Personeelszaken (2)

April 2012, Hanoi

Het was al weer enkele maanden geleden dat ik contact had gehad met iemand binnen de universiteit over een verlenging van mijn legale verblijf in Vietnam. Met slechts drie weken te gaan voor ik wederom uitzetting riskeerde, werd het toch eens tijd voor een sms'je. "Is er al nieuws over mijn lange-termijn visum of werkvergunning?" En verhip, daags erna kreeg ik al bericht terug. Ik mocht mijn paspoort inleveren op het kantoor en dan zou het verder wel geregeld worden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik lever mijn paspoort in, de mevrouw op het kantoor bladert er vlug doorheen op zoek naar mijn recentste visum, kijkt vervolgens op haar kalender en zegt dat ik 20 mei mijn paspoort weer op kan komen halen. Grappig weetje: mijn visum verliep op 18 mei. Oh, en ook: 20 mei was een zondag. Dat werd dus zeker drie dagen weer de illegale immigrant uithangen. Mijn paspoort kreeg ik ten slotte op 29 mei - de dag na het afscheidsfeest voor alle studenten, want het schooljaar is al afgelopen - terug met daarin een visum geldig tot februari 2013. Handig!

Dan punt twee: de werkvergunning. Daarover kreeg ik later in de week een telefoontje. Het zat zo: mijn werkvergunning lag al voor me klaar, maar om deze te krijgen moest ik eerst een test afleggen. Was schijnbaar standaard voor alle buitenlandse docenten. Of ik de volgende dag hiervoor dan even naar de universiteit kon komen. Gelukkig had ik een vrije dag zonder andere plannen. Een andere docent was verteld dat hij 's ochtends komen moest, terwijl hij die uren gewoon ingeroosterd stond om les te geven. Mij werd tenminste nog gevraagd welk dagdeel ik tijd had. Over alle andere feiten was de uni vaag als altijd: waar gaat het over? Wie neemt de test af? Hoe lang duurt het? Ik had er verder niet naar gevraagd - omdat het me eerlijk gezegd ook weinig schelen kon - maar eerder genoemde collega wel. Hem werd toen verteld dat we drie uur hadden voor de test, maar dat we best na een uur weg mochten gaan. Meer duidelijkheid werd ook hem niet verschaft. Niemand van ons zou echter falen, zoveel was wel duidelijk. Het was slechts een vage formaliteit zodat aan de hogere bazen doorgegeven zou kunnen worden dat wij gekwalificeerde docenten zijn. 

Uiteindelijk bleek het om de University of Cambridge Teaching Knowledge Test te gaan, en dan de module 'Content and Language Integrated Learning'. Tachtig multiple-choice vragen over lesmethoden, voor docenten van Engels als tweede taal. Twee van de vier (incl. mijzelf) docenten die die ochtend de test af zouden leggen gaven niet eens Engelse les, maar Spaans en Duits. Onze werkgever nam deze test even serieus als wijzelf, zo bleek wel. De antwoordvellen waren van het type dat door een computer nagekeken word, maar de onze waren kopietjes en werden bovendien naar alle waarschijnlijkheid gewoon weggegooid nadat we ze ingevuld hadden. Bij één van mijn collega's stonden er nota bene al antwoorden bij de vragen geschreven. Misschien van de docenten die de test 's ochtends hadden gemaakt? Blijkbaar was ook de moeite niet genomen om voor iedereen aparte vragenvellen te printen, of de gebruikte versies even door te kijken alvorens ze aan de nieuwe 'kandidaten' te geven. Daarnaast werden we zo nu en dan voor enkele minuten alleen gelaten in het kamertje*; haast alsof men wilde dat we alles gauw over zouden schrijven. Ondanks dat dit de gebruikelijke manier van slagen mag zijn in Vietnam, deden wij dit niet. Dat was ook nergens voor nodig, want ik had weinig moeite met de vragen. Na ongeveer een half uur was ik er klaar mee. Toen ik mijn formulier overhandigde vroeg ik nog wanneer we de uitslag te horen zouden krijgen - zo'n toets zou immers wel mooi staan op m'n CV - kreeg ik het ontwijkend antwoord dat ze ons t.z.t. nog wel iets zouden laten weten. Inmiddels (begin juni) is het schooljaar afgelopen en heb zoals te verwachten viel er niets meer van gehoord. Lang leve de doeltreffendheid van Vietnamese instellingen!