Goed, nu het belangrijkste nieuws eruit is, volgen hier wat kleinigheden*.
Mijn lange tocht naar het verre oosten begon op 18 oktober 2011, met wat een simpele vlucht naar Moskou had moeten zijn. Natuurlijk had ik enkele minder positieve dingen gehoord over een zekere Russische maatschappij (hint: begint met 'A' eindigt op 'eroflot'), maar ik hoopte tegen beter weten in dat alles voor mij wel soepel zou gaan. Dat ging het ook, tot op het moment dat we in het vliegtuig zaten. En daar wat langer zaten. En toen nog wat langer... Uiteindelijk stegen we een uur later op dan de bedoeling was, wat -met slechts 1,5 uur overstaptijd in Moskou- wel eens een probleem kon zijn, dacht ik bij mezelf. Maar gelukkig landden we toch om half 8 al in Moskou, met dus nog een half uur om ons naar de volgende gate te verplaatsen. Als de eeuwige optimist die ik ben, dacht ik dat mooi voor elkaar te hebben. Niets was minder waar. Nadat ik het vliegtuig heb verlaten kom ik namelijk bij de transfer-balie aan waar mij verteld wordt dat mijn ticket omgeboekt is. Nieuwe bestemming: Beijing/Peking. Ik slaak een diepe zucht, vertel mezelf dat het echt zo erg niet is, en loop door alle nodige controlepoortjes. Eenmaal daar voorbij besef ik mij plots dat mijn koffers direct naar Hanoi gestuurd zouden worden. Wat gaat daarmee gebeuren? Mag ik niet mee met de vlucht die ik zou moeten hebben en nog best zou kunnen halen, maar worden mijn spullen wel ingeladen? Of wordt, omdat ik door de maatschappij gedumpt ben in Rusland, mijn koffer ook buiten boord gezet? Ik besloot het even te vragen aan iemand van het personeel, maar dat leverde weinig informatie op. Men spreekt daar uiteraard geen Engels. Want waarom zou je, als je op een grote internationale luchthaven werkt. Toen ik (na de genegeerde vraag of iemand wist waar mijn koffers waren) vroeg of iemand mij kon helpen, werd mij een zo onaardige "no English" toegegromd, dat ik het idee kreeg een postbode te zijn die een brief probeert af te geven aan waakhond met een slechte dag. Nul procent kans van slagen. Dan zelf maar wat proberen.
Even kijken bij 'Departures'... ja, mijn vluchtnummer staat erbij, dus op naar de betreffende Gate.
Mijn lange tocht naar het verre oosten begon op 18 oktober 2011, met wat een simpele vlucht naar Moskou had moeten zijn. Natuurlijk had ik enkele minder positieve dingen gehoord over een zekere Russische maatschappij (hint: begint met 'A' eindigt op 'eroflot'), maar ik hoopte tegen beter weten in dat alles voor mij wel soepel zou gaan. Dat ging het ook, tot op het moment dat we in het vliegtuig zaten. En daar wat langer zaten. En toen nog wat langer... Uiteindelijk stegen we een uur later op dan de bedoeling was, wat -met slechts 1,5 uur overstaptijd in Moskou- wel eens een probleem kon zijn, dacht ik bij mezelf. Maar gelukkig landden we toch om half 8 al in Moskou, met dus nog een half uur om ons naar de volgende gate te verplaatsen. Als de eeuwige optimist die ik ben, dacht ik dat mooi voor elkaar te hebben. Niets was minder waar. Nadat ik het vliegtuig heb verlaten kom ik namelijk bij de transfer-balie aan waar mij verteld wordt dat mijn ticket omgeboekt is. Nieuwe bestemming: Beijing/Peking. Ik slaak een diepe zucht, vertel mezelf dat het echt zo erg niet is, en loop door alle nodige controlepoortjes. Eenmaal daar voorbij besef ik mij plots dat mijn koffers direct naar Hanoi gestuurd zouden worden. Wat gaat daarmee gebeuren? Mag ik niet mee met de vlucht die ik zou moeten hebben en nog best zou kunnen halen, maar worden mijn spullen wel ingeladen? Of wordt, omdat ik door de maatschappij gedumpt ben in Rusland, mijn koffer ook buiten boord gezet? Ik besloot het even te vragen aan iemand van het personeel, maar dat leverde weinig informatie op. Men spreekt daar uiteraard geen Engels. Want waarom zou je, als je op een grote internationale luchthaven werkt. Toen ik (na de genegeerde vraag of iemand wist waar mijn koffers waren) vroeg of iemand mij kon helpen, werd mij een zo onaardige "no English" toegegromd, dat ik het idee kreeg een postbode te zijn die een brief probeert af te geven aan waakhond met een slechte dag. Nul procent kans van slagen. Dan zelf maar wat proberen.
Even kijken bij 'Departures'... ja, mijn vluchtnummer staat erbij, dus op naar de betreffende Gate.
 |
| "F" staat voor "Fuck you, Foreigners" |
Binnensmonds vloekend begon ik vervolgens naar de andere kant van het vliegveld te lopen, maar dat duurde veel langer dan gedacht. In plaats van de gates bij elkaar te plaatsen, heeft iemand het geniale idee gehad om tussen elke gate een compleet winkelcentrum te bouwen. Om 20:00 exact kom ik bij de juiste gate aan, waar niemand meer staat, omdat deze vlucht uiteraard exact op tijd vertrekt. Had ik kunnen zien aankomen. De hele zooi nog veel harder vervloekend dan op de heenweg loop ik terug naar waar ik vandaan kwam. Bij navraag bij personeel van een andere vliegtuigmaatschappij blijkt er wel een balie te zijn waar ik om 'hulp' zou kunnen vragen, maar daar aangekomen blijkt ook dat de mensen het woord 'hulp' wat losser hanteren dan ik. Toegegeven, men sprak er meer Engels dan bij de gates, maar nog steeds niet genoeg om mijn uiterst gecompliceerde vraag "in welk vliegtuig zit mijn koffer?" te kunnen begrijpen. Na vijf minuten luisteren naar verschillende antwoorden op vragen die ik niet gesteld had, besloot ik het maar op te geven. Terwijl ik aan de dame achter de balie mijn probleem duidelijk probeerde maken, stonden er naast mij twee andere Nederlanders met hetzelfde probleem. Met hen ben ik toen gaan wachten op de volgende vlucht. Eindelijk wat gezelschap dat me wel begreep.
Na een erg lange en erg gezellige vlucht arriveerden we de volgende ochtend in China, waar we zo'n zeven uur hadden voor onze volgende vlucht vertrekken zou. Wat doe je dan? Dan ga je de stad in! We kregen vanwege de lange wachttijd een ééndagsvisum en konden dus de omgeving gaan verkennen. Onze drietal was inmiddels uitgebreid met een vierde persoon: meneer Ngọc. Ook hij was op weg naar Hanoi, maar hij had naast de andere ellende het extra probleem dat hij zelf geen Engels sprak. Vandaar dat, toen ik hem in het handjevol woorden Vietnamees dat ik ken vertelde dat wij dezelfde bestemming hadden, hij zich als een drenkeling in een storm aan mij vastklampte. Hij had zelfs een bordje in zijn tas waarop stond "Please help me to get to Hanoi". Had zijn zoon voor hem gemaakt, zo bleek. Een zoon die gelukkig wel Engels sprak. Na wat telefonisch tolken tussen Ngoc, diens zoon, en mij en mijn vriendin, stemde hij in met ons plan een trein richting centrum te nemen. Zo gezegd, zo gedaan: een korte blik op de kaart, en drie kwartier later stonden wij allen bij de ingang van de "Llama Tempel" (ook wel Yōnghégōng (vrede & harmonie) tempel).
De poort en het hoofdgebouw
Een groots en indrukwekkend complex, met als pronkstuk een (als ik het me juist herinner) 26m hoog Amida Boeddha beeld. Ik denk dat we er in totaal zo'n twee uur hebben rondgelopen. Meneer Ngoc had weinig behoefte deze tempel te bekijken, dus hij was zo vriendelijk om op al onze tassen te letten. Eenmaal uitgekeken liepen we weer richting het treinstation op zoek naar lunch. Het ene na het andere lokale eetcafé werd door mijn reisgenoten afgewezen, en uiteindelijk viel de keus op een protserig uitziend en druk Chinees restaurant. Het eten was lang niet zo indrukwekkend als het gebouw: Ik had verschillende kleine gerechten besteld, maar geen van alle met smaak. Maar honger maakt rauwe bonen zoet, dus aten we onze bordjes leeg en vertrokken met een iets vollere maag en legere portemonnee weer naar het vliegveld.
Dit was dan de vlucht die ons naar Hanoi zou brengen, dachten we. Op het bord van "vertrekkende vluchten" stond echter dat deze 'via' Guanghzou zou gaan. Betekent dat nog een tussenstop? Ja. Na enkele uurtjes vliegen landden we opnieuw in China en mochten het vliegtuig uit om opnieuw door drie controle poortjes te lopen alvorens hetzelfde vliegtuig weer in te stappen. Pas om 23:30 (i.p.v. de geplande 08:10) stond ik op Vietnamees grondgebied. Daar was het natuurlijk nog de vraag waar onze baggage gebleven was... doorgestuurd of achtergelaten? Doorgestuurd, zo bleek, maar niet zoals verwacht. Bij aankomst stonden onze koffers netjes te wachten bij de gevonden voorwerpen hoek, maar een blik op de tags toonde dat ze niet de 'directe' Amsterdam-Moskou-Hanoi route hadden genomen, maar ons gevolgd waren via Peking! Met een grote sticker met "spoed" erop, waren de koffers ons voorbij gevlogen en arriveerden zo vóór ons. Weer goed gehumeurd stapte ik in de taxi, op weg naar wat welverdiende rust.
(* ik had dit veel korter willen houden, maar leven in Hanoi brengt mij zo nu en dan in de stemming om te klagen, en zodra ik dat doe word ik nogal langdradig... zodoende is dit verhaal tot mijn heenreis beperkt gebleven. Volgende keer meer!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten