precies wat ik ervan verwacht. Belachelijk simpel.
    [externe link: the Word]

Kort nieuws

In den beginne, was er een kalender. Later bedacht iemand dat aangezien het toch gebaseerd was op de maan, men er net zo goed de sterren bij kon betrekken. Als we dan toch bezig zijn, zei iemand toen, laten we dan ook sommige sterren "goed" maken en anderen "slecht". Dan kunnen we mensen geld laten betalen voor een gebedje om hun "slechte" sterren "beter" te maken. Ja, dat doen we! En zo geschiedde het dat ook dit jaar weer duizenden mensen in één niet al te brede straat bijeenkwamen om een monnik een goed woordje te horen doen voor hun ongunstige sterren. Ik kon wederom mijn ogen niet geloven. Van een 8-baanse weg werden er 3 tot 4 volledig in beslag genomen door de mensenmassa, over een lengte van zeker 250m. Dat zorgde uiteraard voor een enorme verkeerschaos, maar daar leek niemand zich druk over te maken. Aan één kant probeerde de politie nog een beetje een grens te trekken om zo een totale opstopping te verkomen, maar op de straat waar de politie niet aanwezig was, parkeerden tig mensen hun scooters langs de vangrails, op de stoep of zelfs op het wegdek om te kunnen luisteren en bidden. Zo'n tien minuten bleef ik verdwaasd luisteren naar het Vietnamese gezang en de gong-geluiden (onderbroken door een constante stroom van aggresief getoeter van auto's, scooters en bussen). Daarna besloot ik dat ik wel lang genoeg in de benauwde groep had gestaan en ging op pad om van alle kanten van het spektakel wat foto's te maken. Zodoende ontdekte ik dat de menigte groter was dan ik aanvankelijk had gedacht. Wat je op de foto hieronder ziet is niet eens in de buurt van de monniken; die stonden om de hoek, verder dan je hier kunt zien. Wij waren op zich nog vroeg gekomen. Later op de avond stond ook het viaduct (rechtsboven op de foto) vol met mensen. Op een voetgangersbrug - een eindje lopen van het centrale gebeuren - kreeg ik een mooi overzicht van hoe chaotisch het wel niet was. En tevens een leuk plaatje van de verkeersstroom (aan de kant van de weg waar nog wel gereden kon worden).

zover je kunt kijken; alleen maar mensen, schouder aan schouder

Een kort semi-verplicht woord over Valentijnsdag: oninteressant. Mijn vriendin moest de hele dag werken, ik van 's middags tot 's avonds en bovendien moest ik vrij vroeg gaan slapen omdat ik de volgende dag al weer om zes uur 's ochtends naar mijn werk moest. Wel met z'n tweetjes gegeten en cadeau's uitgewisseld. Bloemen voor haar, een blik bier en een doos bonbons voor mij.

Ook deze maand was ik weer te gast bij een huwelijk. Voor het eerst was echter een huwelijk van iemand die ik daadwerkelijk kende! Xuan, een goede vriendin van me uit Japan, ging trouwen. Jammer genoeg wel net op die ene dag in de week dat ik van 's ochtends tot 's avonds werken moet, en op een locatie ver van de universiteit vandaan. Maar - geluk bij een ongeluk - de korte plechtigheid en daarop volgende receptie begon om 11:30; exact het begin van mijn lunchpauze. Voor deze ene keer besloot ik dat mijn studenten een wat langere pauze verdient hadden, en vertrok dus wat eerder.

Ik heb het geven van de ringen kunnen zien, ik heb het bruidspaar een hand gegeven en heb eventjes wat gegeten, toen moest ik mij terug haasten.

zwart-wit feestje

Verder wat standaard sociale gelegenheden: met mensen die ik niet of nauwelijks kende naar karaoke plekken waar ze slechts een handvol standaard Engelse nummers hebben. Of erger; plekken waar ze wel een lijst hebben met Engelse nummers, maar als je dan 20+ titels opschrijft, slechts 2 liedjes krijgt. Dat betekent dat ik dus urenlang luister naar hoe onbekenden iets aan het zingen zijn in een taal die ik niet begrijp. Supergezellig dus, totdat de batterij van mijn iPod het begaf. Blijft gelukkig altijd wel grappig om te zien hoe ze voor sommige buitenlandse liedjes (of anderen waarvoor geen rechten betaald zijn) bizarre clips gebruiken. Soms simpelweg video's van budgetloze wannabe producenten die de meest willekeurige dingen op straat filmen, soms zijn het clips van andere artiesten (live Madonna optreden onder 'Tears in heaven', bijvoorbeeld), en soms zijn het trailers of cut-scenes van Chinese video games.

Februari had ook wel een paar interessante dagen, maar dat is weer een verhaal apart.

Nog een nieuwjaar

Januari 2012, Hanoi

Januari... het begin van het nieuwe jaar.Twee maal. Hier in Vietnam loopt naast de voor ons bekende Gregoriaanse kalender namelijk nog een andere: de maankalender. En die kwam op 22 januari (onze kalender) tot een eind. We zeggen tijdelijk vaarwel aan alle konijnen en katten* en verwelkomen de draken. Dat was weliswaar bijna aan het eind van de maand, maar ik heb in januari nu eenmaal bijzonder weinig uitgevoerd. Zo'n beetje alles draaide deze maand om Tết; het Vietnamese nieuwjaar. Het is, volgens alle Vietnamezen die ik gesproken heb, het belangrijkste feest van het hele jaar. Dat bleek o.a. wel uit de twee weken vakantie die de school mij gaf. Onbetaald natuurlijk, maar toch wel aardig, vergeleken met die enkele dag dat ik vrij kreeg voor het westers nieuwjaar (en geen vrij met kerst). Bijna iedereen keert rond deze tijd van het jaar terug naar zijn of haar ouderlijk huis, of het huis van het oudste familielid (aan vader's kant, uiteraard) waar de hele familie bijeenkomt. Er wordt veel gegeten, veel gedronken, en veel gebeden. Tempels barsten uit hun voegen van de mensen die er wierook op willen steken. Maar daarover allemaal later meer.

*(de meeste Aziatische landen hebben een dierenriem waarin een konijn voorkomt, maar in Vietnam heeft men in plaats daarvan een kat.)

Lang leve De Partij! (en oh ja, gelukkig nieuwjaar!)

De hele sfeer in de stad veranderde tijdens Tết. Een week of twee voor nieuwjaar verschenen er overal langs de kant van de weg boompjes: mandarijnboompjes (of soms heuse -bomen), perzikboompjes met roze bloesem en perzikboompjes met gele bloesem. Het voelt een beetje als het halen van kerstbomen; iedereen neemt hier een nieuwjaarsboom. Het merendeel van de mensen neemt een boom met kluit. Vandaar dat er ook plots veel meer pottenverkopers op de stoepen te vinden waren dan gewoonlijk. Ook wij hadden een perzikbloesemboompje in de hal staan, gekregen van Dung. Deze heeft ruim anderhalve maand in bloei gestaan, en begint nu vruchten te krijgen. Wellicht dat we binnenkort op ons terras van eigen fruit genieten!

In Dungs huis stond ook wat: een enorme mandarijnboom die haast tot het plafond reikte. Cadeautje van de recentst aangetrouwde schoonzoon voor Dung's ouders, die waarschijnlijk het gevoel had dat hij iets moest bewijzen. Ik durf er niet aan te denken hoeveel die boom wel niet gekost moet hebben. Wij (ik en Dung) hadden een wat bescheidener cadeau: een orchideeën-bloemstuk. Orchideën zijn blijkbaar ook enorm populaire nieuwjaarsplantjes, want deze werden in honderden tegelijk verkocht. Wij haalden de onze in een grote hal vol bloemstukken met enkel orchideeen (paarse en witte), waar een tiental mensen constant bezig was nieuwe te maken.

En hoe vervoer je een boom? Juist, op je scooter.

Zoals ik al zei is Tết een belangrijk familiegebeuren, dus was er mid-januari ook voor Dung's familie een bijeenkomst gepland in het plattelandshuis van haar ouders. Veel mensen daar had ik al eens eerder gezien en de sfeer was vrij ontspannen. Het verliep volgens het standaard patroon: alle vrouwen (op de ouwe omaatjes na) waren druk bezig in de keuken, in de tuin of bezig met het voorbereiden van het altaar, terwijl de mannen wat kletsten en thee dronken. Gezien de taalbarriere was dit even ongemakkelijk als altijd, dus ging ik na mijn eerste kopje thee maar even in de tuin rondstruinen. Toen men de offergaven had bereid en klaar was met bidden, kon iedereen beginnen met eten. Tijdens de maaltijd zaten mannen en vrouwen ook apart, en werd er heel veel sterke drank geconsumeerd door de mannen. Eveneens en bekend tafereel. Zowat na elke hap eten werd er weer geproost. Iedere oom wilde eventjes met mij het glas heffen, wat inhield dat ik dus tien kopjes geleegd had in de tijd dat zij ieders één keer wat dronken. Het zijn weliswaar kleine kopjes, maar als ze telkens tot de rand toe gevuld zijn met 40% alcohol (mijn kopjes tenminste... dat van sommige ooms leek verdacht halfvol), voel je je al snel een stuk lichter in je hoofd. Dat ik het Vietnamees nog niet beheerste maakte al gauw ook weinig meer uit. Wat een gezelligheid.

En nog één!

Naast 'familie bezoeken' staat er nog een ding op ieders te-doen lijst, namelijk 'tempels bezoeken'. Van te voren was mij al verteld dat Hanoi uitgestorven zou lijken tijdens Tết. Wat er niet bij gezegd werd, is dat dat niet zozeer komt vanwege de tijdelijke migratie naar buiten de stad, maar omdat iedereen die in Hanoi woont gedurende enkele dagen bijeenkomt op slechts een handvol plaatsen. De rust op de wegen was geenzins zo groot als de chaos om en nabij de verschillende 'belangrijke' tempels. Het was een haast onvoorstelbare drukte. Een soort spitsuur, maar dan van 's ochtends tot 's avonds. Als je je crowd-surf techniek wilt oefenen, is dit de ideale plaats en tijd: hoewel ik het niet geprobeerd heb, kon je er waarschijnlijk wel letterlijk over de koppen lopen. De grond was in ieder geval nauwelijks begaanbaar, als je niet verdrukt wilde worden door mensen die koste wat kost wat geld naar de boeddha's en heiligen wilde gooien. Bij alle grote tempels stonden zeeën van scooters (2), gevolgd door rijen van tafels waar allerlei offergaven (2) - met name nepgeld, nepbloemen en tig soorten wierook- verkocht werden of door (soms in traditionele kleding gehulde) oude mannetjes gekalligrafeerde amuletten gemaakt konden worden.

Geld wordt echter niet alleen aan goederen en geesten besteed rond nieuwjaar. Een andere uitgavepost is "geluksgeld"; een bedrag (meestal tussen de 7 en 18 euro) dat in speciale envelopjes aan kinderen gegeven wordt. Zelfs ik kreeg nog een paar van zulke envelopjes!

Drukte waar zelfs de Efteling alleen maar van kan dromen.

Oh, en nu ik het toch over mijn 'geluk' heb; even terug naar de chaos van tempelbezoeken. Één van mijn vele ergernissen in het verkeer hier - en dat zijn er echt heel veel - is dat zo veel idioten over de stoep scheuren als het verkeer op de straat te druk wordt. Treurige bijkomstigheid: de politie kan het niets schelen.* Zoals te verwachten viel, werd de stoep ook gebruikt als een extra rijbaan tijdens het nieuwjaar. Ik als voetganger moest met grote moeite de neiging onderdrukken om elke @#$%^ op zijn/haar gezicht te meppen wanneer ze weer eens rakelings langs mij en mijn vriendin reden. En zoals altijd was ik stilletjes ook weer aan het bidden dat zij allen een ongeluk kregen. Of het nu puur toeval was, een kwestie van telekinese/The Force, of een ingreep van Boven weet ik niet, maar op een fortuinlijk moment reed de zoveelste lul mij voorbij op de stoep, en raakte plots een kuiltje. Hij wiebelde even heen en weer op z'n scooter, maar verloor uiteindelijk de controle over het stuur en smakte met zijn gezicht tegen boom. Bravo, en danku. Ik applausiseerde deze stunt en voelde mij daarbij fantastisch. De boom bleef ongedeerd (de scooter landde vóór de boom, alleen de bestuurder ertegen), dus het leek alsof er eindelijk een beetje gerechtigheid was. Dung zei dat ze me in lange tijd niet zó vrolijk had gezien. Goed kans dat dat waar was. Het verkeer is het enige in Hanoi waarvan ik durf te zeggen dat ik het echt haat, dus dit ene kleine ongelukje (de bestuurder stond ook gewoon weer op hoor, zonder wonden) was het leukste dat ik in de afgelopen maand gezien had.

*(over het verkeer en de politie kun je resp. HIER en HIER meer lezen)

zoals ik al zei: druk

Overigens, de nieuwjaarsnacht zelf was niet heel spectaculair. Vuurwerk wordt hier schijnbaar niet aan particulieren verkocht; alleen de overheid mag dingen opblazen. Dus 's avonds even voor twaalf verzamelde de lokale bevolking zich op de paar plaatsen (voornamelijk de meren) waar de lucht wel verlicht zou worden met kleurrijke explosieven. Enkele weken eerder had ik gezien dat men aan een kant van het West Meer bezig was met het bouwen van twee grote met mozaïek betegelde draken. Dit was nabij een pleintje aan de grote weg, dus leek het mij een logische locatie voor het afsteken/bekijken van vuurwerk. Nee, mijn vriendin wist wel beter. Ze had geen idee waar het vuurwerk afgestoken zou worden, want waar dat vorig jaar was wist ze niet meer, maar het was vast niet dáár. Uiteindelijk stonden wij dus exact aan de andere kant van het meer toen het allemaal de lucht in ging. Niet heel bijzonder. De vuurwerkshow van het zomerfestival in Beppu (een relatief klein plaatsje in Japan, waar ik gewoond heb) was zeker tien keer zo groot. Er was weinig variatie in ieder geval, en we stonden nogal ver weg. Na afloop wilde ik toch even kijken bij de draken, want ik vermoedde dat die niet zomaar daar geplaatst waren. Het was immers het begin van het Jaar van de Draak, en ik kon me geen beter moment bedenken om die beeldjes in te wijden dan op oudjaarsavond. Wat bleek? Dáár was die avond het grote vuurwerk afgestoken. Het was er inmiddels niet al te druk meer, dus namen we de tijd om onszelf op de foto te laten zetten met de draken. Dat bleek jammer genoeg niet echt mogelijk, omdat niemand de vaste hand had die nodig was om 's nachts foto's zonder flits te maken met mijn camera.

Één van de draken

Dan maar weer naar huis rijden. Of toch niet? *cue dramatische muziek* Niet dus. Mijn band was lek. Er was nergens een glasscherf of spijker te zien waar ik geparkeerd had, maar desalnietemin zat er in mijn band geen lucht meer. Heel eventjes hebben we gezocht naar iemand die er een nieuwe binnenband op kon leggen, maar dat was op dat tijdstip natuurlijk hopeloos. Over naar Plan B: lopen. Vier kilometer lopen. En dit is geen lichtgewicht aluminium fiets waar je op je gemakje naast wandelt met één hand aan het stuur. Dit kreng moet je duwen. Ongeveer een uur later kwamen we lichtelijk bezweet bij mijn huis aan. Flink wat calorieën armer en een ervaring rijker. Al met al was het een geslaagde avond.

Een scooter, een huis, een baan (of twee)

[Voorwoord]Het is voor mij niet gemakkelijk om een blog bij te houden. Een verhaal schrijven dat interessant genoeg is om te lezen kost moeite, en na een dag lesgeven en thuis nieuwe lessen voorbereiden, kan ik die moeite meestal niet opbrengen. Dat wil niet zeggen dat ik het vergeten ben, of dat er hier niets gebeurd dat het vertellen waard is (dat laatste is zeker niet waar), maar het vergt energie en tijd; dingen waaraan het mij regelmatig ontbreekt. Oh, en laten we niet vergeten: ik ben lui. Laat ik dus geen valse beloften meer maken aan jullie of mezelf ("ja, volgende week heb/maak ik tijd, dan ga ik wat uploaden"): ik zal misschien één keer in de twee maanden een fatsoenlijk stuk bloggen. Foto's komen waarschijnlijk wel eerder online, ofwel op de Picasa site (zie blog) of op Facebook.

Oktober 2011, Hanoi.Mijn leventje in deze metropool ging behoorlijk vlot van start. Het begon met een -- inmiddels voor mij vertrouwd -- potje verstoppertje/rondje leugens voor de ouders van mijn vriendin. Rond half één 's nachts kwam ik bij Dungs huis aan en om zeven uur 's ochtends stonden deze vriendelijke mensen al weer voor de deur. Ditmaal was hun komst gelukkig even van te voren aangekondigd, zodat wij ons konden voorbereiden. De oplossing: alle tassen en koffers bij de deur zetten, en beweren dat ik zojuist was gearriveerd. Ik had voor mijn gevoel nauwelijks geslapen, dus een vermoeid gezicht opzetten (om ze te overtuigen dat ik net een lange reis achter de rug had) kostte me weinig moeite. Ondanks de gezelligheid aan de ontbijttafe.. eh ontbijt-vloerkleed, wilde ik toch liever snel een plekje voor mezelf vinden. Hoe eerder ik hier op eigen benen kon staan, hoe beter. Het eerste dat geregeld werd was eigen vervoer: de scooter van Dungs zwager. Hij had er op het moment twee, en dat was één meer dan hij tegelijkertijd rijden kan, dus tja. Er moest wel het een en ander aangepast worden (slot vervangen, remmen bijstellen, nieuwe spiegels erop zetten, nieuwe koplamp en sowieso een wasbeurt), maar verder was het een prima ding. Bovendien betaal ik er verder niets voor, wat op zich al reden genoeg is om niet te klagen.




Het vinden van een eigen adres ging al net zo vlot: na een paar dagen advertenties lezen, vond ik een mooi huis, zo'n 10 minuten lopen van mijn vriendin vandaan, waar twee andere buitenlanders een nieuwe huisgenoot zochten. Ik reageerde direct en mocht ook dezelfde week nog langskomen voor een 'interview'; geen gekke hospiteervragen, maar gewoon een gezellig gesprek. Dung en ik waren nog geen vijf minuten thuis of ik werd al teruggebeld. Als ik 'm nog wilde, was de kamer voor mij. Dat was op vrijdag. Maandag zette ik de eerste boeken in de kast.
Mijn kamer is heel wat kleiner dan de andere twee, maar ach, ik heb niet veel ruimte nodig. Het uitzicht is van een school tegenover (d.w.z. de betonnen muur ervan, die zo dichtbij is dat ik 'm aan zou kunnen raken), maar ach, er wordt daar Japanse les gegeven, dus dat is niet heel storend. De badkamer is een standaard Vietnamees geval: een losse douchekop hangt tussen de wc en de wasbak, maar ach, ik heb deze badkamer wel helemaal voor mezelf. Het internet is niet erg snel, maar a.. nee, sh*t. Internet heb ik hard nodig! Gelukkig hebben we al besloten dat we daar wat aan gaan doen. Een extra router en/of nieuwe provider zal hopelijk verbetering brengen. Verder is het huis prima. Mooi balkon op de 4e verdieping voor de zomerse avonden, en een goed uitgeruste tv kamer (grote tv, dvd-speler + veel films en series, games en het belangrijkste: een karaoke machine) voor alle andere. We hebben uiteraard een keuken die van alle gemakken is voorzien, en een zithoek in de hal die nooit gebruikt wordt. Ook fijn: de schoonmaakster. Drie keer per week komt er iemand langs die de was doet, strijkt, afwast en de vloeren dweilt.

Het huis aan de buitenkant (eerste links) en aan de binnenkant

Het vinden van ingrediënt 3 uit de titel van dit stuk - werk - was ook geen probleem. Toen ik een huis vond binnen een week en daar 750 USD voor moest overhandigen (huur wordt hier per 3 maanden betaalt) raakte ik even in paniek, maar gelukkig had ik een week later al een baan bij twee scholen. Hoe? Dankzij de juiste connecties natuurlijk! Dung kende iemand op de Nationale Universiteit (departement van Talen en Internationale Studies) die een goed woordje voor mij heeft gedaan bij de vice-president, die mij vervolgens een baan als docent Engels aanbood. Daarnaast runt onze contactpersoon zelf ook een talenschool waar ze mij meteen ook een baan aanbood. Beide kansen heb ik met beide handen aangepakt. De universiteit ligt op slechts 10min rijden van mijn huis, en ik kon er per direct voor 19 uur per week aan de slag. Het salaris is wel wat laag, zeker vergeleken met de privé school die het bijna het dubbele betaalt, maar het is toch nog bijna het dubbele van wat een Vietnamese docent krijgt - voor exact hetzelfde werk. Enige minpuntje aan het werk op de andere school is dat het een beetje ver is, en het verkeer in Hanoi absolute hel is rond spitsuren. Over alle frustratie, angst en woede daaromtrend schrijf ik later nog wel een tergend lang stuk. [UPDATE: dit staat nu hier online]

Gebouw B3 (links) en A2 (rechts), waar ik lesgeef.

Goed, en wat is er verder nog gebeurd in oktober? vraag je je misschien (niet) af. Dat zal ik je vertellen. De dag na mijn aankomst in Hanoi was het "Vietnamese Vrouwendag". Er bestaat al een Internationale Vrouwendag, maar in Vietnam vond men dat de Vrouw nog een extra dagje aandacht verdient. Dit betekende in mijn geval dat ik naar een 'muziekgelegenheid' (Hanoi Rock City is moeilijk te labelen; niet echt een dansclub, maar ook geen bar) ging waar ze speciaal voor de gelegenheid de rode loper hadden uitgerold. Eerste drankje was gratis, dresscode was semi-formeel, dames en heren hadden ieder hun eigen ingang. Dit omdat de dames er een beetje make-up kregen en een professionele fotoshoot - van 1 foto, welke op een groot scherm vertoond werd in het buitengedeelte - en de heren een klein bosje bloemen om aan hun favoriete dame van de avond te geven. De muziek was top daar, eventjes voelde het weer alsof ik in de Next stond. Waarmee ik bedoel; het was een heel klein zaaltje, waar 1 DJ enthousiast stond te draaien en slechts 2 mensen op de dansvloer stonden. Ik had graag het feest doorgezet, maar jammer genoeg wilde het gezelschap waar ik mee was gekomen al na vijf minuten weer naar huis... het zijn niet echt Bunzingen.

Wel een hele bekende wandschildering bij HRC

Daaropvolgende dagen ben ik op familiebezoekjes geweest, heb ik een prettig weerzien gehad met enkele vrienden uit Japan, en ben ik verschillende keren naar de bioscoop geweest. Ik was van plan daar zo regelmatig heen te gaan dat ik maar meteen een klantenkaart heb aangemaakt. Standaard 5% korting, na 10 stempels (filmkaartjes kopen, 1 stempel per bezoek) wordt dit opgewaardeerd tot 10%. Nu (3 maanden later) nog steeds maar 4 stempels op staan...

Tot slot ben ik die maand naar de eerste in een hele reeks van bruiloften geweest. Wanneer je in Vietnam klaar bent met je studie, is het redelijk gebruikelijk dat je gaat trouwen. Vele oud-klasgenoten en vriend(inn)en van mijn vriendin hebben nu een partner gevonden, en zodoende ben ik in de afgelopen 2 maanden te gast geweest bij maar liefst 7 recepties. De herfst is schijnbaar een populair seizoen hiervoor. Deze feesten zijn veelal een enorme geldsmijterij met honderden genodigden, veel meer eten dan tweemaal het aantal gasten op zou kunnen eten, wat vuurwerk en slide-show presentaties van huwelijksfoto's op grote schermen. Persoonlijk vind ik het allemaal nogal overdreven, maar dat laat niet weg dat het eten overheerlijk is. Op een enkele bonkende hoofdpijn na - wellicht een gevolg van de combi alcohol + overmatig gebruik van MSG in de keuken - beleef ik daar doorgaans het meeste plezier aan op bruiloften.

...word vervolgd...