Mei 2012, Hanoi
Na zeven maanden werken, kwam dan eindelijk
het eind in zicht. Al in mei zat het schooljaar op de universiteit erop. Voor
de leerlingen betekende dat een hoop extra examenstress, maar ook een moment om
terug te kijken op alles wat ze samen het afgelopen jaar hadden beleefd. Het
programma waar ik voor lesgaf was namelijk voor studenten van allerlei
verschillende universiteiten in Hanoi. Zij kwamen allemaal voor één jaartje
naar deze universiteit om Engels te leren, daarna ging ieder weer terug naar
zijn/haar eigen uni om daar hun studie af te ronden.
Als ik zelf terugkijk, moet ik zeggen dat het
toch wel een leuk jaar is geweest. Het begin was wat zwaar, maar ja, wat kun je
anders verwachten als je zonder ervaring plots voor een klas staat. De
lesindeling was onbegrijpelijk, het materiaal was vaak slecht, mijn collega’s
heb ik weinig gesproken, en het Engels van de leerlingen was veel slechter dan
ik had gehoopt. Uiteindelijk ben ik alleen de leerlingen nog een beetje gaan
waarderen. Althans, het handjevol leerlingen dat tot het einde van het jaar in
mijn klas bleef. Van de gemiddeld 25 leerlingen in mijn klassen kwamen er zo’n 7
tot 15 nooit meer opdagen. De slapers, de brutale knulletjes, het handjevol dat
sowieso niet op dit niveau les had moeten krijgen; ik was er niet rouwig om.
Met de leerlingen die wel naar de les kwamen en (meestal) ook nog opletten, kon
ik des te beter opschieten, nu ik ze meer aandacht kon geven. Ik kan enkel
hopen dat ze ook alles onthouden dat ik ze geprobeerd heb bij te brengen.
De laatste lesdag van elk van mijn klassen
bestond eigenlijk maar voor de helft uit echte les. De andere helft? Foto’s
maken! Eerst een foto met de hele klas en daarna nog eens met alle jongens
en/of alle meiden (en daarna dan de andere groep) en daarna nog eens met een
heleboel meiden/jongens apart…
Verdeeld over dit verhaal zie je een kleine greep uit deze plaatjes.
Een week na de laatste examens organiseerde
onze Engels afdeling een grote show, met zang- en dans optredens van alle
klassen. Zelfs een aantal leraren had een kort nummer voorbereid. Er waren
diapresentaties en filmpjes gemaakt door/voor zowel klassen als leraren, er was
een “ken je docent”-quiz, en enkele hoge piefen beklommen tussendoor het podium
om een praatje te geven over hoe trots ze wel niet waren op hun studenten. Er
was ook nog een modeshow, want veel klassen hadden de moeite genomen om een
T-shirt te laten drukken voor iedereen in de klas. Hoewel iedereen elkaar
slechts één schooljaar kende heerste een hecht groepsgevoel deze avond. Natuurlijk
bestond er geen twijfel over wat er na afloop gebeuren zou: foto’s maken! Het
was een hels kabaal in de hal en ik werd letterlijk heen en weer getrokken door
groepjes studenten waarmee ik op de foto moest. Na ongeveer tien minuten (wat
trouwens langer is dan je denkt, als je alleen maar foto’s aan het maken bent)
ben ik met de leerlingen van één van de leukere klassen en hun hoofddocente wat
gaan drinken bij een cafeetje om de hoek. Het is op de een of andere manier
toch vreemd om te denken dat dat zeer waarschijnlijk de laatste keer was dat ik
die mensen zal zien. Ik mocht zo tegen het eind dan wel aan alle chaos gewend
zijn, maar als ik nog eens terugga naar Vietnam om te werken, dan hoef ik mijn
baan aan de universiteit niet meer terug.
Afscheid nemen van de leerlingen op mijn
andere school en mijn privé student hoefde ik pas een maand later, maar nu ik
het toch over werk heb, noem ik hen ook even. Bij de Stepping Stones
talenschool (zie foto hieronder) ging het allemaal vrij onverwachts. Dit was een groep studenten die
ik met veel plezier les gegeven had en ik had een leuke laatste les in gedachten,
met wat taalspelletjes en open discussies. Jammer genoeg bleek die laatste les
uit te vallen vanwege universiteitsexamens. Ik heb niet eens fatsoenlijk gedag
kunnen zeggen. Via Thuy (mijn collega/baas – zie vorige post) kreeg ik nog wel
een kaart en cadeautje van de leerlingen! Een sjaal. Alsof ze al wisten door
wat voor zomer ik in Nederland ontvangen zou worden.
Met mijn privé student Tomofumi was het beter
afgesproken wanneer de laatste les zou zijn. Het is nu eenmaal een zakenman,
dus dit werd een normale les zoals ik het altijd deed. Maar ook van hem en zijn
vrouw (aan wie ik ook Engelse les gaf) kreeg ik een afscheidspresentje: het
boek “Het Noorse woud” (uiteraard wel in het Japans, dus eigenlijk:ノルウェイの森), van de inmiddels ook in Nederland bekende
schrijver Haruki Murakami , een zak groene thee en enkele koekjes. Nooit
gedacht dat ik ooit nog eens een gewaardeerd leraar Engels zou zijn voor een
Japanner in Vietnam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten