December is doorgaans een maand vol gezelligheden met vrienden en familie; Sinterklaas, mijn verjaardag, (de verjaardag van mijn vriendin, indien aanwezig), kerst en oud & nieuw volgen elkaar in rap tempo op. Dit jaar zat ik jammer genoeg in Hanoi; geen familie om verjaardagen mee te vieren, geen bijeenkomst onder de kerstboom, en geen vuurwerk als de klok twaalf slaat. De enige overeenkomst met Nederland was dat kerst voornamelijk door winkeliers gevierd lijkt te worden. Dit alles wil niet zeggen dat het geen leuke maand was, want er is genoeg beleefd in die laatste dagen van het jaar. Het was allemaal simpelweg 'anders' dan ik gewend ben.
Op mijn verjaardag had ik de mazzel dat ik niet hoefde te werken. Normaal moet ik op donderdagen van half zes tot negen 's avonds lesgeven, maar op 8 dec. was een revisie-les gepland, en die wilde hoofdleraar graag zelf doen. Dus konden Dung en ik uit eten en naar de bios. Ik kan me niet meer herinneren welke film we gezien hebben, maar het restaurant staat me nog goed bij. Tip: ga er niet heen. De salade zou volgens de Vietnamese omschrijving amandelen bevatten, volgens de Engelse vertaling eronder echter cashew noten en toen het ons uiteindelijk voorgeschoteld werd bleken er alleen pijnboompitten in te zitten. De sinaasappel saus was simpelweg een gekleurde smurrie zonder enige smaak, de wijn was nogal zuur, de pasta was zo matig dat ik denk dat zelfs ik het had kunnen maken en de tiramisu kwam rechtstreeks uit de vriezer; hard en vol ijskristallen. Het beste was aardappel- en pompoensoep. De mensen die mijn eetgewoontes kennen zullen beamen dat ik niet heel kritisch ben over wat ik eet, maar van een restaurant verwacht ik toch echt meer dan dit.
Nee, dan die spontane Vietnamese stijl straat barbecue die we de week ervoor hadden gehad, dat was pas goed eten. Als je 't niet erg vind om verkoold voedsel te eten tenminste. Dung's buurjongens hadden een heleboel gedroogde vis die ze graag wilden verwarmen op een echt vuurtje, dus raapten we wat bakstenen bij elkaar, een hoopje kolen en een stuk krantenpapier en voilà: prima grill. Het was misschien een beetje té krokant, maar als je niet van de smaak hield kon je erop rekenen dat de pikante saus je smaakpapillen wel weg kon branden. Ok, niet zo zeuren. Het was in ieder geval gezellig daar. En het was toen nog lekker warm buiten. Behalve de stoep namen we ook ruim de helft van de straat in beslag, maar gelukkig is het een plek waar bijna niemand langskomt.
Over de vele gerechten die op tafel stonden bij de twee bruiloften van deze maand hoef ik weinig te zeggen. Dat is altijd topspul. De laatste waar ik voor uitgenodig was, was trouwens ook het grootste eetfestijn dat ik tot nu toe heb meegemaakt, met naar schatting 600 aanwezigen en genoeg voedsel om twee keer zoveel mensen tevreden te kunnen stellen. Het werd gehouden in een enorme hal waar een podium stond opgesteld met een 7m x 8m doek waarop de datum en de namen van het bruidspaar stonden. Ik had desondanks nog steeds geen idee wie ze waren, maar dat schijnde niet uit te maken.
Tot slot vond er op 24 december een kerstdiner plaats. Zoals altijd de grootste maaltijd van het jaar. Mijn huisgenoten hadden mij en Dung, samen met wat andere vrienden/collega's, uitgenodigd voor een lopend buffet incl. onbeperkt bier en (tegen een kleine meerprijs) wijn. Het eten was er heerlijk; een mix van Vietnamese en westerse gerechten, waarvan ik meer gegeten heb dan ik eigenlijk op kon. Er was pasta, rijst en aardappelpuree, groenten, vlees en vis. Mijn favoriet was waarschijnlijk toch wel de pecannoten-taart met slagroom; ik ben er twee keer voor teruggegaan naar de dessert-tafel. Ik kan jullie het watertanden echter besparen, want ik was mijn camera vergeten mee te nemen. ... Naast mooie verhalen hebben we die avond ook cadeau's uitgewisseld: op de "Secret Santa" manier. D.w.z. iedereen brengt iets mee (van een bepaald bedrag) en deze cadeautjes worden in een rij op tafel gezet. Vervolgens trekt men lootjes met nummers, en te beginnen bij de persoon die '1' heeft, mag iedereen één voor één iets uitpakken. Je kunt kiezen of je het cadeau van degene vóór je opeist of zelf iets nieuws van de tafel neemt. Ik hield het bij mijn eigen nummer en ging tevreden naar huis met een sneeuwpop-mok met twee mini-flesjes whisky erin. Dung had een assortiment Oreo koekjes gekregen, maar omdat ze niet echt van zulke zoetigheden houdt werden deze een dag later door mij verorberd.
Niet aan eten gerelateerde Gebeurtenissen
De eerste boeiende gebeurtenis in december was de JLPT (Japanese Language Proficiency Test (Japanse Taalvaardigheidstoets)), waar ik mij na jaren studeren dan toch eindelijk voor in heb laten schrijven. Omdat ik er zeker van ben dat mijn Japans ondertussen vrij beroerd is, koos ik voor een relatief laag niveau: N3. De schaal gaat van 5 (makkelijkst) tot 1 (moeilijkst), dus hiermee zat ik in de comfortabele middenzone. Het is heel lang onzeker geweest of ik deze toets daadwerkelijk zou afleggen, want Vietnamese administratie is ****[scheldwoord naar keuze]. Normaal gesproken krijg je na inschrijving een bevestiging thuisgestuurd met daarop het adres van de toetslocatie en een overzicht van de door jouw ingevulde gegevens. "Indien deze gegevens niet correct zijn, graag corrigeren en dit formulier vóór 4 november retourneren naar ---", zo las ik op het briefje dat ik op 3 december, 5 minuten voor aanvang van de toets onder mijn neus kreeg. Goed geregeld jongens! Maar ach, het was ze gelukt om mijn naam correct te schrijven, dus dat vond ik al een hele opluchting. Na een kwartier uitleg in het Vietnamees begon om negen uur 's ochtends dan de toets, bestaande uit drie delen: vocabulaire & grammatica, begrijpend lezen, en luisteren. Vocabulaire en lezen maakte ik me weinig zorgen over, de grammatica en het luisteren daarentegen is en blijft mijn grote struikelblok. Ondanks de onzekerheid over mijn antwoorden in laatstgenoemde, denk ik het wel gehaald te hebben. De resultaten zijn op het moment (3e week van februari) echter nog niet binnen. Tenminste, niet in Vietnam. Mijn vrienden in Japan weten hun uitslagen al, dus over een paar weekjes ik de mijne misschien ook.
[UPDATE: de test heb ik inderdaad gehaald. Blijkbaar wordt men hier gerangschikt naar resultaat, en met mijn score stond ik op de 19e plaats, van de ongeveer 1200 studenten. Goed genoeg.]
De tweede noemenswaardige gebeurtenis is een verhaal op zich, dus dat sla ik even over en vertel in plaats daarvan over de laatste decemberdagen: kerst en oud & nieuw.
Tegen mijn verwachtingen in bleken er met kerst wel degelijk pakketjes onder onze (permanent aanwezige) kerstboom te liggen. Nadat ik lekker tot een uur of 1 's middags geslapen hadden, kon ik aanschuiven bij een geweldige crêpes en toast lunch die mijn huisgenoot Jarrod samen met diens broer Todd en zijn vriendin Anh bereid had, en omdat we geen afwas hoefden te doen hebben we van 's middags tot 's avonds gezellig zitten kaarten in een verwarmde tv-kamer. Vóór het avondeten kwamen er wat andere vrienden van mijn huisgenoten langs (dezelfde mensen die we de avond ervoor hadden ontmoet in het restaurant), en werden de cadeau's uitgepakt. Van huisgenoot, voor mij: nieuwe handschoenen. Ja, het wordt ook in Vietnam koud in de winter, vooral als je aan het rijden bent. Van ons, voor mijn huisgenoten: Angry Birds wekkers. Jan moet altijd vroeg opstaan (en heeft daar soms moeite mee) en Jarrod komt meestal niet voor tienen z'n bed uit, dus dit leek ons wel geschikt. Na het avondeten, wat in sterk contrast met de avond ervoor gegeten werd op de kleine plastic stoeltjes van een straattentje om de hoek, brak het feest pas echt goed los. Ka.. ra.. oke!! Tot 6 uur 's ochtends. Met drank op tafel en microfoon in de hand en zongen we tot we geen stem meer over hadden. 'We' is hier Jarrod, Todd en ik. De andere gasten waren al lang naar huis en/of naar bed.
[UPDATE: de test heb ik inderdaad gehaald. Blijkbaar wordt men hier gerangschikt naar resultaat, en met mijn score stond ik op de 19e plaats, van de ongeveer 1200 studenten. Goed genoeg.]
De tweede noemenswaardige gebeurtenis is een verhaal op zich, dus dat sla ik even over en vertel in plaats daarvan over de laatste decemberdagen: kerst en oud & nieuw.
Tegen mijn verwachtingen in bleken er met kerst wel degelijk pakketjes onder onze (permanent aanwezige) kerstboom te liggen. Nadat ik lekker tot een uur of 1 's middags geslapen hadden, kon ik aanschuiven bij een geweldige crêpes en toast lunch die mijn huisgenoot Jarrod samen met diens broer Todd en zijn vriendin Anh bereid had, en omdat we geen afwas hoefden te doen hebben we van 's middags tot 's avonds gezellig zitten kaarten in een verwarmde tv-kamer. Vóór het avondeten kwamen er wat andere vrienden van mijn huisgenoten langs (dezelfde mensen die we de avond ervoor hadden ontmoet in het restaurant), en werden de cadeau's uitgepakt. Van huisgenoot, voor mij: nieuwe handschoenen. Ja, het wordt ook in Vietnam koud in de winter, vooral als je aan het rijden bent. Van ons, voor mijn huisgenoten: Angry Birds wekkers. Jan moet altijd vroeg opstaan (en heeft daar soms moeite mee) en Jarrod komt meestal niet voor tienen z'n bed uit, dus dit leek ons wel geschikt. Na het avondeten, wat in sterk contrast met de avond ervoor gegeten werd op de kleine plastic stoeltjes van een straattentje om de hoek, brak het feest pas echt goed los. Ka.. ra.. oke!! Tot 6 uur 's ochtends. Met drank op tafel en microfoon in de hand en zongen we tot we geen stem meer over hadden. 'We' is hier Jarrod, Todd en ik. De andere gasten waren al lang naar huis en/of naar bed.
Ondanks de afstand heb ik ook mijn familie nog gezien met kerst: lang leve Skype. De internet verbinding hield stand, en zowel de camera als microfoon werkte naar behoren, zodat ik iedereen in één keer mijn kamer heb kunnen laten zien. Het blijft jammer om niet in Nederland te zijn rond deze tijd van het jaar, maar eventjes kunnen spreken met de familie maakte toch veel goed.
links: kerstboompje op mijn kamer // rechts: kerstboom in de tv-kamer
Met de afsluiting van het jaar sluit ik ook dit verhaal, want het is lang genoeg geworden. Volgende keer zal ik jullie vertellen over de mijn weekendje weg mid-december, en in de update daarna ga ik weer ouderwets klagen over mijn werk!
------------------------------------------------------
p.s. even nog laten zien wat ik gekregen heb voor mijn verjaardag/kerst/nieuwjaar:
De doos die ik ontving uit Nederland zag eruit alsof de postbode het "Scar's Mufasa behandeling"* gegeven had (voor degenen onbekend met Disney films: dat is massage door een kudde wildebeesten), maar wonder boven wonder was de inhoud nog heel. De inhoud: o.a. veel snoepgoed, een scheurkalender, een denkpuzzelspel en een schilderij met lampjes erin. En van Dung heb ik een mooi jack gekregen én eigen helm.
*Dit schijnt wel vaker te gebeuren. Ook bijvoorbeeld de piano die de zus van mijn vriendin van Japan naar Vietnam heeft laten verschepen was een beetje ruw behandeld. De verpakking was (net als mijn cadeaudoos) aan alle kanten opengescheurd en hier en daar helemaal volgetaped. Ik kreeg de indruk dat iemand de piano voor komisch effect van een gebouw had gesmeten, maar te lui was om het eerst in elkaar te zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten