Over kerken en concerten

Mei 2012, Hanoi

Het was pas een maand geleden sinds de vorige VAC* trip, maar Mark en ik hadden toch wel weer behoefte om even de stad te verlaten. Dus... onze dames werden achterop de scooter gezet en na onszelf goed ingesmeerd te hebben -de zon was deze maand al goed heet- scheurden wij de wijde wereld in. De bestemming was dit maal een/het "parelmoerdorp"; één van de vele dorpen in de omgeving waar de mensen zich allemaal in een bepaald type handwerk specialiseren. [zie ook: Toertochtjes] Hier maakte men allerlei producten van hout, ingelegd met parelmoer. Voor het grootste deel waren het echter meubels - stoelen, tafels, bedden en kasten - of decoratieve stukken voor aan de wand. De prijzen varieerden van 1 tot 200 miljoen Đong (zo'n 34 tot 7500 euro), afhankelijk van de grootte van het object en het soort schelp dat ervoor gebruikt was, maar het waren stuk voor stuk prachtige werkjes. Na de verkoopafdelingen (voorkamer van iemands huis) gezien te hebben, namen we een kijkje op de werkplaatsen van zowel het grotere als het kleinere spul. Hier, in een stoffige, door TL-buizen verlichte stoffige garage waren enkele jongens druk bezig met het snijden van schelpen en het schuren van hout . Het was zo georganiseerd als je kon verwachten; overal lag gereedschap en parelmoer in allerlei bakken, emmers en zakken die uitgestrooid waren over de vloer of op een hoop gegooid leken in de hoeken. Een beetje zoals afwas in een gemiddeld studentenhuis. In tegenstelling tot afwasbakken was de inhoud in deze werkplaats wel gesorteerd. Sommige van de bakken waren gevuld met boompjes of struiken, anderen met kraanvogels, en weer anderen met figuurtjes van mensen. De standaardingrediënten van een klassiek schilderijtje. 

*(Vietnam Adventure Club, voor degenen die mijn andere posts niet gelezen hebben)

Dit bleek trouwens een Christelijk dorp te zijn: bovenop de poort waar -men het dorp in komt- staat een kruis en een afbeelding van Maria, met op de andere zijde Jezus. In de huizen waar wij binnen mochten hingen –soms met parelmoer ingelegde- replica’s van Het Laatste Avondmaal en ik zag op verschillende plekken Maria beeldjes. In het midden van het dorp stond ook een mooie stenen kerk die ik graag van binnen had gezien, maar helaas gesloten was. Wel konden we er een kleine wandeling omheen maken, de Maria grot zien, en een praatje maken met de kleine kinderen die ons de hele middag volgden. Deze kinders, die allemaal shirts aan hadden van verschillende voetbalclubs, waren uiteraard het meest geïnteresseerd in onze favoriete clubs en spelers. Wij waren daarentegen het meest geboeid door het aparte speeltje dat ze bij zich droegen: een 10cm grote schorpioen aan een of andere plantenwortel, van angel ontdaan. Schijnbaar hadden ze de schorpioen een slang zien doodmaken en besloten daarna om zelf de schorpioen dan maar aan te pakken.

De bruiloft van deze maand was van een oud-klasgenoot en vriendin van mijn vriendin, die tevens ook mijn collega en werkgever is. Dat maakte het allemaal net een beetje anders, omdat wij dit keer uitgenodigd werden voor meer dan alleen het massa eetfestijn. Ik moet zeggen dat ook het eetfestijn dit keer trouwens een beetje anders was, want het werd letterlijk bij mij om de hoek gehouden. Ik moest die dag ’s middags nog moest werken, maar kon ik dus wel lekker uitgebreid lunchen en op mijn gemak terug naar huis wandelen. 

Hoe dan ook, dit maal waren wij ook bij het kleinere familie gebeuren. Eerst gingen we naar het huis van de bruid, waar de bruidegom haar op kwam halen. Een kleine groep familieleden en vrienden zat in de woonkamer en keuken te luisteren naar toespraken van de vaders van de pasgehuwden. Toen deze uitgesproken waren, beklom de bruidegom de trap naar het kamertje waar de bruid op hem wachtte. Een gewaagde bevrijdingsactie, die hij dan ook niet alleen ondernam. Op de voet gevolgd door de zwaar beladen cameraman, wist hij haar te vinden en naar beneden te escorteren, onder enthousiast applaus en onverstaanbaar gemompel van de gasten. Daar, in de woonkamer, was het allereerst zaak dat de bruid rondging om voor de familie thee in te schenken. Tja, hoe speciaal je je ook mag voelen op zo’n dag, je moet als vrouw natuurlijk wel in je rol blijven.

Hierna werden er sieraden geschonken aan de bruid, door haar moeder en grootmoeder. Nogmaals een korte toespraak en cadeau/foto sessie met ooms en tantes later, verplaatste de meute zich naar de bus die ons naar het huis van de bruidegom zou brengen. Naar Vietnamees gebruik moest de moeder van de bruid echter in tranen thuis achterblijven. Een vreemd gebruik dat nergens toe dient, maar ja, tradities zijn nu eenmaal tradities. Geen vragen stellen, gewoon volgen. Over volgen gesproken: als enige buitenlander werd ik de hele dag –van aankomst to vertrek– achtervolgd door een stel kinderen met camera’s. Deze mini paparazzi stelden ook geen vragen, maar kletsten slechts met elkaar over wie er de betere foto had van Meneer Westerling.

Op een korte pauze voor het verwisselen van een lekke band na – nota bene van de auto waar het bruidspaar in zat – verliep de hele vier uur durende busreis toch vrij rustig. In de late ochtend arriveerden wij bij een huisje in een achteraf gelegen dorpje, waar wij verwelkomd werden door de meest ongepaste muziek die je je maar kunt voorstellen (m.u.v. van death-metal misschien). Een vreselijke mix van house en pop schalde door de grote speakers op een volume waar ik serieus oordopjes voor heb ingedaan. Ook hier bestond de eerste taak van de bruid uit het bedienen van de gasten. Ditmaal schonk ze geen thee, maar deelde een zeer aparte versnapering uit; een blad met stukjes wortel van andere planten. Alle ingrediënten stop je in één keer in je mond, en dan is het kauwen maar.  Dit was schijnbaar een normaal gebruik voor oudere mensen, die het vroeger gebruikten als een middel om tanden schoon te houden. Je kunt er ook een lichte high van krijgen, maar in mijn geval werd ik er enkel misselijk van.  De bruidegom liep ook het rondje mee en bood iedereen sigaretten aan. De verdere handelingen waren vergelijkbaar met wat we eerder die ochtend hadden gezien: er werden toespraken gehouden, sieraden gegeven en foto’s gemaakt. Tot slot nam de moeder van de bruidegom het stel mee naar de slaapkamer waar zij die nacht zouden verblijven. De rest van de gasten mochten op dat moment aan tafel schuiven voor de lunch. 

Het leek alsof wij weer eens in ‘the middle of nowhere’ beland waren, maar toevallig stond dit huis nog geen twee straten van een wel heel bijzonder bouwwerk. Een enorm stenen geval, gebouwd in de 13e eeuw, omgeven door groen en een aantal kleine kerkjes. Op het eerste gezicht lijkt het de zoveelste tempel in Chinese stijl: een groot poortgebouw met drie doorgangen, gevolgd door een pleintje, nog een poortgebouw en weer een plein, en dan de daadwerkelijke tempel.  Maar als je goed kijkt, is er toch wat anders aan de hand. Er staat een groot kruis op de poort. Ook in de zijmuur zitten twee grote kruisvormige gaten. Een blik van dichterbij onthuld verder dat de reliëfen niet de standaard Chinese en Vietnamese wijzen/geestelijken/koningen tonen, maar Jezus en Maria. Dit is een kerk! 

Wegens tijdgebrek konden we er – tot mijn grote teleurstelling – niet lang blijven. Wij waren immers niet alleen hier gekomen en de andere gasten moesten nu de lunch verorberd was toch weer gauw terug naar Hanoi. Met een beetje tegenzin nam ik vlug wat foto’s en holde achter de rest van de groep aan, de bus weer in. In mijn gedachten zette ik deze plaats alvast op nummer 1 van plekken die ik nogmaals bezoeken wil wanneer ik terug in Vietnam ben. Voordat we dan uiteindelijk vertrokken was er natuurlijk nog wel tijd voor een uitgebreide foto sessie met het bruidspaar en de familie.

Goed, zelf was ik dus het liefst nog een dag daar gebleven, maar ook Dung en ik hadden al andere plannen voor die avond. In het grote stadium aan de rand van de stad, organiseerde MTV een benefiet concert. Nou ja, het was niet om geld in te zamelen, lijkt me, want de kaartjes waren gratis. Vandaar ook dat er bij de ingang veel mensen met handen vol kaarten liepen die ze aan je probeerden te verkopen. Leuk geprobeerd. Ik, Dung, Janak en Ngoc Anh hadden allemaal al lang van te voren gratis kaarten geregeld. En zo nog een paar duizend mensen meer. De tribunes zaten helemaal vol en ook op het veld was het aardig druk. Gelukkig maar, want het was zoals gezegd voor de goede zaak. Met dit “MTV Exit” concert wilde men aandacht vragen voor het probleem van mensenhandel. Na elke act werd er steeds eventjes een filmpje  getoond waarin een ambassadeur/ambassadrice van een stichting aan het woord kwam, of liet men beelden zien van een documentaire die later die week uitgezonden zou worden op MTV. Of het daadwerkelijk iets zal veranderen betwijfel ik nog, maar het is goed dat deze roep om aandacht er is geweest. Het verschil tussen arm en rijk is groot in Vietnam, en veel mensen zitten in uitzichtloze situaties. Vooral jongeren op het platteland die hun familie willen ondersteunen worden het slachtoffer van mooie praatjes over goede banen in China. Eenmaal daar worden hun paspoorten afgenomen en komen ze pas na vele jaren, of soms simpelweg niet meer, terug. Dat zijn dan nog de gevallen waarin de mensen min of meer uit eigen beweging vertrekken, maar ik heb ook verhalen over ontvoeringen gehoord.

Wat ik daarnaast nog wel apart vond aan deze avond is dat wij voortdurend indringend aangekeken werden door Ho Chi Minh, wiens enorme portret boven de tribune aan de overzijde (en daarmee achter het podium) hing. 

Het MTV concert had Simple Plan, Brown Eyes, “dinges” en “wie-ook-al-weer”. Stuk voor stuk natuurlijk geweldige artiesten, maar de beste muziek kwam toch van Divine Monkey Empire! Deze maand had de band van mijn huisgenoot een optreden weten te regelen op een grootse locatie: Hanoi Rock City, één van de betere uitgaansplekken in de stad. Zij maakten deel uit van de line-up bij het Synergy Live Event. Weliswaar geen solo-show dus, maar wel gaaf dat ze daar konden spelen. Leuk sfeertje, veel publiek, smakelijke cocktails. Toch zijn Dung en ik niet lang na de nummers van DME ["binnenkort"op YouTube] naar huis gegaan. Onze dag was al genoeg geweest.

Overigens waren zij niet de enige bekenden die ik die maand op het podium heb zien staan. Ik ben naar nóg een optreden wezen kijken, maar om het verhaaltje kort te houden, vertel ik daar een volgende keer wel over.