Op uitnodiging van mijn huisgenoot Jan, zijn Dung en ik een paar dagen naar het platte- nou ja, eerder bergachtige- land gegaan. In de vroege zaterdagochtend kropen wij ons bed uit, raapten wat kleren bij elkaar en klommen op de motor. Eerst naar een locatie elders in Hanoi, waar de rest van de groep bijeen zou komen. In totaal gingen er 10 mensen mee, de meesten zijn collega's van elkaar. Nationaal Park Ba Vì is op zich niet erg ver van Hanoi -slechts zo'n 60km-, maar wij deden er haast twee uur over om er te komen. Iemand kreeg namelijk een lekke band. "Toevallig" was er een reparatieplaats nog geen 100m terug, waar ze nieuwe binnenbanden hadden en wat eten en drinken verkochten. "Toevallig" staat met recht tussen aanhalingstekens, want ik heb mij laten vertellen dat die 'aan de kant van de weg'-monteurs nog wel eens wat spijkers op de weg strooien om hun klandizie te vergroten. De band was in ieder geval vlot vervangen en wij konden onze tocht vervolgen. Het is overigens maar goed dat ik mij -op aanraden van Jan en Dung- warm had aangekleed. Je zult bij het horen van 'Vietnam' vast eerder denken aan 'warm', maar de winter is in het noorden werkelijk snijdend koud. Vooral als je over de snelweg rijdt zijn handschoenen, een dikke jas een misschien ook nog pjama onder je spijkerbroek geen overbodige luxe.
Iets voor elf kwamen we aan op onze bestemming; een mooi plekje aan de voet van een berg. Nadat we de accomodatie bekeken en de rugzakken er achter gelaten hadden was het tijd voor lunch, waarna we besloten maar direct de bergen in te rijden. Het was niet eens zo stijl, maar ons motortje kostte het de grootste moeite om vooruit te komen. Gelukkig was het niet al te ver tot de parkeerplaats, vanaf waar je alleen te voet verder kon. Na een korte beklimming van trappen kwamen we een kabelspoor tegen, vergezeld door een hoop stenen en zakken zand of cement. Dichter bij de top bleek dat men bezing was een nieuwe tempel te bouwen, één gemaakt van beton. Een heel stuk interessanter dan de rommel van constructiewerkzaamheden, waren de gelovigen die naar deze plek gekomen waren. In een klein houten schuurtje waar het beeld van de Godheid tijdelijk gehuistvest was, voltrok zich een sjamanistisch ritueel. Een "waarzegster", een vrouw op leeftijd, was luidkeels aan het roepen, jammeren (en acteren?) ten behoeve van een echtpaar dat aan haar zijden zat. De sterren stonden slecht voor deze mensen, en de klaagzang was een poging al het slechte wat hen overkomen zou af te wenden. Misschien was ze in trance, misschien was het een show. Ik weet zelf nooit zo goed wat ik ervan moet geloven. Mijn mening: krachten uit een andere wereld of placebo-effect, als het werkt voor je mag je 't allemaal doen, zolang je er anderen niet mee hindert.
bij het zien van dit soort poorten krijg ik altijd een Indiana Jones gevoel
Nog een stukje verder de berg op arriveren we op de top, waar zich nog een stukje heiligdom bevindt. Twee altaren, beiden goed onderhouden en vol met bloemen, fruit en andere offergaven, worden omringd door biddende mensen. Ik groet de Boeddha-moeder en loop even rond om het uitzicht te bekijken. Een uitzicht dat er niet blijkt te zijn. Hoewel het die dag droog bleef, hing er een dikke mist over de gehele omgeving. Vooral hoog in de bergen zag je, wanneer je om je heen keek, enkel helderwitte lucht. Tijd om weer terug naar beneden te gaan. De afdaling naar het dorpje zou ik als ik terugga naar Ba Vì (en daartoe is reden genoeg) met veel plezier overdoen. Het had ons erg veel benzine gekost om de berg op te komen (zowat een halve tank), dus om het milieu wat minder te belasten, leek het me een goed idee om op de terugweg de motor gewoon niet te gebruiken. We konden best in neutraal de berg af! Een fantastisch gevoel om zo ontspannen naar beneden te rollen met enkel het geluid van de ruisende wind om je heen. Ik raad je wel aan om van te voren je remmen te controleren. Die van Dung's scooter vond ik een beetje slecht afgesteld, maar we zijn veilig en wel bij de poort van het park gekomen.
[YOUTUBE FILMPJE] - wordt nog geupload
Om te tijd te doden tusssen het kopje koffie (dat wij bestelden in het café bij de ingang van het park) en ons avondeten (dat we zouden hebben bij ons logeeradres) werd er door sommigen vol enthousiasme basketball gespeeld en door anderen wodka met Red Bull gedronken. Ik voegde mij bij het balspel. Een uur vloog voorbij voordat we er erg in hadden. Bij het vallen van het duister begaven wij ons naar de eettafel. De maaltijd die we daar kregen was nou niet bepaald iets om over naar huis te schrijven, dus doe ik het maar op internet. Positieve kanten: er was eten. Minpuntjes: de kip was gekookt maar niet gaar, het rundvlees was taai en had een overheersende gember smaak, en de groenten waren te doen, maar er was veel te weinig van. Ter calorie-compensatie maar wat extra biertjes besteld. Ook na terugkeer naar de slaapruimte vloeide de alcohol rijkelijk. Jammer genoeg was het bier al gauw op, en maakte ik de grote fout om net als de rest maar over te stappen op wodka en Red Bull. Dat spul is smerig, en zorgde daags erna voor een ochtend lang buikpijn en diaree. Althans, het zou het diner geweest kunnen zijn, ware het niet dat ik de halfgare kip nauwelijks had aangeraakt.
kijk ze toch eens gaan!
Hoe dan ook, de volgende ochtend stonden we weer vroeger op dan me lief was, en stapten we op onze scooters op zoek naar ontbijt. Iedereen was het er wel over eens dat we dat niet bij het gasthuis zouden bestellen. Na een flinke kom phở van het dichtstbijzijnde restaurantje begaven we ons in de richting van Sơn Tây, waar een citadel zou zijn die de moeite waard was om te gaan bekijken. Het was inderdaad wel aardig, maar niet heel bijzonder. Het originele geheel stamde uit de mid-18e eeuw, maar de huidige gebouwen zijn betonnen replica's uit 2006: 1 toren, 1 nog ongeschilderde poort, 1 hal waar we niet naar binnen konden en een plein waar badmintonvelden op uitgelijnd waren. Het mooiste deel was het restant van een poort van de originele ommuring, waar nu een enorme boom op/tegenaan groeit. Ik hoop dat dit stukje monument er nog lang mag blijven staan.
p.s. vergeet niet op de links in de tekst te klikken om de rest van de foto's te bekijken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten