Maart = Taart

Maart 2012, Hanoi

Maart, zoals van de titel af te leiden valt, was een feestelijke maand.

Ten eerste was er de verjaardag van 'mijn' (mijn vriendin's) nichtje, die 7 jaar werd. Het was een heus kinderfeestje! Oh de herinneringen die dit naar boven bracht. Kinderen uit de buurt met feestmutsjes, een taart met slechts één cijfer erop, het gekwek van al die kids, de zakjes met snoep en fruit die ze allemaal mee naar huis kregen... Voelde ik me wel even oud door zeg. Natuurlijk was niet alles hetzelfde als in mijn 'jeugd'; wij gingen vroeger naar het zwembad, zij gingen na het eten naar karaoke. Klein cultuurverschil, maar zeker niet minder gezellig. De kinderen werden door pap (met z'n vieren op één scooter en zonder helm, uiteraard) iets eerder naar huis gebracht, terwijl de volwassenen het laat maakten met een paar extra biertjes. 

Meer karaoke volgde later in de maand, toen het studie programma op één van de scholen waar ik werk ten einde liep. Ik, een andere leraar, en een handjevol studenten vierden dit op de gebruikelijke manier; meezingen met hele oude Engelse nummers die vreselijk waren verkracht om copyrights te omzeilen(?). Om even een voorbeeld te noemen: "The Green Green Gras of Home" van Tom Jones - een nummer dat ik graag zing als ik in een melancholische bui ben - had het ritme van een tango en werd op de achtergrond meegezongen door een vage vrouwenstem. Om te laten zien dat ze het meenden, was ook de videoclip een sjiek gekleed stel dat een tango danste. Veel beter werd het daarna niet, want de stroom viel uit. "Even wachten, we hebben zo weer stroom", verzekerde de knul die er werkte ons. Wij lieten ons echter niet zomaar in stilte zitten, en dus pakten enkele studenten hun telefoons om daarop liedjes af te spelen die we mee konden zingen. Toen ook van de mobieltjes de batterij het begaf zijn we zelfs nog een tijdje a capella doorgegaan, maar de kennis van de tekst liet ons al gauw in de steek. Uiteindelijk zijn we dus toch maar vertrokken.

Voor goede muziek moet je sowieso niet naar karaoke gaan, dat weet iedereen die er eens geweest is. Nee, daarvoor ga je naar The Divine Monkey Empire (Het Hemelse Keizerrijk der Apen, in het Nederlands)! "Wat is dat nou weer?" hoor ik je denken - met toevoeging van enkele minder mooie woorden, afhankelijk van wie dit leest. D.M.E. is de naam van de band van één van mijn huisgenoten. De naam is enkele keren veranderd, maar aangezien ze tegenwoordig optredens hebben in de stad, ga ik ervan uit dat ze het hierbij houden. Één huisgenoot is de tekstschrijver, zanger en gitarist, de broer van mijn andere huisgenoot de drummer, en een extra vriend is 2e gitarist en back-up zanger. Zij hadden in maart hun eerste live optreden in een klein cafeetje, dat nog kleiner leek door het grote aantal mensen dat was komen kijken en luisteren. Het was een geslaagde avond, zoveel is zeker. April was rustig voor ze - voornamelijk gevuld met oefenen en nummers schrijven - maar deze maand (mei) gaan ze wederom het podium op: ditmaal in Hanoi Rock City, dé hippe uitgaansplek voor live muziek. Normaal ga ik daar met Dung en Jan (huisgenoot) heen om naar anderen te luisteren, maar nu dus eens niet. Misschien dat ik een nummer film en op YouTube zet, dan weet je tenminste waar ik het over heb. 

Ze spelen voornamelijk punk-rock, en da's oud, vandaar de sepia kleuring...

Rond het midden van de maand ontving ik een doos. Een doos uit Nederland, tot de rand gevuld met allerlei lekkernijen waaraan het de winkels in Hanoi ontbreekt. Overlevingsvoedsel, zoals een hoop zakjes Cup-a-Soup, instant aardappelpurree en rijkgevulde muesli. Snoepgoed, zoals Engelse drop, chocolade paaseitjes en stroopwafels. En niet te vergeten, Hollands broodbeleg: hagelslag. Naast dit alles (en meer) zat er één bijzonder doosje in wat ik nog even noemen wil. Dat doosje wat namelijk gevuld met tabletjes "mint-wasabi-lavendel" tandpasta. Nee, dat is geen typefout. Het waren kleine pilletjes gemaakt van mint, wasabi en lavendel, die je als tandpasta moest gebruiken. Wel fris enzo, maar ik kreeg toch het gevoel dat ik zojuist iets gegeten had en dus mijn tanden opnieuw moest poetsen.

 En tot slot, aan het eind van de maand... oh wacht! Dit hangt samen met een bijzondere gebeurtenis aan het begin van de maand, waarover ik nog niets gezegd hebt. Nog even geduld, dan schrijf ik een extra verhaaltje dat zeker de moeite van het lezen waard is. 

WORDT VERVOLGD